Γιαγιά, γιαγιά… πάτησα την Παναγίτσα!

Πλησίαζαν οι μέρες της γιορτής της Μεγαλόχαρης. Εκείνο το ανέμελο καλοκαίρι στο χωριό έμελλε να μην το ξεχάσω ποτέ!

Η καλή μου η γιαγιά είχε ώρα να ακούσει τη φωνούλα μου και με αναζήτησε στην αυλή φωνάζοντας το όνομά μου, αλλά απάντηση δεν πήρε.

Με βρήκε να κλαίω με αναφιλητά κάτω από τον ίσκιο μιας συκιάς. Ανησύχησε γιατί ήμουν ένα παιδί χαρούμενο… γκρινιάρικο… αλλά χαρούμενο.

-Τι έπαθες παιδάκι μου, ποιος σε πείραξε πες μου να πάω να τον δείρω, με ρώτησε χαριτολογώντας μπας και σκάσει ένα χαμογελάκι στα παραπονεμένα χείλη μου.

– Αχ βρε γιαγιά άκου να μάθεις, παίζαμε κρυφτό με τα παιδιά και ψάχναμε κρυψώνες. Εγώ επειδή είμαι πολύ έξυπνη βρήκα την καλύτερη. Η Ελένη της κυρά Σοφίας άρχισε να μετράει δέκα…εννέα…. μόλις τελείωσε το μέτρημα άρχισε να μας ψάχνει, τους βρήκε όλους, εμένα όμως δεν με βρήκε, ξέρεις γιατί;

– Ξέρω ξέρω με διέκοψε η γιαγιά μου που με ήξερε σαν την τσέπη της … γιατί είσαι πολύ έξυπνη.

– Μπράβο βρε γιαγιά εσύ όλα τα ξέρεις.

– Άντε βρε πουλάκι μου πες μου επιτέλους γιατί έκλαιγες!

-Λοιπόν, εκεί που ήμουνα καλά κρυμμένη, είδα στο χώμα κάτω από το πόδι μου ένα διπλωμένο χαρτάκι. Έσκυψα το πήρα και… άκου γιαγιά άκου… ήταν μια εικόνα της Παναγίτσας γεμάτη σκόνη και χώματα…. γιαγιά πάτησα την Παναγίτσα… και να το δάκρυ κορόμηλο.

Η γιαγιά μου, πήρε την μικρή σκονισμένη εικόνα της Παναγίας στα χέρια της, την καθάρισε με την ποδιά της, την φίλησε και μου είπε:

-Έλα πάμε να τη βάλουμε στη θέση της, εκεί που της πρέπει.

Με πήρε από το χέρι, μπήκαμε στο σπίτι και ακούμπησε την μικρή εικόνα στο εικονοστάσι, δίπλα στο καντήλι που δεν έσβηνε ποτέ.

-Γιαγιά γιατί πέταξαν την Παναγίτσα κάτω, τι τους έκανε;

-Δεν θα την πέταξαν παιδάκι μου μάλλον θα τους έπεσε, αλλά κι αν την πέταξαν, πρέπει να είσαι χαρούμενη γιατί την βρήκες εσύ!

– Ναι αλλά γιατί την πέταξαν θα μου πεις;;

-Για να την βρεις εσύ που τόσο αγαπάς την Παναγίτσα παιδάκι μου!!

Αυτή η μικρή χάρτινη πολυκαιρισμένη εικονίτσα της Παναγίας, με συντροφεύει μέχρι και σήμερα … και για πάντα!

Ναι γιαγιά είχες δίκιο, η Παναγιά μας ήθελε να την βρω, από νωρίς, από τα μικράτα μου… μεγάλο το όνομά Της!

Μέλια.