πατήρ Ηλιόδωρος ο Έλληνας, η «φωνή της Όπτινα»

«Μετά οσίου όσιος έση και μετά ανδρός αθώου αθώος έση, και μετά εκλεκτού εκλεκτός έση» (Ψαλμ. 17, 26-27).

Ο πατήρ Ηλιόδωρος (Γαϊριγιάντς) γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1947 στο Μπακού . Έλαβε το Άγιο Βάπτισμα τον Αύγουστο του 1947 με το όνομα Γεώργιος προς τιμήν του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Ηταν Έλληνας και μιλούσε άπταιστα ελληνικά. Αγαπούσε πάρα πολύ κι ένοιωθε απέραντη ευγνωμοσύνη προς τη βαθιά θρησκευόμενη γιαγιά του Μαρία, από την πλευρά της μητέρας του Ευγενίας, για την οποία ο πατήρ Ηλιόδωρος έλεγε αργότερα: «Η γιαγιά μου Μαρία προσευχόταν για όλη μας την οικογένεια». Μωρό ακόμα αφου τον βάφτισε πήρε τον εγγονό της μαζί της στο Κιλζιάρ, μια μικρή πόλη του Νταγκεστάν. Αυτή ήταν η πόλη των παιδικών χρόνων του πατρός Ηλιοδώρου εως ότου έγινε επτά ετών και τον πήρε η μητέρα του στο Μπακού για το σχολείο. Ενώ ήταν ήδη στο μοναστήρι, λαχταρούσε την αγαπημένη του γιαγιά Μαρία και κυρίως λυπόνταν που δεν είχε ούτε μια φωτογραφία της. Και ξαφνικά έλαβε ένα γράμμα από το Κιλζιάρ. Ανοίγει το φάκελο κι υπήρχαν οκτώ φωτογραφίες της γιαγιάς. Και επίσης μια φωτογραφία του περιποιημένου τάφου της. 

Είπε: «Αυτό είναι ένα θαύμα που έδειξε ο Κύριος.  Ο Κύριος ακούει κάθε κίνηση της καρδιάς μας ».

 Έλαβε ανώτερη εκπαίδευση. Ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, τη μουσική ήταν ένας πολύ ταλαντούχος άνθρωπος. Έπαιζε όμορφα πιάνο, τραγουδούσε υπέροχα, συνέθεσε επίσης ποίηση και τραγούδια (συνέθεσε περίπου 200 τραγούδια), σχεδίαζε με ταλεντο, ζωγράφιζε εικόνες … Φεύγοντας για το μοναστήρι, τα έκαψε όλα. 
Εισήλθε στην μονή της Όπτινα το 1989. Η μοναχική κουρά του έγινε στις 7 Απριλίου 1994 και του δόθηκε το όνομα προς τιμή του αγίου μάρτυρος Ηλιοδώρου του εκ Μαγυδούς που εορτάζει στις 19 Νοεμβρίου. Στις 4 Δεκεμβρίου (των Εισοδίων με το παλαιό ημερολόγιο) το 1990, ο Πατριάρχης Ρωσίας Αλέξιος Β ‘ τον χειροτόνησε ιεροδιάκονο. Ήταν ο διακονητής και βοηθός του στάρετς πατρός Ηλία (Nozdrin) και ίσως ένας από τους πιο διάσημους ιεροδιακόνους της Ρωσικής Εκκλησίας. Τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής του σχετίζονται με εορτές της Μητέρας του Θεού. Η αγάπη του προς την Παναγία φάνηκε από την ημέρα που η Μητέρα του Θεού τον πήρε στην ουράνια κατοικία, την ημέρα της εορτής της Πορταΐτισσας των Ιβήρων, 26 Οκτωβρίου (13 Οκτωβρίου π.η., ημέρα που η εικόνα μεταφέρθηκε από το Άγιον Όρος στη Μόσχα, το 1648). Τα τριήμερά του συνέπεσαν με την εορτή της Παναγίας Σιτοδότριας (15/28 Οκτωβρίου), ημέρα τιμής της αγαπημένης Εικόνος του αγίου Αμβροσίου της Ὄπτινα και την οποία είχε σχεδίασει ο ίδιος και αγιογραφήθηκε κατ’ εντολήν του και ενταφιάσθηκε κατά την ημέραν τιμής της ιεράς αυτής Εικόνος (15ην Οκτωβρίου). Αλλά και τα σαρανταήμερά του συνέπεσαν με την εορτή των Εισoδίων τής Θεοτόκου – την εορτή της Μονής των Εισοδίων της Θεοτόκου της Όπτινα.

Εκοιμήθη το πρωί της Δευτέρας στις 26 Οκτωβρίου 2020, σε ηλικία 73 ετών.

***

 

«Το πρώτο πρόσωπο που γνώρισα στην Όπτινα» – ακούτε συχνά να λένε για τον πατέρα Ηλιόδωρο από εκείνους που  προσεύχονται με αγάπη στον Κύριο να δεχτεί την ψυχή του στη χώρα των δικαίων.

Όσοι έρχονταν στην Όπτινα, ήθελαν να γευθούν το πνεύμα των γερόντων, της προσευχής, του ελέους και της συμπόνιας -να νιώσουν την θεία βοήθεια των αγίων της μονής και να αναπαυθούν από τις φουρτούνες της ζωής και, σαν να απαντούσε σε αυτό το θερμό αίτημα των προσκυνητών, ο πατήρ Ηλιόδωρος εμφανίζονταν μπροστά τους. Στα χρόνια που το προσκύνημα στο μοναστηριού αναπτύσσονταν, μιλούσε στους ανθρώπους που έρχονταν για τους Γέροντές της, έδειχνε τα λείψανά τους, άκουγε και παρηγορούσε τους ανθρώπους, προσεύχονταν μαζί τους, βοηθούσε με πνευματικές συμβουλές όσους τις χρειάζονταν. Πολλοί θυμούνται τις «απύθμενες» τσέπες του, όπου μπορούσαν να χωρέσουν τόσα πολλά μήλα, γλυκά, παιχνίδια, κάτι που ήταν αρκετό για όλους όσους γνώριζε. Κανείς δεν τον άφησε αδιάφορο. Για πολλούς ανθρώπους, η σχέση τους με την Μονή της Όπτινα ξεκίνησε με μια επικοινωνία με τον πατέρα Ηλιόδωρο και παρέμεινε για πάντα η πνευματική τους πατρίδα. Ήταν αυτή η πρώτη συνάντηση που έγινε για αυτούς το σημείο εκκίνησης του δρόμου προς τον Θεό.

Και όσοι μένουν στο μοναστήρι θυμούνται με ευγνωμοσύνη πώς βοηθούσε τους αρρώστους και τους ανάπηρους, τους εργάτες – με τις σοκολάτες και τα πορτοκάλια του, τα οποία, πιθανώς, στην αρχή, που είχαν έλθει στο μοναστήρι για διακονία τους έλειπαν. Ενέπνευε τους ευεργέτες να δωρίσουν χρήματα για τις υπό κατασκευή εκκλησίες, βοηθούσε σε ορφανοτροφεία, γηροκομεία, ξενώνες, ορθόδοξα ασκητήρια, πολύτεκνες οικογένειες και φτωχούς, περαστικούς, ξένους, απελπισμένους, παιδιά ορφανα, με ειδικές ανάγκες,… και εκείνους που, όπως πίστευε ακράδαντα, είχαν την ελπίδα να καταλάβουν. Όλους. Βοηθούσε τους πάντες! Πως; Πώς είναι αυτό δυνατόν;

Ένοιωθε όλους τους αγίους φίλους του κι έτσι επικοινωνούσε μαζί τους. Όλοι έστελναν τους πάντες σε αυτόν. Υπάρχουν 100 μοναχοί στην Όπτινα, και 100 άτομα υπήρχαν πάντα γύρω από τον πατέρα Ηλιόδωρο! Δεν αρνήθηκε τη βοήθειά του σε κανέναν – ακόμα κι αν δεν υπήρχε τρόπος, θα προσευχόταν όλη μέρα! Μέχρι να πάνε όλα καλά. Η πίστη του ήταν πανίσχυρη, ζωντανή,  εκμηδένιζε κάθε απόσταση μεταξύ των δυο κόσμων.

Πάντα προσπαθούσε να ταΐσει κάποιον – “Έφαγες; Έφαγες; Πάμε, να σου δώσω να φας, πάμε για τσαι, πάμε στην τραπεζαρία. ” Ποιος πήγε για πρώτη φορά στην Όπτινα και δεν σκεπάστηκε από την ζεστασιά της αγάπη του. Τι άρτοι, τι εικονάκια, τι βιβλιαράκια με τους χαιρετισμούς δεν έβγαιναν απο τις απύθμενες τσέπες του, έδινε ο,τι χρειαζόταν η κάθε ψυχή. Ακόμα και λίγα απλά λόγια γεμάτα αγάπη και στοργή, έλεγαν αργότερα οι ίδιοι, ”σαν να μας ανάστησε, δεν είχαμε ξανακουσει τέτοια λόγια”. ”Πως πάτε στο σπιτι; Χρειάζεστε χρήματα; Πάρε. Έχεις σύζυγο, παιδιά; Πως ζείτε; Πάρε αυτο, πάρτο, σε παρακαλω μην αρνηθείς.” Υπήρχε μια αίσθηση ότι έδινε περισσότερα από όσα έπαιρνε, λες και τα χρήματα στα χέρια του πολλαπλασιάζονταν. Μια ατελείωτη πηγή μητρικής αγάπης και δώρων γέμιζε τον προσκυνητή που έφταναν στην καρδιά του, και φτάνοντας στην εκκλησία συνέχιζε με τον Ακάθιστο στη Θεοτόκο, ”πηγαίναμε στον άνθρωπο και φτάναμε στην Μητέρα του Θεού”. Να θυμιάζεις έτσι, να ψέλνεις έτσι, να ζεις έτσι ώστε να ζεις με τον Χριστό. Προσεύχου συνεχώς. Ήταν σαν μια ανεξάντλητη πηγή. Η αγαπημένη του Μητέρα του Θεού. ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ και γη.

“Χαίρε παραδείσου θυρών ανοικτήριον“· – χαίρε εσύ πού μας ανοίγεις τις πόρτες του Παραδείσου!” Η αγάπη του προς την Παναγία ήταν απέραντη, ήταν η μυστική ζωή της καρδιάς του, όταν έψαλλε τον ακάθιστο ύμνο οι ψυχές αγαλλιούσαν και χαίρονταν – ποιος δεν θυμάται τις αγγελικές ψαλμωδίες του με το μελωδικό τόνο του. Ακόμα και οι πλέον άσχετοι στο ψάλσιμο, δίπλα του έψελναν. Λες και φύτευε την χάρη της Παναγίας στις καρδιές των ανθρώπων! Πώς τιμούσε όλες τις εικόνες της! Ήταν πάντα τόσο χαρούμενος και τόσο συμπονετικός, τόσο ευγενικός!

***

 

Η γενναιόδωρη ψυχή του έδινε ό, τι είχε – δύναμη, χρόνο, πράγματα, ό, τι ο ίδιος έλαβε άφθονα από τον Θεό δια πρεσβειών της Βασίλισσας των Ουρανών ως απάντηση στην ασκητική ζωή και καθαρή προσευχή του. Κάθε βράδυ έψελνε έναν ακάθιστο ύμνο στη βασίλισσα των Ουρανών, έφερνε στους τάφους των αγίων τεράστιες δέσμες κεριών και τα άναβε όπως και στο παρεκκλήσι στον τόπο ταφής των δολοφονημένων αδελφών. Και όλοι οι άνθρωποι τον ακολουθούσαν για να προσευχηθούν μαζί του στους διάφορους ιερούς τόπους της Όπτινα.

Ο πατήρ Ηλιόδωρος έλεγε μια φορά ότι:  Όταν έρχονταν στο μοναστήρι ομάδες παιδιών για προσκύνημα, πάντα προσπαθούσε να τα ευχαριστήσει με λιχουδιές: γλυκά, φρούτα κ.λπ. Μια φορά έφτασε στην Όπτινα ένα λεωφορείο με παιδιά, και συνειδητοποίησε ότι δεν είχε τίποτα για να τα ευχαριστήσει: ούτε γλυκό, ούτε φρούτο – τίποτα απολύτως. Αφού έδειξε στα παιδιά το μοναστήρι, τα έφερε στο παρεκκλήσι των Νεομαρτύρων αδελφών. Μίλησε στα παιδιά για τα συμβάντα που έγιναν το Πάσχα του 1993, ενώ ο ίδιος έκλαιγε και φώναζε μεσα του στον ιερομόναχο Βασίλειο: “Πάτερ Βασίλειε, πώς μπορεί να γίνει: δεν υπάρχουν γλυκά, δεν υπάρχει τίποτα να τα κεράσουμε. Κάνε κάτι!”
Και ξαφνικά, μια γυναίκα μπαίνει στο παρεκκλήσι και πηγαίνει κατευθείαν σ ‘αυτόν: “Πάτερ Ηλιόδωρε, έχω εδώ για σας …” Κι είδε στα χέρια της γυναίκας δύο γεμάτες σακούλες με κάτι. “Ίσως σας είναι χρήσιμα; .. Για τα παιδιά …” ειπε. Τα άφησε και έφυγε. Ο πατήρ Ηλιόδωρος άνοιξε τις τσάντες και κοίταξε: ήταν γεμάτες ως στο χείλος με γλυκά και διάφορα καλούδια.
Έτσι ο ιερομόναχος Βασίλειος ευχαρίστησε τα παιδιά.

Για πολλούς, η φωνή του συνδέθηκε με την ψυχή της ερήμου της Όπτινα

Ο Βλαντιμίρ Βίκτοροβιτς Shpatakov από την Κριμαία διηγείται: « Ο πατήρ Ηλιόδωρος ήταν ένας άνθρωπος με την πιο ευγενική ψυχή. Μου είπε κάποτε: «Πολλοί πιστεύουν ότι πηγαίνωντας στα Ιεροσόλυμα και διαβάζοντας ακάθιστους, ο Κύριος θα τα μετρήσει όλα αυτά; Πόσα ταματα έβαλαν εκεί, πόσα ιερά φιλησαν; Έχουν σκοπό να σωθούν από αυτό; Όχι, – λέει, – ο Κύριος θα μας κρίνει με τα έργα αγάπης. Επειδή ο ίδιος ο Κύριος είναι Αγάπη. Ο Χριστός θα μας ρωτήσει: ποιους ταΐσαμε, ποιους ντύσαμε, ποιους παρηγορήσαμε, ποιους βοηθήσαμε, ποιους ενισχύσαμε. ” Και δεν μιλούσε μόνο έτσι, αλλά ζούσε έτσι.

Πραγματικά δεν κοιμόταν τη νύχτα. Δεν είχε καν κρεβάτι στο κελί του. Είχε ένα είδος μικρού, όχι για το ύψος του, καναπέ, πάντα γεμάτο με βιβλία και γλυκά για μοίρασμα, με τα οποία ο πατήρ Ηλιόδωρος γέμιζε τις απύθμενες τσέπες του κάθε πρωί.

Ο πατήρ Ηλιόδωρος βιαζόταν να ζήσει – βιαζόταν να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερο κάτι χρήσιμο σε αυτόν τον κόσμο. Και από αυτόν οι αγγελιοφόροι καλών πράξεων έσπευδαν σε όλες τις άκρες του κόσμου. Ο Κύριος του αποκάλυπτε πολλά, πού και ποιος είχε πρόβλημα, κάποια ανάγκη. Θυμάμαι κάποτε δειπνούσαμε και με τη συζήτηση ξεχαστήκαμε έως αργά. Σχεδόν στις 2 π.μ., ήρθε μια κλήση: «Πάτερ, ευλογείτε! Είμαστε εδώ στο Βορρά, μας ευλογήσατε να πάμε στο μοναστήρι του Αλεξάνδρου του Σβίρσκι, και χάσαμε τον δρόμο, χάσαμε τον δρόμο μας, προσευχηθείτε!” Μου ερχόταν να τους φωνάξω: “Κοιμόμαστε ήδη, κοιμόμαστε !!” Αλλά ξέρανε ότι ο πατήρ Ηλιόδωρος δεν κοιμόταν τις νύχτες. Κανένας πλοηγός δεν μπορούσε να υπερβεί την προσευχή, ο πατήρ Ηλίας και ο πατήρ Ηλιόδωρος είχαν Ουράνια GPS – έτσι, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονταν ακριβώς εκεί που χρειαζόταν βοήθεια! Και μερικές φορές κατάφερναν να σώσουν κάποιον την τελευταία στιγμή – σχεδόν βγάζοντας τον από τη θηλιά, ή απλά να τον στηρίξουν ενώ βρισκόταν σε απόγνωση.

Στην κηδεία του πατρός Ηλιοδώρου, βρεθήκαμε δίπλα – δίπλα στο τραπέζι με ένα από τα πνευματικά του παιδιά – παρόλο που ο πατήρ Ηλιόδωρος ήταν μόνο ιεροδιάκονος, πραγματικά άσκησε αποστολικό έργο, κήρυττε, καθοδήγησε πνευματικά πολλούς, – και έτσι, αυτός ο πνευματικός γιος του, ο ίδιος ήδη ιερέας, είπε:
– Ναι, απλά δεν υπήρχε αρκετός χώρος για τον πατέρα Ηλιόδωρο στο μοναστήρι, σε όλη τη Ρωσία δεν υπήρχε πλέον αρκετός χώρος για αυτόν … Η αγάπη του επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο και στον Παράδεισο, – ο Κύριος τον κάλεσε στη Βασιλεία των Ουρανών – από εκεί για να βοηθήσει τους ανθρώπους.

Ήταν η ενσάρκωση της αγάπης!

 

Πώς ο πατήρ Ηλιόδωρος πήγε στο Άγιον Όρος*

Ο ιεροδιάκονος της Όπτινα, ο μακαριστός Ηλιόδωρος, δεν πέρασε ποτέ από τον ναό μας χωρίς να σταματήσει και να μπει μέσα. Τόσο αγαπούσε τον Άγιο Νικόλαο. Θα έρχονταν πάντα μαζί με τα πνευματικά του τέκνα, θα έφερνε λουλούδια -φρέσκα και όμορφα τριαντάφυλλα. Τα κόκκινα θα τα εβάζε δίπλα στην εικόνα του Σωτήρα, τα άσπρα για την Παναγία και μια όμορφη ανθοδέσμη στον Άγιο Νικόλαο.

Περνούσε, επίσης, από το περίπτερό μας, όπου πουλάμε τις πίτες, που φτιάχνουμε μόνοι μας, τσάι, κρέπες, μέλι από τον μελισσώνα μας, τυρί, μυζήθρα, σμετάνα και άλλα σπιτικά προϊόντα. Τα λεφτά, που κερδίζουμε απ’ αυτό το εμπόριο, τα διαθέτουμε για τις ανάγκες του ναού μας. Στον πατέρα Ηλιόδωρο άρεσε να πίνει τσάι με μαρμελάδα. Συνήθως αγόραζε πολλά πιττάκια και κερνούσε με αυτά όλους όσοι ήταν γύρω. Εάν έβλεπε τους εργάτες να κάνουν κάποια έργα δίπλα στον ναό, τότε τους πλησίαζε και τους κερνούσε πιττάκια κι επίσης τους έδινε από χίλια ρούβλια στον καθένα. Ήταν ανοιχτοχέρης άνθρωπος και του άρεσε να χαροποιεί τους ανθρώπους, να τους βοηθά. Αν του έκαναν κάποιο δώρο το πρωί, το βράδυ δεν είχε τίποτα, επειδή το έδινε σε κάποιον.

Μια φορά, προς έκπληξή μου, πίναμε τσάι οι δυο μας και ο πατήρ Ηλιόδωρος μου διηγήθηκε μια ιστορία. Έπρεπε να πάει επειγόντως στο Άγιον Όρος, για να προσευχηθεί στα ιερά του Άθω. Ποιο ήταν το σπουδαίο θέμα, για το οποίο ήθελε να προσευχηθεί, δεν μου είπε. Το μόνο που ανέφερε, ήταν ότι έχει μόνο δύο μέρες για να το κάνει. Δηλαδή την Παρασκευή να ξεκινήσει το ταξίδι και τη Δευτέρα πρωί-πρωί να έχει γυρίσει στην Όπτινα.

Έτσι, το απόγευμα του Σαββάτου, ο πατήρ Ηλιόδωρος βρέθηκε στο λιμάνι της Ουρανούπολης. Στέκεται και περιμένει το ταχύπλοο για το Άγιον Όρος. Οι Έλληνες κουνάνε τα κεφάλια τους και λένε πως το τελευταίο ταχύπλοο της γραμμής έφυγε και σήμερα δεν υπάρχει δυνατότητα να φτάσει κανείς στο Όρος.

Ο πατήρ Ηλιόδωρος πήγε στην προκυμαία και άρχισε να προσεύχεται στον αγαπημένο του Άγιο Νικόλαο. Ξαφνικά, βλέπει να έρχεται το ταχύπλοο, το οποίο αράζει, ο καπετάνιος μουρμουρίζει και ο ναύτης ξεφορτώνει ένα τσουβάλι ταχυδρομείου. Αποδείχθηκε ότι στο Άγιον Όρος ξέχασαν να στείλουν το ταχυδρομείο κι έτσι το ταχύπλοο αναγκάστηκε να κάνει μια επιπλέον διαδρομή. Ο καπετάνιος κοίταξε τον Ρώσο μοναχό και είπε:

– Στο Όρος; – Ναι, στο Άθως. – Έλα μέσα!

Οι Έλληνες γύρω έμειναν με το στόμα ανοιχτό!

Ο πατήρ Ηλιόδωρος πρόλαβε την ολονυκτία, το πρωί προσευχήθηκε στη Θεία Λειτουργία, πρόλαβε να κάνει αυτά που σκόπευε και τη Δευτέρα το πρωί ήταν ήδη στην Όπτινα.

*Διήγηση του Ντμίτρι Βολόντικοβ και της Νατάλια Βολοντίκοβα κάτοικοι του χωριού Κάμενκα, που είναι κοντά στην Όπτινα. Ο Ντμίτρι είναι φοιτητής της Θεολογικής Σχολής κι επίσης βοηθάει στο Ιερό. Η σύζυγός του είναι αρχηγός της χορωδίας στον ναό. Στο χωριό τους έχτισαν τον ναό του Αγίου Νικόλαου.

 

Ο π. Διονύσιος Kuvaev διηγείται: «…..Ο αδερφός της μητέρας μου, ο θείος μου, έφυγε για το Μοναστήρι της Όπτινας. Αυτός, ως μαθητής της θεατρικής σχολής, σε ένα προσκύνημα στην Όπτινα … γνώρισε τον πατέρα Ηλιόδωρο εκεί και ενθουσιάστηκε τόσο πολύ από τα λόγια του – προφανώς, ο πατέρας Ηλιόδωρος ξενάγησε τους προσκυνητές, – που αφού μίλησε λίγο περισσότερο μαζί του, του είπε: «Θέλω να μείνω» … «Πηγαίνε πάρε τα πράγματά σου και επέστρεψε», απάντησε ο πατέρας Ηλιόδωρος. Έτσι ο θείος μου Βιάτσισλαβ έγινε ο μοναχός Γαβριήλ.
Ήταν ένα σοκ για όλους τους συγγενείς. Στη συνέχεια, η μητέρα του, η γιαγιά μας, αποφάσισε να πάει στην Όπτινα. Πήγε και είχε γίνει ήδη η κουρά του. Όταν μπήκε στην Όπτινα, στο πρώτο πρόσωπο που συνάντησε – και, φυσικά, αποδείχθηκε ότι ήταν ο πατέρας Ηλιόδωρος, ο οποίος στην Όπτινα γενικά βρισκόταν παντού – είπε ότι θα ήθελε να δει τον Σλάβικ Τόρσιν …
«Εγώ δεν είμαι πια Σλάβικ», είπε πεισμωμένα ο πατέρας Γαβριήλ, όταν ο πατέρας Ηλιόδωρος έσπευσε στο κελί του, και του ανακοίνωσε ότι: «Ήλθε η μάνα σου!»
Και, αφού είχε παρα-διαβάσει το Γεροντικό: – «Ποια μαμά; Είμαι ήδη μοναχός! Έγινε η κουρά…»
– «Α, έτσι!» – απάντησε με όλη τη θερμότητά του τότε ο πατέρας Ηλιόδωρος, αλλά παρόλα αυτά προσπάθησε να τον φέρει στα συναισθήματα του γιου:
– «Τι εννοείς, ότι δεν είναι η μαμά σου;!» – αφού δεν βρήκε ανταπόκριση, του ανακοίνωσε,
– «Τότε αυτή από σήμερα θα είναι η δικιά μου μάνα!»
Και όλο τον υπόλοιπο χρόνο μέχρι τη δική της κουρά, όταν τις μοναχές πλέον αποκαλούν ήδη: «μητέρα», αποκαλούσε τη γιαγιά μας «μαμά Βέρα». Έπειτα, στην κουρά της πήρε το όνομα Μαριάμ. Τώρα έχει ήδη κοιμηθεί – μάλλον εκεί τώρα συνάντησε τον πατέρα Ηλιόδωρο – στη Βασιλεία των Ουρανών!
Ο πατέρας Ηλιόδωρος, γνωρίζω, και μερικές άλλες γυναίκες, αποκαλούσε – « μαμά τάδε (το όνομά της)» – και, όσο καταλαβαίνω, όλες αυτές οι γυναίκες έπειτα έγιναν μοναχές.

 

Ο π. Dimitri Torshin διηγείται: «Κάποιοι φίλοι μας είχαν μια ατυχία: η εγκυμοσύνη της νεαρής γυναίκας σταμάτησε και έπρεπε να υποβληθεί σε εγχείρηση για την αφαίρεση του νεκρού εμβρύου. Ανησυχούσαν πολύ γι ‘αυτό, και ζήτησα από τον πατέρα Ηλιόδωρο να προσευχηθεί για τους θλιμμένους γονείς. Και φώναξε με μεγάλη λύπη:
– Γιατί να κάνει επέμβαση;! Έπρεπε να τη βοηθήσουμε – αν είχε χρισθεί με άγιο λάδι ευχελαίου το παιδί θα είχε επανέλθει στη ζωή!
Και είχε τέτοια πίστη στα λόγια του που απλώς έμεινα έκπληκτος … Πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα και μόλις ο πατέρας Ηλιόδωρος, συναντήθηκε με τη ματούσκα μου, τη ρωτά:
-Λοιπόν, Σόφια, περιμένουμε μωρό;!
Και η ματούσκα λίγο πριν το ταξίδι μας στην Οπτίνα έκανε ένα τεστ εγκυμοσύνης και ήταν αρνητικό. Εκείνη κούνησε το κεφάλι της κι ο πατέρας Ηλιόδωρος της είπε:
– Για κάποιο λόγο μου φαίνεται ότι πρέπει να περιμένουμε …
Μετά από λίγο, η σύζυγος άρχισε να πονάει πολύ και την πήγα στην Καλούγκα. Ο γιατρός την εξέτασε, έκανε υπερηχογράφημα και της είπε ότι είχε «παγωμένη εγκυμοσύνη», και μας είπε ότι το πρωί θα έπρεπε επειγόντως να αφαιρούσαν το μωρό.

Μας χτύπησε σαν κεραυνός. Η Ματούσκα έκλαιγε με λυγμούς. Κάποια στιγμή, θυμήθηκα τα λόγια του πατρός Ηλιοδώρου, γεμάτα πίστη, για το πώς αν οι φίλοι μας είχαν χρισθεί εγκαίρως, το μωρό θα είχε ζήσει. Αυτό φαινόταν εντελώς απίστευτο, αλλά πήρα τη γυναίκα μου από το νοσοκομείο κι φύγαμε.

Φτάσαμε σπίτι και και άρχισα να την αλείφω με άγιο έλαιο. Και κλαίγαμε προσευχόμενοι έντονα – όπως ποτέ άλλοτε. Οι κοιλιακοί πόνοι σταμάτησαν, και δεν είχε πυρετό. Όταν επιστρέψαμε στην κλινική, ο γιατρός εξέτασε τη γυναίκα μου και είπε ότι το παιδί ήταν ζωντανό και καλά. Ο Κύριος έκανε θαύμα.

Η προσευχή πρέπει να συνοδεύει κάθε εγκυμοσύνη, καθώς και ολόκληρη τη ζωή μας, αυτό είναι σίγουρο.

 

Έτσι, η Μάτουσκά μου ήταν έγκυος και ο πατήρ Ηλιόδωρος τη ρωτούσε συνέχεια: –
– Λοιπόν, πότε θα γεννηθεί ο εγγονός μου;
Η Μάτουσκα του είπε ότι σύμφωνα με τα αποτελέσματα του υπερήχου, περίμενε κορίτσι. Για το οποίο ο πατήρ Ηλιόδωρος παρατήρησε:
– Μου φαίνετε ότι θα ‘ναι εγγονός …
Με αποτέλεσμα, γέννησε έναν γιο τον οποίο ονομάσαμε Ηλιόδωρο. Εάν δεν είχαμε επικοινωνία με τον πατέρα Ηλιόδωρο, αυτό δεν θα είχε συμβεί. Δεν θα είχαμε αρκετή πίστη και ο γιος μας δεν θα είχε γεννηθεί. Όταν όμως ένας άνθρωπος φλέγεται, ανάβει και τους γύρω του με την πίστη του.

 

Λόγοι του πατρός Ηλιοδώρου

Λένε: ο κόσμος θα χαθεί όταν στερέψει η αγάπη. Χωρίς αγάπη τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει. Γιατί ο κόσμος θα καταρρεύσει σε αυτήν την περίπτωση; Γιατί χωρίς αγάπη, τίποτα δεν έχει νόημα. Εάν δεν υπάρχει αγάπη, τότε πολλά δεινά μπορεί να συνεφέρουν τούς ανθρώπους, τουλάχιστον για λίγο. Όλα είναι στο θέλημα του Θεού. Υπήρξαν και προφητείες, και αν οι άνθρωποι είχαν μετανοήσει, ο Κύριος θα άλλαζε γνώμη. Αν υπήρχαν ακόμη και 10 δίκαιοι άνθρωποι στα Σόδομα και Γόμορρα, πέντε σε κάθε πόλη, που απλά θα μετανοούσαν – ο Θεός δεν θα είχε καταστρέψει αυτές τις πόλεις (βλ. Γένεση κεφ. 18, εδ. 32 [ΣτΜ; ἐὰν ὦσιν ἐν Σοδόμοις πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀφήσω ὅλην τὴν πόλιν καὶ πάντα τὸν τόπον δι᾿ αὐτούς. .. .. μήτι κύριε, ἐὰν λαλήσω ἔτι ἅπαξ· ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ δέκα; καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα. ])!

Ζήστε για να προετοιμαστείτε για την αιωνιότητα

 

«Στις θλίψεις, να προσεύχεστε στον Θεό και θα φύγουν, τις ασθένειες δεν τις διώχνεις με το ραβδί», έλεγε ο Όσιος Αμβρόσιος. Η θεραπεία συχνά δίνεται για να ενισχύσει την πίστη. Ήξερα μια κάποιαν Ελπίδα, από τη Φινλανδία. Έπεσε άρρωστη με σάρκωμα. Οι γιατροί τής έδιναν ένα-δύο μήνες ζωής. Πούλησε ό,τι είχε και επισκέφθηκε διάφορα άγια μέρη. Προσεύχονταν, σε αγια λείψανα και ιερά προσκύνηματα, και θαυματουργές εικόνες ασπάστηκε, άρχισε να ζει έναν χριστιανικό τρόπο ζωής, να βοηθά τους άλλους, να εξομολογείται, να κοινωνα, έκανε ευχέλαια. Δεν παραμελούσε να αλείφεται κάθε μέρα με το λαδάκι από το ευχέλαιο, αλλά και με άλλα λαδάκια, αγιασμένα σε άγια λείψανα και σε εικόνες. Έπινε αγιασμό, δεν ξεκινούσε την μέρα της χωρίς αντίδωρο, μελετούσε ενδελεχώς τους βίους των αγίων. Έγινε πιστή. Κι ούτε ήταν πλέον επιφυλακτική, στο στυλ, «μα τι χρειάζονται όλα αυτά τώρα»… Κι οι γιατροί δεν μπορούσαν να πιστέψουν τα μάτια τους:
– Μα καλά, ποια θεραπεία ακολουθείτε;
– Έχω το άγιο λαδάκι μου, τον αγιασμό, τα αντιδωρά μου… – τους απαντούσε με ευθύτητα.
– Τι πράμα! … – λέγανε οι γιατροί και κοίταζαν ο ένας τον άλλον.
Αυτή η γυναίκα έζησε ακόμη 12 χρόνια, παρακαλώ! Και αυτά τα δώδεκα παραπάνω χρόνια ήταν αρκετά για να προετοιμαστεί για την αιωνιότητα. Άφησε αυτόν τον κόσμο πολύ απλά και εύκολα. Το να σωθείς, όπως έλεγε ο Όσιος Αμβρόσιος, δεν είναι δύσκολο, αλλά σοφό. Βαρύτερο, όταν κάποιος πιστεύει κι αρρωσταίνει …

Όλη η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού. Το να χτίσουμε μια σχέση με τον Θεό είναι το μόνο που πρέπει να κάνουμε. Όλα τα υπόλοιπα θα έλθουν.

Πρέπει να επιστρέψουμε στον παραδοσιακό τρόπο ζωής.

Αν ζείτε χωρίς Θεό, αυτό σημαίνει χωρίς χάρη! Γι ‘αυτό όλα καταρρέουν. Οι οικογένειες καταρρέουν, τα παιδιά μαζεύονται. Όλα τα καλά συνδέονται με τον Θεό. Παλια, με προσευχή, έφτιαχναν τα πάντα, έσπερναν, οργωναν, μαγειρευαν – όπως τώρα στα μοναστήρια – αλλά κάτω από τη σοβιετική κυριαρχία διαλύθηκαν τα πάντα – και στη συνέχεια αυτή η κληρονομιά καταστραφηκε. Ή, δες, έρχονται προσκυνητές να μας επισκεφθούν στην Οπτίνα και χαίρονται: “Τι υπέροχο ψωμί έχετε!” «Ναι, γιατί όλα γίνονται με προσευχή», απαντάμε.

Η προσευχή είναι η γλώσσα με την οποία επικοινωνείτε με τον Θεό. Και μετά έρχονται: “έχω προβλήματα …”. Ναι, ο Κύριος σας έστειλε αυτά τα προβλήματα ώστε να ξυπνήσετε και να αρχίσετε να προσεύχεστε! “Αποκτήστε ένα βιβλίο προσευχής, ενα Ψαλτηρι. Χωρίς το Ευαγγέλιο, δεν παμε πουθενά. Και αν υπάρχει ζήλος, τότε πιο πολλά κεφάλαια, περισσότερα από ένα κάθισμα: αυτό το κάθισμα για τον γιο, αυτό για την κόρη, αυτό για τον εγγονό, αυτό για την εγγονή …
Παλαιότερα, οι άνθρωποι ελεγαν ολόκληρο το Ψαλτηρι από καρδιάς. Και το Ευαγγέλιο. Ξέρεις πόσο καλά ταιριάζει στην καρδιά. Πηγαίνετε – διαβάζετε τους ψαλμούς. Οι άγγελοι χαίρονται, πετούν.

Ο Κύριος μπορεί να μετατρέψει το κακό σε καλό.

Φροντίστε τους γονείς σας. Ειδικά οι μεγαλύτεροι – μην τους πεταξετε: δεν το έκανε αυτό η μητέρα σας … Ζείστε μαζί της.

Ολόκληρη η ζωή μας πρέπει να είναι προς δόξα του ονόματος του Θεού.    

 gr.pravoslavie.ru