Ο ΟΥΡΑΝΟΝ ΕΛΙΒΩΣΕΝ- Νεφέλη Σούρσου(Τραγούδι-Λαούτι)

Ο ουρανόν ελιβωσεν, σην ποραν κι αφήνω σεν, το ποτάμ’ ετρανινεν,

η εγάπ λιμάνιν εν.

Α’σην Μιλητον, α’ σο ογδοον αιών, ιασωνες μ’αργων, έφταν Κολχίδας.

Και ο αξενον, έντον Εύξεινος, Πόντος ξακουστός, τη Ιωνίας.

Με χρονέ καιρούς, αλλόξενους λαούς, ομάλα ειρηνικά, φίλους σ’εποίκες,

τ’ αρχαία ελλενικά, π’εντάν ποντιακά, γενεάν τη γενεάν, βεσιέτ εφήκες.

Η αγάπης ψυμ μονοφτέρουγο πουλι ‘μ, η σεβντά τεμόν ένα βήμα α σον κρεμόν.

Ο ουρανόν ελίβωσεν, σην ποράν κι αφήνω σεν, το ποτάμ’ ετράνινεν,

η εγάπ λιμάνιν εν.

Σ’οθωμανικά, χρόνια σον ζυγόν, ειχαμ’ οδηγόν, τα γονικά μουν,

με βαρύ σταυρόν, σε θανήν λευκόν, άμον τον Χριστόν, ο Γολγοθάς μουν. Γενοκτόνησαν, μα κ’ επόρεσαν, ν’αφανιζνε μας, απον τον κόσμον,

έκαψαν σχολεία, μονάς κ’εκκλησιας, πόλεις και χωριά, σε ουλ τον πόντον.

Η αγάπης ψυμ μονοφτέρουγο πουλι ‘μ, η σεβντά τεμόν ένα βήμα α σον κρεμόν.

Ο ουρανόν ελίβωσεν, σην ποράν κι αφήνω σεν, το ποτάμ’ ετράνινεν,

η εγάπ λιμάνιν εν.

Ελεύθερη Απόδοση Στα Νεοελληνικά

Το Κόκκινο Ποτάμι (Ελεύθερη Απόδοση στα Ελληνικά) Γιώργος Ν. Θεοδωρίδης – (Κύλκος)

Σωτηρία, δι’ Αυτοθυσίας, η Αγάπη (το Μέλλον)

Ο ουρανός συννέφιασε , μα εγώ στην μπόρα του δεν θα σ’ εγκαταλείψω!

Το ποτάμι (η βαρβαρότα) μεγάλωσε , μα η αγάπη είναι λιμάνι

Από την Μίλητο, στον όγδοο (π.Χ) αιώνα, (νέοι) Ιάσωνες με Αργώ, δημιουργούν (νέες) Κολχίδες – (αποικίες)

και έτσι ο Άξενος, έγινε Εύξεινος, Πόντος (θάλασσα) ξακουστός, της Ιωνίας

Με το πέρασμα χρόνων, αλλοεθνείς – εχθρικούς λαούς, ομαλά και ειρηνικά, τους έκανες φίλιους (συνυπήρχες),

τ’ αρχαία ελληνικά, που εξέλιξες (γλωσσικά) σε ποντιακά (διαλεκτικά), από γενιά σε γενιά, μας άφησες παρακαταθήκη (μέχρι σήμερα)

Η αγάπη σου ψυχή μου (για μένα), είναι σαν μονοφτέρυγο (πληγωμένο) πουλί και ο έρωτάς μου (για σένα) ένα βήμα πριν τον γκρεμό…

Ο ουρανός (το μέλλον μας) συννέφιασε (είναι δυσοίωνο), μα εγώ στην (αναμενόμενη) μπόρα του δεν θα σ’ εγκαταλείψω!

Το ποτάμι (η βαρβαρότητα) μεγάλωσε (κορυφώθηκε), μα η αγάπη (αιώνια) είναι λιμάνι (σωτηρία)

Στην Οθωμανική περίοδο, χρόνια υπόδουλοι, είχαμε (φάρο) οδηγό, τους προγόνους μας,

με βαρύ Σταυρό (βασανιστήρια), σε θάνατο λευκό (πορείες θανάτου), σαν τα πάθη του Χριστού, ο Γολγοθάς μας (η επιβίωση).

Μας γενοκτόνησαν, μα δεν μπόρεσαν, να μας εξαφανίσουν, από αυτόν τον κόσμο, έκαψαν τα σχολειά μας, τις μονές και τις εκκλησίες, τις πόλεις και τα χωριά μας, σε όλον τον Πόντο.

Η αγάπη σου ψυχή μου (για μένα), είναι σαν μονοφτέρυγο (πληγωμένο) πουλί και ο έρωτάς μου (για σένα) ένα βήμα πριν τον γκρεμό…

Ο ουρανός (το μέλλον μας) συννέφιασε (είναι δυσοίωνο), μα εγώ στην (αναμενόμενη) μπόρα του δεν θα σ’ εγκαταλείψω

Το ποτάμι (η βαρβαρότητα) μεγάλωσε (κορυφώθηκε), μα η αγάπη (αιώνια) είναι λιμάνι (σωτηρία) Στην Οθωμανική περίοδο, χρόνια υπόδουλοι, είχαμε (φάρο) οδηγό, τους προγόνους μας, με βαρύ Σταυρό (βασανιστήρια), σε θάνατο λευκό (πορείες θανάτου), σαν τα πάθη του Χριστού, ο Γολγοθάς μας (η επιβίωση).

Μας γενοκτόνησαν, μα δεν μπόρεσαν, να μας εξαφανίσουν, από αυτόν τον κόσμο, έκαψαν τα σχολειά μας, τις μονές και τις εκκλησίες, τις πόλεις και τα χωριά μας, σε όλον τον Πόντο.