"Άκου μετανθρωπάκο"

 Μόλις τελειώσανε οι σιωπηλές σου ανάπαυλες, οι ψυχές οι άχραντες κι οι γλώσσες οι πάνοπλες για το δίκιο μαχόμαστε κόντρα σε υπάρξεις άβουλες μιας και δεν υπάρχουνε στιγμές κατάλληλες. Απέναντι σ’ όσους με δόλο στερεύουν το φως, σε δίποδους κισσούς και σ’ επηρμένους βλάκες, σαφώς, σε χαμηλές ψυχές κι άταλους υποτελείς σε καιροσκόπους ομοτράπεζους λυσιτελείς. Ανοίκιος τόπος ο κόσμος κι αποκαρωμένος. Καιροφυλακτεί η ασχήμια και κάθε εξωνημένος. Στα αγγελτήρια του θανάτου δηλώνεις απενθής, όσο φωνή από τον τάφο του γίνεται ο καθείς. ' Έτσι απ’ τα αόρατα κλουβιά, τ’ αυριανά ειδωλόθυτα θα βρουνε πάλι σκοπό στα ανεξιστόρητα, των νεκρών ο αντίλαλος θα γίνουν στο σήμερα, σπόρος ολέθρου σε μπολιασμένη χίμαιρα. ' Έτσι για σένα που το αύριο με μίσος προκαλείς, που κάθε ανάλλαχτο, τρελό και ψεκασμένο αποκαλείς, μια σπιθαμή κατουρημένο απ’ τα παιδιά μας λάκο έχουμε για τη ψηφιακή σου τέφρα μετανθρωπάκο. 

 Άκου μετανθρωπάκο 

  Οι ομόριζοι στο πέρασμα σου Με καθρεφτάκια ανταλλάξανε τη λευτεριά σου. Χείμαρρος λάσπης έγινες για την απλάδα τους, ρομποτάκι άπνοο στην προπαγάνδα τους. Άκου μετανθρωπάκο Καίω τους στίχους μου λιβάνι. Είναι το αντίδοτο στου γνόφου το ζαμάνι και μέχρι ο λύκος ν’ αγκαλιαστεί με τον αμνό ότι έχω βρει αγιαστικό θα κοινωνώ. 

 Είσαι λοιπόν στους καιρούς ματωβαμμένο στρωσίδι. Είσαι χειρός αποσκευή σε σύντομο ταξίδι. Αλήθειες σκοτώνεις στηρίζοντας το ψέμα τους. Είσαι το σταχτωμένο κι υποταγμένο θρέμμα τους. Σπόρος που οι μυλόπετρες του χρόνου δεν αλέθουν, νήμα που οι κόρες της νύχτας δε γνέθουν. Εξοστρακίζεις τη μνήμη με τους γλυκόλαλους τους πτυχιούχους σε payroll κουφόμυαλους. Ρε τι μας έλαχε; Εσύ ο αναλγής να μας λεξοβολείς και να υπακούνε τόσοι ζητιάνοι της βολής. Εσύ ο απεχθής να τάζεις μέλλον και να παραπλανείς.

 Ρε τι στο διάολο, απ’ τους ατόφιους δεν απέμεινε κανείς; 

Πως ταβανιάσανε οι φόβοι; 

Στις αρτηρίες του κόσμου τόσοι πρωτόφαντοι θρόμβοι, τόσοι άηχοι βόμβοι με μυρωδιά πορδής πάνω που κυρήξανε την ώρα της αποκομιδής. 

Λοιπόν μετανθρωπάκο, η δυστοπική σου αφήγηση είναι τζούφια, στους τρελούς δε βρίσκει απήχηση κι όσοι ανταμώσαμε σ’ αυτήν την κλεφτουριά στεφανωθήκαμε τη λευτεριά.