“Δεν έχω δρόμο να διαβώ”: Πως γεννήθηκε ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα

Τον είπαν μάγκα, τον είπαν αισθηματία, τον είπαν τεράστιο δημιουργό. Μα πάνω απ’ όλα, τον είπαν άνθρωπο.

Ο Γιώργος Ζαμπέτας πέθανε 29 χρόνια πριν, στις 10 Μαρτίου του 1992, αλλά η μουσική και το έργο του, δεν θα πεθάνουν ποτέ. Βάφτισε “Σίτι” το Αιγάλεω και στιγμάτισε με το μπουζούκι του το νεότερο ελληνικό, λαϊκό τραγούδι. Αν υπάρχουν Έλληνες καλλιτέχνες για τους οποίους μπορείς να πει κανείς “τέτοιοι συνθέτες και ερμηνευτές δεν βγαίνουν πια”, ναι, ο Γιώργος Ζαμπέτας είναι ανάμεσα τους.

Πηγαίος, χιουμορίστας, αυθόρμητος, λαϊκός και πάνω απ’ όλα εργάτης. Ατελείωτες πρόβες και ώρες παιξίματος μέχρι να υιοθετήσει το δικό του στυλ και να το αφήσει στην ιστορία, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ακόμα και ο Μάνος Χατζιδάκις ζήτησε τη συνδρομή του για την ολοκλήρωση των έργων του. “Ωραίος ο Μανόλης, την καταλάβαινε τη φάρα μας. Και δεν πέρασε δίσκος ή τραγούδι που να μη βάλει τ’ όνομά μου. Σολίστ Γιώργος Ζαμπέτας”, έλεγε ο ίδιος.Ως συνθέτης χωράει μέσα στην πρώτη δεκάδα των μεγάλων μορφών του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού”, είχε πει για τον Ζαμπέτα ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. “Ως μπουζουξής ήταν ο καλύτερος από την άποψη του προσωπικού ήχου, αλλά σαν σόουμαν ήταν μοναδικός. Ένας καλλιτέχνης που αν είχε γεννηθεί στην Αμερική θα πρωταγωνιστούσε, πιθανότατα, στην παγκόσμια σκηνή”.

Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του είναι το «Δεν έχω δρόμο να διαβώ» την ιστορία του οποίου διηγήθηκε ο ίδιος ο δημιουργός:

«Στο μαγαζάκι μας όλα μια χαρά, προχωράμε ωραία και κατά τον Απρίλιο-Μάρτη του ’63 πάω και βρίσκω το Δημητράκη, το Δημήτρη το Χριστοδούλου, μήπως έχει τίποτα να μου δώσει.

Και τι μου δίνει… Πρώτο τραγούδι που μου ‘δωσε ήτανε το “Χάθηκες”, το “Δεν έχω δρόμο να διαβώ”. Το κοιτάω, το περιεργάζομαι, το ξανακοιτάω. Σάλευε, σάλευε αυτό! Από μόνο του μίλαγε το τραγούδι. Ενθουσιάστηκα…

Τότε ήταν που γυρνάγαμε με τον Αλέκο Σακελλάριο την ταινία του, τη “Σωφερίνα”, με τη Βουγιουκλάκη. Είχα μπει πια για τα καλά στον κινηματογράφο. Με είχε βάλει ο Σακελλάριος να κάνω έναν μάγκα με μπαγλαμά, φυλακισμένο και στη φυλακή θα κλείνανε την Αλίκη για μια παρανομία και θα αρχίζαμε εκεί μέσα το τραγούδι για να ξεχαστούν οι πόνοι. Το τραγούδι θα ήτανε του Λαβράνου και θα το τραγουδάγαμε όλοι, εγώ, η Αλίκη και το Τρίο Ατενέ. Λοιπόν εκεί στα γυρίσματα, γύρισε-στοπ, γύρισε-στοπ, μια αργούσε η Βουγιουκλάκη, μια όλο και κάτι γινότανε, πιάνω το μπαγλαμά και αρχίζω μόνος μου να παίζω, να φτιάχνω τους στίχους του Δημητράκη. Εκεί το ‘φτιαξα. Εκεί μου βγήκε. Τότε γεννήθηκε το τραγούδι. Απρίλη ’63.

Το άκουσε κι ο Σακελλάριος και ενθουσιάστηκε. Μου είπε, Ζαμπέτα μου θα δεις αυτό θα γίνει πολύ μεγάλο τραγούδι, να με θυμηθείς. Δεν του έδωσα σημασία».

Χάθηκες ( Δεν έχει δρόμο να διαβώ ) – 1964       

Δεν έχει δρόμο να διαβώ
σοκάκι να περάσω
Γωνιά να μη σε θυμηθώ
ημέρα να μη κλάψω

Δεν έχει μέρα να μην πω
βραδιά να μη μιλήσω
νύκτα να μη σ’ αναζητώ
βαθιά να σε φιλήσω

Όλες οι ώρες γίνανε
φωνή που σε φωνάζουν
κι οι νύκτες γίναν δάκρυα
που στη καρδιά μου στάζουν

Τραγούδι: Πάνος Τζανετής
Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας

 πηγή