Αγριεμένος ο νους στέκει
και το χαμόγελο κρύβεται.
Και τον άλλον τον κοιτώ
σαν εχθρό αιώνιο.
Μα κάνω λάθος ο μωρός
που δίνω χώρο στον λογισμό.
Μα πόσο ακόμα άνθρωπε
θα μένεις άγριος;
Ποια στιγμή θα αρνηθείς
την χαλασμένη σου ματιά;
Ήσουν παιδί και γέρασες
μα την αγαθότητα δεν την ένιωσες.
Μικρός το σκοτάδι δεν το ‘θελες
και ήταν ο φόβος ο μεγάλος.
Μα τώρα που μεγάλωσες
γιατί το φως φοβάσαι;
Αγριεμένος νους
ψάχνει για εχθρούς.
Αγιασμένος νους
τους βλέπει όλους για καλούς.
Άγριος και Άγιος
σ’ ένα σώμα μια ψυχή,
μια μάχη δίνουν για ζωή.
Και είναι κρίμα να θωρείς
τον εαυτό σου καταγής
με τα φτερά σου αδρανή.
π.Π.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου