Ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὴν συνεκτικὴν καὶ ἑνοποιὸν χάριν
τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα,
φθείρεται καὶ ἀποσυντίθεται καὶ «λεγεωνοποιεῖται»,
ὅπως λέγει τὸ Εὐαγγέλιον (Μάρκ. 5, 9, 15),
καὶ ὅπως ἀναγκάζεται ἐκ τῆς τραγικῆς πραγματικότητος
νὰ τὸ ὁμολογήσῃ καὶ ἀκουσίως ἡ ψυχανάλυσις
καὶ ὁ σύγχρονος ὑπαρξισμός.
Ἡ διεκδίκησις τῆς «αὐτονομίας» καὶ τῆς «ἐλευθερίας»
τοῦ ἀνθρώπου ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπον Χριστὸν
(καὶ συχνὰ ἡ ἀναζήτησις τῆς «ἐλευθερίας» εἰς τὸ «Μηδὲν»)
καταντᾶ νὰ εἶναι πλέον ἐλευθερία ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον
(καὶ ὄχι διὰ τὸν ἄνθρωπον), ἐκφυλισμὸς δηλαδή,
ἢ μᾶλλον ἀνθρωποκτονία καὶ αὐτοκτονία τοῦ ἀνθρώπου,
ὅπως καὶ ὁ διάβολος ὑποσχεθεὶς εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὴν «θέωσιν»
ἀπέβη ἀνθρωποκτόνος ἐξ ἀρχῆς (Ἰωάν. 8, 44).
Τὴν τραγικὴν μοίραν τῆς χωρὶς Χριστὸν «ἐλευθερίας» καὶ
«αὐτονομίας» τοῦ ἀνθρώπου μαρτυρεῖ
ὁ βαθὺς ψυχαναλυτὴς καὶ ὑπαρξιστὴς Ντοστογιέφσκυ,
καὶ ἀκόμη πρὶν ἀπ’ αὐτὸν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος,
ὁ ὁποῖος τοιαύτην «ἐλευθερίαν» ὀνομάζει μὲ τὸ πραγματικόν της
ὄνομα «κακίαν», «δουλείαν» καὶ «φθοράν»:
«Ὡς ἐπικάλυμμα ἔχοντες τῆς κακίας τὴν ἐλευθερίαν»,
καὶ «ἐλευθερίαν αὐτοῖς ἐπαγγελλόμενοι,
αὐτοὶ δοῦλοι ὑπάρχοντες τῆς φθορᾶς» (2 Πέτρ. 2, 16, 19).
Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου πρ. Ζαχουμίου καὶ Ἑρζεγοβίνης κυροῦ Ἀθανασίου Γιέβτιτς
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεανθρώπου καὶ ὁ μηδενισμὸς τοῦ ἀνθρώπου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου