Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας
Τά ὅσα ζοῦμε στό μέτωπο τῆς ἀποκαλούμενης πανδημίας, ἡ συνεχῶς κλιμακούμενη παράνοια τῶν διαταγμάτων τοῦ δυστοπικοῦ ἐσμοῦ, μέ τά ὁποῖα ἀποτελειώνει καί τά τελευταῖα ἴχνη που ἀπέμειναν ἄθικτα ἀπό τίς ζωές μας καί κυρίως ἀπό τήν ἀξιοπρέπειά μας, ὁ πρωτοφανής φασισμός τῶν ἀπειλῶν καί τῶν ἐκβιαστικῶν πιέσεων, ἡ συνεχιζόμενη ποινικοποίηση καί δίωξη τῆς πίστης μας (μέ τήν καθοριστική βεβαίως συνέργεια καί συνενοχή τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας), τήν ὥρα πού ἄλλες πολυπληθεῖς μαζώξεις – τύπου Ἀμάλ καί gay pride – διεξάγονται ἀπρόσκοπτα καί μέ ἐπίσημη κρατική ἄδεια, ἔχουν πιά ξεκαθαρίσει τό τοπίο. Καί τά ὅσα βιώνουμε αὐτή τή στιγμή μέ τό ἐν ἐξελίξει ἀνελέητο πογκρόμ ὅσων δέν δέχονται νά ἐμβολιαστοῦν (σέ αὐτή τή φάση τῶν ὑγειονομικῶν, μετά ὅλων ἡμῶν τῶν ὑπολοίπων), ἀλλά καί τή χυδαία τους ἐξουθένωση καί ἀπαξίωση ἀπό τά κρατικά ὄργανα, ἀλλά καί ἀπό τά δημοσιογραφικά και ἐκκλησιαστικά τους δεκανίκια, ξεχειλίζουν τό ποτῆρι.Τό ποτῆρι ὄχι τῆς πιό ἀπροκάλυπτης, οὔτε βεβαίως καί τῆς πιό βίαιης, ἀλλά σίγουρα τῆς μακράν πιό ξεδιάντροπης, προδοτικῆς καί συνάμα νοσηρῆς δικτατορίας πού ἔχει περάσει ποτέ ἀπό αὐτόν τόν τόπο. Μίας δικτατορίας μέ κοινοβουλευτικό προσωπεῖο, πού δέν τήν ἀποτελοῦν ἄγριοι βασανιστές, ἀλλά κάτι ἐξίσου ἀρρωστημένο: διεστραμμένοι σαδιστές, πού ἠδονίζονται μέ τό νά μᾶς ἀποτελειώνουν καί ταυτόχρονα νά μᾶς ἐξευτελίζουν. Μέ τρόπους πού, ὅπως γράφαμε καί πρίν ἀπό ἀρκετούς μῆνες, θυμίζουν σοκαριστικές παζολίνειες κινηματογραφικές σκηνές. Μόνο πού πλέον δέν τίς θυμίζουν ἀπλῶς, ἀλλά τίς ἀντιγράφουν καί τίς ὑλοποιοῦν ξεδιάντροπα.
Τί ἄλλο νά πεῖ δηλαδή κανείς γιά τό σαδιστικό αὐτό παιχνίδι τῶν συνεχῶν παλινωδιῶν, τῶν λεκτικῶν ἐμπαιγμῶν, των προσθαφαιρούμενων μέτρων καί ἀντιμέτρων, των ἀπίστευτων φασιστικών ρυθμίσεων πού προαναγγέλλονται, μετά διαψεύδονται καί ἀκολούθως ἐπανέρχονται (ἀπό τά λοκντάουν ἕως τόν υποχρεωτικό ἐμβολιασμό τῶν διαφόρων κοινωνικῶν ὁμάδων καί – τό χειρότερο – κυρίως πλέον τῶν παιδιῶν), τῶν ξεδιάντροπων διακρίσεων καί ἐπιλεκτικῶν συμπεριφορῶν, καθώς καί τῶν κάθε λογῆς ἀκόμη ἐξευτελισμῶν, στούς ὁποίους μᾶς ἔχει ὑποβάλλει τό φασιστικό καθεστώς μέ τήν ψευτοδημοκρατική προβιά! Ἐξευτελισμῶν πού δέν ἔχουν φυσικά καμία ἀπολύτως σχέση μέ λόγους ὑγειονομικῆς προστασίας καί θά ἦταν παντελῶς ἀδύνατο νά ἐρμηνευθοῦν, ἀκόμη καί ἄν ἀποδεχόμασταν ὅλο τό ἀφήγημα τῆς δῆθεν φονικότατης πανδημίας.
Ἀλλά καί τί νά πεῖ κανείς βέβαια καί γιά τή στάση τοῦ μεγαλύτερου μέρους τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, πού ὡς ἐπί τό πλεῖστον συνεχίζει νά ἀποδέχεται παθητικά τόν βάναυσο ἐξευτελισμό του, μέσα ἀπό αὐτή τήν ἰδιόμορφη ἐφαρμογή τῶν συνδρόμων τῆς Στοκχόλμης καί τοῦ βραστοῦ βατράχου; Γιατί βεβαίως ἐκεῖ ἀκριβῶς βρισκόμαστε: γονατιστοί ἀπέναντι στούς ἄρρωστους βασανιστές. Πάντοτε γονατιστοί καί σταθερά ἀποχαυνωμένοι. Πεπεισμένοι ἀκόμη ὅτι ὅποιος καταθέτει λόγο ἀληθείας ἀπέναντι στήν καθεστωτική ἀντινόηση καί διαστροφή τῶν πάντων εἶναι «ψεκασμένος» συνωμοσιολάγνος καί ἐπικίνδυνος «ἐχθρός τοῦ λαοῦ». Πεπεισμένοι ἀκόμη ὅτι ὅλα ἔχουν πάρει τόν δρόμο τους, μέ τή βοήθεια τῶν κάθε λογῆς «εἰδικῶν» καί τῶν πολιτικῶν ἐντολέων τους, καί ὅτι σέ λίγο ἡ θεοποιημένη «ἐπιστήμη» (διά τῶν ἐμβολίων της) θα ἐπαναφέρει τίς ζωές μας στήν πρό δύο ἐτῶν πολυπόθητη «κανονικότητα» και «ὁμαλότητα». Πεπεισμένοι κυρίως ὅτι οἱ δήμιοί μας δέν εἶναι δήμιοι, ἀλλά φίλοι πού μᾶς…προσέχουν καί ἀγωνίζονται γιά τήν ὑγεία μας καί τό καλό μας.
Μαζεύουν ὡστόσο πλέον πολλή μαυρίλα ἐπάνω τους οἱ ὀλετῆρες. Μαζεύουν πολλές κατάρες, πολύ μῖσος, τεράστια ὀργή. Καί κυρίως μαζεύουν πολύ αἷμα. Αἷμα γερόντων πού πετάχτηκαν σέ νοσοκομειακούς θαλάμους καί ἀφέθηκαν νά πεθάνουν ἀβοήθητοι, αἷμα καρκινοπαθῶν καί ἄλλων ἀσθενῶν, πού οἱ θεραπευτικές ἀγωγές τους πῆγαν πίσω καί τά χειρουργεῖα τους ἀναβλήθηκαν ἤ ματαιώθηκαν (γιατί κάποιοι ἀδίστακτοι ὑπάνθρωποι ἔκριναν πώς, πλήν τοῦ κορωνοιού, ἄλλες ἀσθένειες δέν ὑφίστανται πλέον ἐδῶ καί ἑνάμιση χρόνο), αἷμα ἀνθρώπων πού ἔσβησαν, ἐπειδή το καθεστώς εἶχε διώξει λίγο πρίν ἀπό τις θέσεις τους τούς γιατρούς, τούς νοσηλευτές ἤ τούς τραυματιοφορεῖς πού θά τούς περιέθαλπαν. Καί τώρα πιά μαζεύουν πάνω τους καί τό αἷμα τῶν παιδιῶν. Εἶναι ἔνοχοι καί αὐτοί καί τά ξετσίπωτα ξεπουλημένα ράκη τῶν «εἰδικῶν ἐπιστημόνων» τους καί οἱ τηλεχαφιέδες τους καί οἱ δεσποτάδες τους καί ὅλα τά ἄλλα δεκανίκια τους, πού ἔχουν ἐμπλακεῖ στή γκεμπελίστικη ἐκστρατεία τοῦ τρόμου. Τόσο αἷμα καί τόση ὀργή, πού καί ὅλη ἡ ἰσχύς τῆς ἐξουσίας τους δέν θά ἀρκεῖ στό τέλος γιά νά τούς σώσει, ὅσο κι ἄν ἀρνοῦνται ἀκόμη νά τό δοῦν μέσα στήν ἀπόνοια τῆς φασιστικῆς τους ἀλαζονείας. Καί ἴσως αὐτή ἡ πραγματικά ἀπίστευτη σπουδή καί ἐμμονή τοῦ ξεδιάντροπου θιάσου νά ἐπεκτείνει τον ὑποχρεωτικό ἐμβολιασμό πάνω στους πραγματικά και ἀπολύτως ἀθώους, δηλαδή στά μικρά παιδιά, νά εἶναι ἡ σταγόνα πού θά ξεχειλίσει ὁριστικά αὐτό τό ποτῆρι. Καί πιθανῶς νά εἶναι αὐτό πού θά φέρει καί τήν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, τήν ἐνεργοποίηση τῶν πνευματικῶν νόμων. Καιρός ὅμως νά φέρει ἐπιτέλους καί τή δική μας ἀντίδραση. Γιατί ὁ Θεός, πρίν ἐπέμβει, κάτι πρῶτα περιμένει καί ἀπό μᾶς.
Καιρός λοιπόν γιά ἀντίσταση – ἀλίμονο ἄν δέν ἔρθει οὔτε καί τώρα. Πέραν ἄλλωστε τῆς ἐμβολιαστικῆς παράνοιας (καί πέραν τοῦ μείζονος ἱατρικοῦ, πολιτικοῦ καί πνευματικοῦ προβλήματος πού τήν ἀφορᾶ), ὑπάρχουν καί ἄλλα ζέοντα μέτωπα πού δέν μποροῦν πλέον νά ἀγνοηθοῦν, ὅπως ἡ ραγδαία ἐπερχόμενη οἰκονομική κατάρρευση, ὁ λαθρεποικισμός καί τό ἀναμενόμενο νέο σαρωτικό κῦμα του, τά λοιπά ἐθνικά θέματα πού παραπαίουν. Δέν ἔχει σημασία ποιά ἀκριβῶς θά εἶναι ἡ ἀφορμή καί ποιό το ἐπιμέρους μέτωπο, ἄν θά εἶναι δηλαδή τά ἀφροασιατικά στίφη μέ τά ὁποῖα μᾶς ἀντικαθιστοῦν, ἤ ἄν θά εἶναι τά κατεστραμμένα νοικοκυριά, ἡ πίστη μας πού διώκεται, ἡ τραγική ἀποστασία τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας, ἡ πρωτοφανής κατάπτωση τῆς Δικαιοσύνης, ἡ ἀθλιότητα τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ, οἱ ἀπαγορεύσεις κυκλοφορίας, τά ἄλλα χυδαῖα «μέτρα» τῆς πρωτοφανοῦς ἀτίμωσης καί κυρίως οἱ ξαφνικοί θάνατοι πού πολλαπλασιάζονται ραγδαῖα. Κανονικά θά ἔπρεπε νά εἶναι ὅλα αὐτά μαζί. Δέν ἔχει πάντως καμία σημασία, ποιό ἀπό ὅλα αὐτά θά προταχθεῖ, γιατί οὔτως ἤ ἄλλως μία εἶναι ἡ λαίλαπα, ἀπό ὅποια μεριά καί ἄν τήν πιάσεις. Μία εἶναι ἡ λαίλαπα – καί πρέπει ἀπό ὅλες τίς μεριές καί σέ ὅλα τά μέτωπα νά καταπολεμηθεῖ. Αὐτή ἡ ἀνωμαλία πάντως στήν ὁποία νυχθημερόν καί ἀνεξέλεγκτα βουλιάζουμε, εἶναι ξεκάθαρο ὅτι πρέπει νά ἀντιμετωπιστεῖ διά τῆς ἀντιστάσεως.
