Κάποια
μέρα ἐνεφανίσθησαν τρεῖς ἱερεῖς, λειτουργοὶ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ
ἐπλησίασαν τοὺς θλιβομένους καὶ πονεμένους ἀσθενεῖς. (δαιμονισμένους) Ἡ
προσευχὴ πρὸς τὸν Θεὸν ἤρχισε καὶ τὰ δαιμόνια μὴ ἀνεχόμενα τὴν οὐράνιον
ἐπέμβασι τοῦ Θεοῦ ἤρχισαν νὰ ὑβρίζουν, νὰ βλασφημοῦν, νὰ ἐπιτίθενται, νὰ
ἀπειλοῦν.
Τότε
ἔντρομοι οἱ τρεῖς ἱερεῖς, λειτουργοὶ καὶ ποιμένες τῶν λογικῶν προβάτων,
ἀπεχώρησαν μετὰ σπουδῆς πολλῆς. Δὲν ἐτελείωσεν ἕως ἐδῶ τὸ περιστατικόν.
Εἷς ἐκ τῶν πονηρῶν δαιμόνων, ὅστις ἀντελήφθη τὴν φυγήν, ἐδανείσθη κατὰ
τὴν συνήθειάν του, τὴν γλῶσσα τοὺ ἀσθενοῦς προσώπου καὶ ἤρχισε νὰ
εὶρωνεύεται καὶ νὰ ἐμπαίζῃ τὸ λυπηρὸν ἐκεῖνο γεγονός.
«Κύτταξε,
ἔλεγεν, στρατιώτας ποὺ ἔβαλε νὰ μὰς πολεμήσουν! (ἐννοῶντας τὸν
Χριστόν). Μόλις μὰς ἀντελήφθησαν, τὸ ἔβαλαν στὰ πόδια...
Ἐπηκολούθησε
δὲ τὸ ἀπαίσιον, σατανικό, εἰρωνικὸ γέλιο. Καὶ ἐπρόσθεσεν: Ἂν ξέρατε τί
σας ἐχάρισεν ΕΚΕΙΝΟΣ καὶ ἐκάνατε τὸ καθῆκον σας, ἑμεῖς θὰ παίρναμε τὰ
ὄρη καὶ τὰ βουνά. Νὰ περιμένετε καὶ θὰ σὰς πληρώσῃ καταλλήλως.»
«Ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ» (Ῥωμ. 2, 6).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου