Μας βρήκε άλαλους και μόνους η ντροπή
Κι έτσι μπορεί μες στους καιρούς να μας μουδιάζει
Κοίτα κατάντια, τώρα έγινε η σιωπή
Ανήμερο θεριό που μας προστάζει
Μεγάλωσα με τη προσμονή για κάποιο κάλεσμα
Στου δε βαριέσαι τα λημέρια και της συγνώμης
Άντρεψα σ' ένα άνισο και χωρίς τέλος πάλεμα
Σε μια επίφαση ελευθερίας και τόλμης
Θέλησα να μοιάσω και εγώ του Οδυσσέα λιγάκι
Αλλά ασυγκίνητο μ' άφησε η σκοπιμότητα
Διάλεξα την ομίχλη απ' την Ιθάκη
Μακριά από της σιγουριάς τη βαρβαρότητα
Πως να γίνομαι κάποιος δεν ήξερα ούτε κι έμαθα ποτέ
Από που κρατάει η σκούφια μου, από τη βιάση μου
Όλα κατέληγαν βαρύτερα
Έχανα τα καλύτερα κατάρα από την κούνια μου
Πάντα μ' απωθούσε αυτός ο όχλος, ο αλλόφρων
Του μεγάλου αγώνα και του "όπου μας παίρνει"
Κάθε νομιμόφρων αστός και ταπεινόφρων
Που ζει ευτυχής εκεί που ο διάολος σπέρνει
Κάποιοι εθισμένοι γύρω μου στη λαϊκή σοφία
Μ' έκαναν να νιώσω άβολα τόσο
Οι ίδιοι που μου φτιάχταν παλιότερα την αγιογραφία
Απαιτούσαν εν μια νυκτί να μ' ακυρώσω
Τότε κατάλαβα πως και με δαύτους χρόνια μοιράζομαι
Τα βαθύτερα και τα φτηναίνω
Έπαψα να ανταριάζομαι άρχισα κουράζομαι
Κι έμαθα να ζω μ' αυτούς και να πεθαίνω
Και έτσι, αντάμωσα αυτό που σκιαζόμουν από παιδί
Αυτό το ανήμερο θεριό, τη σιωπή..
Μας βρήκε άλαλους και μόνους η ντροπή
Κι έτσι μπορεί μες στους καιρούς να μας μουδιάζει
Κοίτα κατάντια, τώρα έγινε η σιωπή
Ανήμερο θεριό που μας προστάζει
Μας βρήκε άλαλους και μόνους η ντροπή
Κι έτσι μπορεί μες στους καιρούς να μας μουδιάζει
Κοίτα κατάντια, τώρα έγινε η σιωπή
Ανήμερο θεριό που μας προστάζει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου