Αγαπούμε τους εχθρους μας (& τους εχθρούς της πίστης μας) όπως αυτή η αγιασμένη γιαγιάκα;

Περπατά ο Θεός δίπλα μας, μέσα από τις μορφές απλών και χαριτωμένων ανθρώπων

«Παππούλη…..συγνώμη…»
-«Τι συνέβη κυρά Βασιλική;»
-«Να… μου κάηκε το πρόσφορο γύρω- γύρω… πολύ λυπάμαι… Μήπως έφταιξα σε τίποτα;»
-«Μην ανησυχείς βρε ευλογημένη ψυχή, συμβαίνει….. μη φορτώνεσαι τύψεις… αρκετά φουρτουνιασμένη είναι ζωή σου…..»
-«Καλά παππούλη… κάντε ότι σας φωτίσει ο Θεός…..»

 

Άνοιξα τη άσπρη πετσέτα και το προσφοράκι ήταν όντως αρπαγμένο, καμένο όπως άλλωστε και η ψυχούλα της από την πύρα των πειρασμών…..
Άσχημη συμπεριφορά από τον Πατέρα, που έδωσε την σκυτάλη στον σύζυγο
που έδωσε την σκυτάλη στ’ αφεντικό….
Μια ζωή βουτηγμένη στο φαρμάκι με μόνη γλυκιά παρηγοριά κείνη την σκοτεινή γωνιά στην Εκκλησιά που θωρεί ξεκάθαρα την Πλατυτέρα Παναγιά την φιλόστοργη Μάνα με τα Άχραντα χέρια ανοιχτά, σαν μια τεράστια αγκαλιά, έτοιμη να δεχθεί κάθε πονεμένο, κάθε διψασμένο για Αγάπη…
Και σαν Κοινωνεί τον Υιό Της τότε χαίρεσαι και εσύ με την ζωγραφισμένη χαρά στο προσωπάκι της...
Σαν πήρα τα ονόματα προς μνημόνευση είδα ότι κάτω από τον πνευματικό της είχε το όνομα κείνου του ανθρώπου που πολύ την έχει πικράνει...
Κοίτα να δεις…
Κρατώ στα χέρα μου ένα πρόσφορο καμένο μα τόσο Χαριτωμένο…
Πώς μπορείς να μην βγάλεις τον αμνό - Ιησού Χριστό (κατά την ακολουθία της προσκομιδής) από τούτη την προσφορά που "στάζει αίμα", που μοσχοβολά Αγάπη…Υπάρχουν ακόμα ψυχές που Σου μοιάζουν Χριστέ μου….
Στέκουν με τα ματωμένα τους χέρια (αγκαλιά) ανοιχτά…
Και εσύ ψάχνεις δεξιά κι αριστερά για γεροντάδες - μελλοντολόγους…
Θαμπώνεσαι σαν κουνηθεί η κανδήλα ή εμφανιστεί στο τζάμι η μορφή ενός Αγίου….
Περπατά ο Θεός δίπλα μας μέσα από τις μορφές απλών και χαριτωμένων ανθρώπων
και εμείς "αγρό αγοράζαμε"….

"Σχόλιο": Η συγκλονιστική αυτή μαρτυρία ασφαλώς έρχεται σε αντίθεση με τον πολιτισμό των δικαιωμάτων, που επιτάσσει να πολεμάς τους εχθρούς σου και όχι να τους υπομένεις και να προσεύχεσαι γι' αυτούς.

Η Εκκλησία δεν επιβάλλει σε κανέναν να γίνει μάρτυρας, μάλιστα στηλιτεύει τη βία και την καταπίεση και μέσα στην οικογένεια και παντού. Πρέπει να πω όμως, αδελφέ μου, ότι ο ανηφορικός δρόμος της αγιότητας πολλές φορές (τουλάχιστον) περνάει από εκεί όπου δεν περνάει ο δικός μας ο νους.

Να διευκρινίσουμε ότι αυτές οι αγιασμένες ψυχούλες δεν αγαπούν & συγχωρούν επειδή είναι ηττοπαθείς και μαζοχίστριες, αλλά επειδή η χαρά που γεννά μέσα τους η χάρη του Θεού, μέσω ακριβώς της αγάπης και της ταπεινότητάς τους, ξεπερνά κατά πολύ την ανθρώπινη θλίψη & οδύνη που συνυπάρχει στην καρδιά τους (εμείς όμως πολλές φορές, επειδή γινόμαστε σκληροί, βιώνουμε μόνο οδύνη - ούτε συγχώρηση δίνουμε, ούτε χαρά απολαμβάνουμε).

Τώρα, έρχομαι να ρωτήσω αν εμείς, οι πιστοί, έχουμε προσεγγίσει καν αυτή την αγάπη που έχει η σπουδαία αυτή γιαγιά. Υπενθυμίζω τα λόγια του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, που τα κλείνουν όλα:

Η ψυχή δεν μπορεί να έχει ειρήνη, αν δεν προσεύχεται για τους εχθρούς.

Χωρίς τη χάρη του Θεού, δε μπορούμε ν’ αγαπούμε τους εχθρούς μας. Το Άγιο Πνεύμα όμως εμπνέει την αγάπη, και τότε η ψυχή λυπάται ακόμη και τους δαίμονες… Σας ικετεύω, δοκιμάστε. Αν κάποιος σας προσβάλει ή σας ατιμάσει ή σας πάρει κάτι από τα υπάρχοντά σας ή και αν καταδιώκει την Εκκλησία ακόμη, προσευχηθείτε στον Κύριο λέγοντας: «Κύριε, όλοι είμαστε πλάσματά Σου. Λυπήσου τους πλανημένους δούλους Σου και κάλεσέ τους σε μετάνοια»… Αν δεν έχεις αγάπη, τουλάχιστον μην τους διαβάλλεις και μην τους καταριέσαι· και τότε καλύτερο θα είναι. Αν όμως κάποιος σκέφτεται το κακό για τους εχθρούς του, σημαίνει μάλλον πως κάποιο πονηρό πνεύμα εισήλθε στην καρδιά του και της φέρνει κακούς λογισμούς.

Διάβασε κι άλλα τέτοια (ξεκινώντας από τα λόγια του Ιησού Χριστού για το θέμα) στην παλιά ανάρτησή μας Υπέρ των αμαρτωλών. Παρακαλώ, επισκεφθείτε την. Και ας ανακρίνουμε τον εαυτό μας με βάση αυτά. Μαχόμεθα υπέρ βωμών και εστιών, αλλά και υπέρ της σωτηρίας των εχθρών μας και των εχθρών της πίστης μας. Ο Θεός μεθ' ημών.

πηγή