Κι οι περισπούδαστοι πισωπατήσαν
Στης ντροπής τα έδρανα καθίσαν
να μιλήσουν τάχα, να κρυφτούν
Κι όμως να κι ανδρειωμένοι
τα φτερά ανοίξαν στις κερκόπορτες
μπροστά σταθήκαν και βροντοφώναξαν ξανά μολών λαβέ
Δεν είναι μύθος, μη γελιέστε
Στις μέρες μας χαθήκατε, μα δεν ξεχνιέστε
Σε τούτους τους άμοιρους καιρούς
Εκείνο το πρωί, λες και δεν ήθελε να ξημερώσει
κι η μέρα φοβότανε
λες και δεν ήθελε ο ήλιος ν' ανατείλει
Να μη δει το κακό που ερχότανε
Τα πουλιά λουφάξαν στις φωλιές τους
Αισθανθήκαν το μεγάλο κακό, τις χιλιάδες ανάσες
και μεμιάς των σοφών τα χαρτιά
τα τυλίξανε πύρινες γλώσσες
Αστραπές και βροντές χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου
Λυσσασμένα σκυλιά, να ξεσκίσουν ξανά
θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου
Αστραπές και βροντές χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου
Λυσσασμένα σκυλιά, να ξεσκίσουν ξανά
θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου
Πατρίδα μου αγαπημένη
ποια κατάρα σε βαραίνει, πόση ερημιά
Τα παιδιά σου διαλεγμένα
σ' ένα θάνατο ταγμένα μές στη μοναξιά
Πατρίδα μου
Που είστε παλικάρια
Εκείνο το πρωί λες και δεν ήθελε η αυγή να φέρει
για το χάραμα χρώματα
Λες και δεν ήθελε ο ήλιος να προσφέρει
να μη δούμε το αίμα στα σώματα
Ουρλιαχτά που φωνάξαν αέρα
θα θυμόμαστε εκείνη τη μέρα
τη χαμένη πατρίδα
Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε
θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες
Αστραπές και βροντές χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου
Λυσσασμένα σκυλιά, να ξεσκίσουν ξανά
θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου
Αχ, Ελλάδα λυπημένη, έρημη και δοξασμένη
πόσο σ' αγαπώ
Οι ήρωες που μας ζητάνε
να μη δώσουμε να φάνε
κι άλλο μερτικό
Πατρίδα μου
Παλέψαμε, δώσαμε μάχες, τις κερδίσαμε
Στης κορφής της γνώσης, ναι, σταθήκαμε
Κι ήτανε τότε που πάνω μας πέσαν βάρβαροι
κι όλοι οι μικροί, φτωχοί κι ανόητοι για να μας νιώσουν
Μα γεννήσαμε το Γέρο του Μοριά και τον Καραϊσκάκη
Ποιους αναστήσαμε ξανά, πού είστε παλικάρια
Γιατί και πώς μπορείτε να είστε ξεχασμένοι
Αυτό είναι το παράπονο, που οργή στα χείλη φέρνει
Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε
θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου