Οἱ ἅ­γιοι Τα­ξιά­ρχες ἐ­πι­σκέ­φθη­καν ἀ­σθε­νῆ

 

Στήν Ἱ­ε­ρά Μο­νή Με­γί­στης Λαύ­ρας ζοῦ­σε πα­λαι­ό­τε­ρα ἕ­να γε­ρον­τά­κι, ὀ­νό­μα­τι Μᾶρ­κος.  Στόν κό­σμο ἦ­ταν χω­ρο­φύ­λα­κας. Ἔ­γι­νε μο­να­χός καί τοῦ ἔ­δω­σαν τό δι­α­κό­νη­μα τοῦ βορ­δο­νά­ρη (φρόν­τι­ζε τά ζῶ­α). Στήν ἀρχή κά­πνι­ζε κα­νέ­να τσι­γά­ρο καί ἔ­πι­νε κα­νέ­να κρα­σά­κι ἀλ­λά ἀρ­γό­τε­ρα ἔ­δει­ξε με­τά­νοι­α καί ἔ­γι­νε με­γα­λό­σχη­μος. Ὕστε­ρα ἀρ­ρώ­στη­σε καί ἔ­πε­σε στό κρεβ­βά­τι.
Κά­ποι­ο πρω­ϊ­νό τοῦ Φε­βρου­α­ρί­ου τόν ἐ­πι­σκέ­φθη­καν δύ­ο Τα­ξί­αρ­χοι στό νο­σο­κο­μεῖ­ο τῆς Μο­νῆς. Μό­λις τούς εἶ­δε, γνώ­ρι­σε τό ἀ­ξί­ω­μά τους καί ἔ­κα­νε νά ση­κω­θῆ.
–Γέ­ρον­τα, τοῦ λέ­νε, κά­θη­σε ὅ­πως εἶ­σαι. Ἤρ­θα­με νά σέ δοῦ­με καί νά σοῦ δώ­σου­με χα­ρά. Τί κά­νεις;
–Δό­ξα τῷ Θε­ῶ, εἶ­πε.
–Εἶ­σαι εὐ­χα­ρι­στη­μέ­νος;
–Δο­ξά­ζω τόν Θε­ό.
–Ἔ­τσι νά δο­ξά­ζης καί νά εὐ­χα­ρι­στῆς τόν Θε­ό, νά λές τήν εὐ­χή καί νά κοι­νω­νᾶς, ὅ­πως βέ­βαι­α γνω­ρί­ζο­υμε ὅ­τι κά­νεις. Ἤρ­θα­με μό­νο νά σέ χαι­ρε­τή­σου­με καί σέ τρεῖς μέ­ρες θά ξα­νάρ­θου­με.
–Σᾶς εὐ­χα­ρι­στῶ, ὁ Θε­ός μα­ζί σας.
Τήν ὥ­ρα πού ἔ­φευ­γαν ἔμ­παι­νε ὁ δι­α­κο­νη­τής. Εἶ­δε ὁ π. Μᾶρ­κος ὅ­τι συ­ναν­τή­θη­καν καί ρώ­τη­σε τόν δι­α­κο­νη­τή νά τοῦ πῆ, ποι­οί ἦ­ταν αὐ­τοί οἱ Τα­ξί­αρ­χοι καί ἀ­πό ποῦ ἦρ­θαν.
Ὁ δι­α­κο­νη­τής μέ ἀ­πο­ρί­α ἀ­πάν­τη­σε ὅ­τι δέν εἶ­χε δεῖ κα­νέ­ναν. Σέ τρεῖς μέ­ρες ἐ­κοι­μή­θη ὁ π. Μᾶρ­κος καί κα­τά­λα­βαν ὅ­τι οἱ δύ­ο Τα­ξί­αρ­χοι ἦ­ταν οἱ Ἀρ­χι­στρά­τη­γοι Μι­χα­ήλ καί Γα­βρι­ήλ.
Καί ὅ­λα αὐ­τά συ­νέ­βη­σαν στόν π. Μᾶρ­κο, δι­ό­τι εἶ­χε τα­πεί­νω­ση. Θε­ω­ροῦ­σε τόν ἑ­αυ­τό του τι­πο­τέ­νιο καί κα­κο­μοί­ρη, ἦ­ταν στήν ἀ­φά­νεια, δι­ό­τι ἦ­ταν βορ­δο­νά­ρης στό δι­α­κό­νη­μα καί δο­ξο­λο­γοῦ­σε τόν Θε­ό γιά τίς εὐ­ερ­γε­σί­ες Του καί τά ἀ­γα­θά Του.
Περιστατικά απο την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση.