Αντώνης Ξυλούρης (Ψαραντώνης)

 

 

Πήγα μέχρι το Δημοτικό.

Έμαθα να διαβάζω και να λογαριάζω.

10 χρονών έπαιζα λύρα και στα 12

έβγαζα τη δική μου μουσική.

Νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια.

Όταν μάθαινα μουσική, όπως

άκουγα τον αδερφό μου τον Νίκο

που έπαιζε και τραγουδούσε

τόσο ωραία.

Όμορφος, λεβέντης

και άνθρωπος αληθινός ο Νίκος.

Τον σκέφτομαι κάθε μέρα.

Ήμουν στο Ιδαίο Άντρο, στάθηκα

μπροστά στον Ψηλορείτη και είπα:

Στου Ψηλορείτη την κορφή

το χιόνι δεν τελειώνει,

μέχρι να λιώσει το παλιό

καινούριο το πλακώνει.

Κοίταζα τον Ψηλορείτη

κι αυτός μου έλεγε τη μουσική.

Η μουσική

είναι θεριό που δεν παλεύεται.

Παίρνω δύναμη από τη μουσική.

Όλα έχουν τον παλμό τους.

Η καρδιά, ο αέρας,

το κύμα, το χορτάρι, η πέτρα.

Ακόμα και η πέτρα

έχει τον παλμό της.

Έχει την ακινησία. Έχει τη σιωπή.

Και καμιά φορά,

βγαίνει ζωή πάνω στην πέτρα.

Βλέπεις στους γκρεμούς, πάνω

στο βράχο που βγαίνουν δεντράκια;

Και ο έρωντας

στους γκρεμούς βγαίνει.

Ο έρωντας, το φυτό, το δίκταμο.

Έτσι το λέμε στ' Ανώγεια.

Η ιστορία λέει ότι

ο έρωντας φύτρωσε όταν έσταξε

πάνω στο βράχο το δάκρυ του Δία

για την Πασιφάη, την κόρη του Ήλιου.

Δύσκολος ο έρωντας.

Όλοι οι έρωντες δύσκολοι είναι.

Αν δεν ήμουν μουσικός,

θα 'θελα να ήμουν βοσκός.

Να 'χα πρόβατα.

Παίζω μουσική στα πρόβατα,

στα πουλιά, σε όλα τα ζώα.

Και άμα παίζεις όμορφα,

αρέσεις και δε φεύγουνε.

Έχω βρει ένα δέντρο

στο Ιδαίο Άντρο, κοντά στ' Ανώγεια,

που έχει μια μεγάλη κουφάλα.

Το βράδυ

εκεί μαζεύονται πολλά πουλιά.

Μόλις μπω στην κουφάλα

αυτά τρομάζουν και φεύγουν.

Αρχινάω να παίζω τη λύρα

και τα πουλιά έρχονται πάλι.

Κάθονται στα κλαδιά

και σε μια στιγμή αρχινούνε

να κελαηδάνε κι αυτά.

Και μπορεί

να γαυγίσει ο σκύλος,

να βελάξουν τα πρόβατα...

Και κάνουμε όλοι μαζί μουσική.