Τὴν πρωίαν ἐκείνη ὁ οὐρανὸς ἦτο μολύβδινος καὶ ἡ γῆ ἐφαίνετο φαιά, ἡ δὲ θάλασσα λεία καὶ γαλήνιος εἶχε χρῶμα μέλαν καὶ ὑπέρυθρον.

Οὐδεμία πνοὴ ὑπέσιζεν, ἀκίνητα ἔμενον τὰ κύματα εἰς τὸ πέλαγος, ἀκίνητα τὰ φύλλα εἰς τοὺς δρυμῶνας. Τὰ ἐπικαθήμενα νέφη οὔτε ὄμβρον ἠπείλουν οὔτε ἄνεμον, ἐφαίνοντο μόνον ὅτι ἔμενον κρεμάμενα ἐπὶ τοῦ ὁρίζοντος ὡς μορμολύκεια, ὡς ράκη πενίας ἡπλωμένα ἐπὶ δώματος καὶ μάτην ἐπαιτοῦντα μίαν ἀκτῖνα παρὰ τοῦ ἡλίου. 

Οἱ ἄνθρωποι ᾐσθάνοντο ἀνεξήγητον ἀγωνίαν ὑπὸ τὴν πίεσιν ταύτην τῶν στοιχείων καὶ τὸ πένθος τῆς φύσεως μετεδίδετο εἰς αὐτούς...

κυρ-Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης