Γιανναρισμός, αυτή η μάστιγα.

 

Ποιο λογικό θα ήταν να πει: εμβολιαζόμαστε γιατι αγαπάμε τον εαυτό μας και πιστεύουμε μόνο στην εγκόσμια ζωή.

Πράξη ἀγάπης καί γιά τόν λεγάμενο λοιπόν τά μπόλια τοῦ ὑγειοναζιστικοῦ καθεστῶτος καί - ἔμμεση πλήν σαφής - ἡ δικαίωση τῆς ὑποχρεωτικότητας, ἐν μέσω ἄπειρης ἀκόμη ἀγαπολογικῆς (ἀμπελο)φιλοσοφίας πού μόνο τόν «θαυμαστό ἀνάποδο κόσμο» δικαιώνει διαστροφικά. 

Οὔτε κουβέντα βεβαίως γιά τόν ἀντίχριστο διωγμό καί τόν φασισμό τῆς ἐπιβολῆς. 

Οὔτε λέξη γιά τούς ἀπολυμένους καί λοιπούς δεδιωγμένους ἔνεκεν δικαιοσύνης. 

Μήτε ψίθυρος γιά τήν ἀποτρόπαιη μασκαράτα καί τούς σεκιουριτάδες ἐλεγκτές πιστοποιητικῶν στίς ἐκκλησίες (ἀπό κάποιον μάλιστα πού κάποτε κατακεραύνωνε ὡς ἐκτός…ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης νεωτερισμό τά ἠλεκτρικά καντηλέρια). Στά σκουπίδια καί τό αὐτεξούσιον καί τό ἐθελότρεπτον (μη σᾶς πῶ δε καί γιά κείνη τήν κακόμοιρη τήν…ἐλευθερία τοῦ ἤθους). 

 

Ὅλα τά…μυρίπνοα ἄνθη τῆς «νεορθόδοξης» πλάνης συνηγμένα καί συντεταγμένα (καί ἐπί τό αὐτόν) συνεπῶς. 

 

Μαζί βεβαίως καί μέ τά ἕτερα ἄνθη τῆς αὐτοφερόμενης ὡς πατριωτικῆς Ἀριστερᾶς (ἄλλη φορά θά καταπιαστοῦμε μέ τά δικά μους τά μοῦτρα).

 

 Ξεμωραμένοι διανοητές, ἀποτρελαμένοι ἀπό τή χρόνια μανική αὐτοερωτική τους θεώρηση στόν καθρέφτη, ἀσφυκτικά ἐγκλωβισμένοι στόν λασπερό βυθό τῆς ἐωσφορικῆς τους ἔπαρσης, ἀλλά καί ἐντελῶς ξεγυμνωμένοι πιά μέσα στή μεγάλη κρησάρα τῶν τελευταίων μηνῶν. 

Ἔτσι ἀκριβῶς ὅμως ἔπρεπε νά γίνει. 

Γιά νά μήν ἀπομείνει τίποτε ὄρθιο ἀπό τόν παλαιό κόσμο. 

Καί γιά νά μήν ξεγελιέται κανένας πιά. 

Ἄξιον καί δίκαιον…

 Νεκτάριος Δαπέργολας