Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2022

«Της Ελλάδας δεν της είναι ακόμα βολετό να πεθάνει…»

 

Της Ελλάδας δεν της είναι ακόμα βολετό να πεθάνει.
Την κρατούν σθεναρά ο Σταυρός, οι προσευχές και τα ματωμένα στήθια των αγίων και ηρώων.
Όχι, όχι, δεν είναι έτοιμη να παραδοθεί.
Αφήσαν προίκα γνήσια, αφήσαν παρακαταθήκη πλούσια σε αγαθά οι αδικημένοι αθάνατοι.
Ευτυχώς,  που υπάρχουν ακόμα οι λίγοι πιστοί, οι λίγοι τρελοί-πλην όμως συνετοί-, οι λίγοι χειμαζομένοι, αυτοί που με αρίστη δεξιότητα και οξυδέρκεια αητού σηκώνουν στις πλάτες τούς πολιτευτάδες, τους υβριστές, τους εμπαθείς και φθονερούς, τους πλανεμένους, ενίοτε τους φαντασιόπληκτους και τραγικούς.
Ως υπέρμαχοι του δικαίου, ως φιλόπατρεις, ως ευγνώμονες φιλόθεοι και ταπεινοί αρνητές κάθε ευτελών προνομίων, κάθε κακουργιών,  πασχίζουν νυχθημερόν να φέρουν και πάλι τη λησμονημένη ανατολή.
Να ανατείλουν οι ψυχές μας, αδέλφια, να φωτιστούν τα μάτια μας, οι αγκαλιές μας να ζεσταθούν.
Και τα πρόσωπά μας, αυτά τα επιμελώς κρυμμένα πίσω από προσωπεία μαύρα, χρωματιστά, βαμβακερά, χειρουργικά, επιτέλους να ανασάνουν λίγο αέρα λεύτερο, να καθαρίσουν τα πνευμόνια μας που καήκανε από το μολυσμένο χνώτο.
Κι όλο σηκώνουν στις πλάτες τους, κι όλο σηκώνουν, μα το φορτιό τους τις νυχτιές αλαφρώνει καθώς ομιλούν με τον Χριστό, την Παναγιά και τους Αγίους.
Και μόλις τελειώσουν τα λόγια αυτά, ξεκινούν διάλογο με τους αθανάτους.
Πόσες ορμήνειες, πόσες φωνές, πόσοι αφορισμοί και λόγοι.
Αρματωσιές γερές τα έργα τους, τιμόνι η βιοτή τους.
Και ξεχνούν οι λίγοι πιστοί την αδικία εις βάρος τους, ξεχνούν τη λύπη για τους σκόρπιους, ρημαγμένους αδελφούς τους, και αντρειεύονται, και την άλλη μέρα πιο δυνατές οι πλάτες τους σηκώνουν κι άλλα βάρη.
Θα νικήσουν την αυταρχική φρενίτιδα, τον διχασμό, τη φθονερή ψευτιά, θα τη νικήσουν.
Το ξέρουν καλά και το ταξίδι τους συνεχίζουν.
Το πλοίο τους δε θα πάρει λαθεμένη ρότα.
Είναι η πλώρη του που κοιτά αθόλευτα τον ήλιο.
Είναι το κατάρτι που ψηλά ορθώνεται ίσαμε τον ουρανό.
Είναι αυτοί οι λίγοι πιστοί, οι λίγοι τρελοί-πλην όμως-συνετοί-, οι λίγοι χειμαζομένοι που ξέρουν σωστά ν’ απαντούν στους “δυνατούς”, πως αν και “είναι αδύνατες οι θέσεις τους κι αυτοί, είναι δυνατός ο Θεός που τους προστατεύει”.

 Της Ιωάννας Α. Αγγελή, εκπαιδευτικού

5 σχόλια:

Unknown είπε...

Εύγε κορίτσι μου!Τούτα τα λόγια τα όμορφα θεριευουν τις ψυχές μας!

Κωνσταντίνος είπε...

Η πίστη προστατεύει τους πιστούς όχι αυτό το «κράτος» που κατασκευάστηκε με τα άνομα δάνεια της Δύσης. Δυστυχώς το κράτος αυτό ποτέ δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τα οράματα της Ρωμιοσύνης πάντα εναντίων της στράφηκε.

Unknown είπε...

Η Ελλάδα δυστυχώς έχει πεθάνει. Κάντε μια βόλτα στο κέντρο των Αθηνών(και αλλού) και θα το διαπιστώσετε...

VasVol είπε...

Η αμαρτανουσα Ελλάδα πεθαίνει, όμως αυτή που περιγράφει η συντάκτης του όμορφου και διδακτικού μηνύματος, αναμένεται να επικρατήσει και να ανατείλει ξανά!! Χίλιες δόξες στον Κύριο μας!!

ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...

...να ανατείλει ... !

Αμήν... γένοιτο!

...

...είμαστε ο λαός, που μιλάει ακόμη στην καθημερινοτητά του, την γλώσσα
τής Γραφης...
τών Πατέρων...
τών Οικουμενικών συνόδων...
...
...ένα τ α μ ε ί ο Ορθοδοξίας...

Ο Χριστός μας δεν θα μάς αφήσει...
-ελπίζω...
με βάση τα όσα εχουν λεχθεί-

κι ας τον πολεμάμε οι βλαμένοι
-χωρίς ίσως να το καταλαβαίνουμε-
λές και είναι, ο μεγαλύτερος εχθρός μας...

...μην δεν ξέρει...με πόση πονηριά μάς εφεραν σ'αυτό το μαύρο μας το χάλι...;

(όχι πώς δεν πρέπει κι εμεις ν'αγωνιστούμε φ ι λ ό τ ι μ α
και κατά τα μέτρα μας...)