"Πλεονάκις ἐρρύσατο αὐτούς, αὐτοὶ δὲ παρεπίκραναν αὐτὸν ἐν τῇ βουλῇ αὐτῶν καὶ ἐταπεινώθησαν ἐν ταῖς ἀνομίαις αὐτῶν" Ψαλμ. 105, 43

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

"Πλειστάκις τούς ἐγλίτωσεν, αὐτοί ὅμως τόν παρεπίκραναν μέ τήν διεσραμμένην θέλησίν των καί τάς ἐσκεμμένως διαπραττομένας ἁμαρτίας των καί δι’ αὐτῶν ἔνεκα τὼν παρανομιῶν των ἐταπεινώθησαν καί κατήντησαν εἰς ἐξευτελισμόν"

 

 

"Στήν ἱστορία τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ ἀναφέρεται καί ὁ ἑκατοστός πέμπτος Ψαλμός. Ἔχει ὅμως τό ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό ὅτι τονίζει κυρίως τήν ἀχαριστία τοῦ Ἰσραήλ πρός τόν Κύριό του καί τίς διά μέσου τῶν αἰώνων τιμωρίες του ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ.
Μέσα στούς 48 στίχους του ξετυλίγονται τά πιό ἐντυπωσιακά γεγονότα τῆς ἀποστασίας τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπό τόν Θεό τῶν πατέρων τους καί οἱ πικρές συνέπειες τῆς ἀρνητικῆς αὐτῆς συμπεριφορᾶς τους ἔναντι τοῦ Κυρίου.
Ὁ 43ος στίχος θά ἠμποροῦσε νά θεωρηθῆ σάν περίληψις τοῦ ὅλου ψαλμοῦ καί ἐκφραστική σύνοψις τῆς ὅλης φιλοσοφίας τῆς ἱστορίας τοῦ Ἰσραήλ. «Πλεονάκις ἐρρύσατο αὐτούς, αὐτοί δέ παρεπίκραναν αὐτόν ἐν τῇ βουλῇ αὐτῶν καί ἐταπεινώθησαν ἐν ταῖς ἀνομίαις αὐτῶν», τονίζει μέ θλῖψι ὁ Ψαλμῳδός, ἀλλά καί μέ συναίσθησι τῆς βαρύτητος, πού ἔχει ἡ κάθε του λέξις. Πολλές φορές δηλαδή τούς ἐγλύτωσε ὁ Κύριος ἀπό διαφόρους κινδύνους καί ἐχθρούς, ἀλλ’ ὅμως αὐτοί Τόν ἐπίκραναν μέ τά σχέδια καί τήν ζωή τους. Καί ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς διαγωγῆς τους ἐταπεινώθηκαν καί ἐξευτελίστηκαν. Τούς ἄφηνε νά χτυπηθοῦν καί νά πονέσουν καί νά ὑποφέρουν, γιά νά καταλάβουν τί σημαίνει προστασία ἤ ἀντιθέτως ἐγκατάλειψις τοῦ Θεοῦ.
Ὅπως μάλιστα ἑρμηνεύει τίς λέξεις «παρεπίκραναν αὐτόν» ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ μέν Κύριος σάν Θεός ἀναλλοίωτος λόγω τῆς φιλανθρωπίας Του ἦταν πάντοτε «γλυκύς». Αὐτοί ὅμως μέ τήν παράνομη καί ἁμαρτωλή ζωή τους «πικρόν ἑαυτοῖς ἠνάγκαζον φαίνεσθαι» (Ἐξήγ. εἰς ρε’ Ψαλμ.). Τόν ἀνάγκαζαν δηλαδή καί Τόν ὑποχρέωναν κατά κάποιο τρόπο νά φαίνεται καταπικραμμένος καί ὠργισμένος ἀπέναντί τους.
Ἐγκατέλειπαν τόν ἀληθινό Θεό καί λάτρευαν τά εἴδωλα. Γίνονταν ἕνα μέ τούς γείτονές τους, πού ἦσαν εἰδωλολάτραι. Δέν ὑπελόγιζαν τόν ἠθικό Νόμο Του, ἀλλά ζοῦσαν ὅπως ζητοῦσαν οἱ κατώτερες ὁρμές τους. Συνέπεια ὅλων αὐτῶν ἦταν νά «παροξύνουν» καί νά παροργίζουν τόν πανάγαθο Θεό τους.
Πόσο παραστατικά πράγματι εἶναι τά ὅσα ἀναφέρει ὁ θεόπνευστος Ψαλμῳδός! Ἀλλά καί πόσο ἀληθινά! Ἀποτελοῦν τό καταστάλαγμα τῆς μελέτης τῆς ἱστορίας ἑνός λαοῦ, πού εὐεργετήθηκε ὅσο κανείς ἄλλος ἀπό τόν Κύριο καί ἔδειξε τήν πιό μεγάλη ἀχαριστία ἀπέναντί Του.
Ἄν πάρουμε τώρα, ἀδελφέ μου, τήν σκέψι μας ἀπό τήν ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ καί τήν ἀφήσουμε νά πετάξη καί νά διατρέξη καί τήν δική μας ἐθνική ἱστορία, θά δοῦμε ὅτι ὅλα, ὅσα λέει ὁ Ψαλμός αὐτός, ἰσχύουν καί γιά μας.
Πόσες καί πόσες πράγματι φορές κι ἐμεῖς σάν λαός μέσα στούς αἰῶνες, ἐνῷ εἴχαμε ἰδεῖ τό χέρι τοῦ Θεοῦ νά μᾶς προστατεύη, Τόν πικραίναμε μέ τήν διαγωγή μας καί πληρώναμε ἔπειτα πικρά καί ἀκριβά τήν ἀγνωμοσύνη καί ἀφροσύνη καί ἀπιστία μας!" (Ἀπό Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ" τόμος 1986, σ. 620)