Ἀντίσταση τώρα λοιπόν. Τό ἔχουμε γράψει ἐπανειλημμένα βεβαίως ὅτι τό κορυφαῖο ὅπλο πού ἔχουμε εἶναι ἡ μετάνοια καί ο πνευματικός ἀγώνας – καί αὐτό ὀφείλουν πιά νά τό κατανοήσουν καί ὅσοι τό παρέβλεπαν ἕως χτές. Γιατί εἶναι πλέον τόσο ξεκάθαρο τό πόσο ζοφερός εἶναι ὁ βοῦρκος πού βουλιάζουμε καί τό πόσο πανίσχυρο τυγχάνει τό δαιμονικό σύστημα γύρω μας, πού ἀλλιῶς δέν νικιέται. «Τοῦτο τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ» (Ματθ. ιζ΄21). Πλήν αὐτῶν ὅμως, καί οἱ κοσμικοί ἀγῶνες εὐαρεστοῦν τόν Θεό, ὅταν γίνονται γιά τήν ἀρετή καί τή δικαιοσύνη. Και, γιά νά μή ξεχνιόμαστε, ὅταν γίνονται χωρίς ὑστεροβουλίες καί μέ ταπεινό φρόνημα. Ὀφείλουμε νά τούς κλιμακώσουμε καί αὐτούς, μέ ὅλους τούς τρόπους πού μπορεῖ ὁ καθένας, μέ ὅποια μέσα διαθέτει, ἀπό ὅλα τά μικρά και μεγάλα μετερίζια πού στέκεται. Γράφουμε, μιλᾶμε, φωνάζουμε, βγαίνουμε στά ραδιόφωνα, βγαίνουμε στούς δρόμους, φτιάχνουμε ὁμόφρονες παρέες αὐτοοργανωμένου κοινοτισμοῦ, συντονιζόμαστε, ἀντιδροῦμε ὅσο πιό συλλογικά μποροῦμε. Γιατί, ὅπως ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος, «ἄν οἱ χριστιανοί δέν ὁμολογήσουν, δέν ἀντιδράσουν, αὐτοί θά κάνουν χειρότερα». Δέν μπορεῖ νά γίνει πιό σαφές. Καί ἄς μή μᾶς τρομάζει, οὔτε νά μᾶς ἀποθαρρύνει ἡ ὀλιγαριθμία. Ὁ Θεός τό λίγο μπορεῖ πολύ εὔκολα νά τό κάνει πολύ. Καί ἄν βρεῖ ζύμη, ἔστω καί ἐλάχιστη, θά τό ξαναζυμώσει ὅλο τό φύραμα.
Συνεχής ἀγώνας συνεπῶς καί ἀνένδοτη ἀντίσταση ἐνάντια στόν ὁλοκληρωτικό ἀφανισμό μας. Αὐτός εἶναι ἐφεξῆς ὁ μόνος δρόμος. Δέν γίνεται διαφορετικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου