Το «εγώ» και τα γεράματα

Καλή μου γιαγιά, «Ἠπειρώτισσα»
πώς εἶσαι, γιά πές πώς τά περνᾶς;

Σέ θυμᾶμαι μέσ’ τά τραγούδια σου,
μέλι εἶν’ οἱ τηγανίτες σου, μέ τό γλυκό
καί τά «παραδοσιακά» λουκούμια σου,
ὁπού ἀκόμη ἁπλόχερα ὅλους μᾶς κερνᾶς!Παιδάκι μου, ἔφυγε ἡ μνήμη μου,
πώς τελείωσαν πιά «τά παραμύθια»;
Κι’ ὅμως μεμιᾶς ἔγινε ἡ κεφαλή μου
σάν αὐτά τά «σάπια» κολοκύθια.

Τούτα τά χέρια μου ἀδυνατίσανε,
μά δέ κεντῶ καί οὔτε πιά πλέκω.
Τώρα ὅλα αὐτά πλέον μ’ ἀφήσανε,
κι’ ὅταν τά θυμᾶμαι, πάντα «κλαίω».

Ἄλλαξε κι’ ἡ φωνή μου ἀκόμα,
δέ μπορῶ πιά νά τραγουδήσω,
«ἔχετε γειά…», πράγματι τά χρόνια
κατάλαβα, πώς δέ γυρίζουν πίσω.

Ἐδῶ ζῶ συχνά μέ τήν ἀγρυπνία,
πότε–πότε ἔχω μία ἀδυναμία,
μά πάλι στό γιατρό πηγαίνω,
μόνο βάσανα ἔχει ἡ τρίτη ἡλικία.

Πώς μέ ζόρισε ὁ πόνος αὐτός;
Ἄχ! τήν μέση μου ἔχει πιάσει,
μοῦ ’δωσε ξανά χάπια ὁ γιατρός,
μήπως μπορέσει νά μοῦ περάσει.

Στά πόδια μου πιά δέ στηρίζομαι,
αὐτά καλά–καλά δέ μέ περπατᾶνε.
Κι’ ὅπως πιά ἐσεῖς καταλαβαίνετε,
μόνιμο θά τό ’χω τοῦτο τό μπαστούνι.

«Ἐγώ» πού εἶχα τήν «ἀπαίτηση»
ποτέ μήν φτάσω, γιά νά γεράσω,
νά μή μοῦ πέσουν οὔτε τά μαλλιά.
Τά νιάτα μου ποτέ νά μήν τά χάσω.

Σ’ αὐτή τή ζωή, λάθος μεγάλο ἔκανα…
ἀφοῦ μ’ ἀλλάξαν ὅλα τά προγράμματα.
Καί νά πού ὅμως ἦρθαν «τά γεράματα»
κι’ ἔχουν πολλούς καημούς μέ κλάματα.

Χαρεῖτε τά νιάτα σας, παιδιά μου,
τά ὡραῖα σας χρόνια πρίν περάσουν,
γιατί θά ἔρθουν καί «τά γεράματα»
μέ τή φθορά, κι’ ὅλα θά χαλάσουν.

Ἄς θυμάστε αὐτά τά «λίγα γράμματα»,
νυχθημερόν κάνετε τό Σταυρό σας
κι’ ὅταν σᾶς ἔρθουν «τά γεράματα»,
ἀκέραιον μόνο, ἄς μείνει τό μυαλό σας.

«Παιδάκια μου», νά ἔχετε τήν εὐχή μου,
ὅταν ἀγρυπνῶ σᾶς ἔχω στήν προσευχή μου:
«Στό ἔλεός Σου, στήν εὐσπλαχνία Σου,
Θεέ μου καί Κύριέ μου, συγχώρεσέ μας»!

(Ἀπό τήν «Ἠπειρώτισσα» γιαγιά Δημητρούλα, μέ ἀγάπη).

 

Ποίημα της Χριστίνας Τράντζα