«Έλληνες Ποιητές τιμούν στο έργο τους τα Δάση-Δέντρα»

 

Να πολεμήσουμε για να σώσουμε τα Δάση,

για να σώσουμε τους εαυτούς μας..

Όσο τρώμε και πίνουμε,

καθόμαστε και γλεντούμε,

φονιάδες καίγουν, «σφάζουνε»,

τα Δάση μας τα χαλούνε!

 

Κάψανε Κρήτη, τα Νησιά,

την Στερεά και Θεσσαλία,

Ήπειρο, Πελοπόννησο,

Θράκη και Μακεδονία!

 

Γελάμε και χαιρόμαστε,

αμέριμνα τριγυρνούμε

κι εγκληματίες καίγουνε,

τα Δάση μακελεύουνε!

 

Να σταματήσουνε χοροί,

να πάψουν τα πανηγύρια,

τα φαγοπότια ν’ αφεθούν,

τα γλέντια και τα τραγούδια.

Τα όργανα να πάψουνε,

οι λύρες να σιγήσουνε,

βιολιά, κιθάρες, τύμπανα,

στην άκρη ‘κει, ν’ αφαιθούνε.

 

Να σελωθούν τα άλογα,

να φορτωθούν τα άρματα,

να ταϊστούν μπιστόλες και

να γυαλιστούνε τα σπαθιά.

Να τρέξουμε στις πυρκαγιές,

να τρέξουμ’ όπου οι μάχες,

πόλεμος όπου γίνεται

να περισώσουμε τ’ άλση!

 

Άντρες και γέροι που μπορούν,

οι γυναίκες που τολμούνε,

να αρματωθούν και έξωθεν

στα Δάση πάνω να βγούνε.

Πρέπει ακόμη και παιδιά,

εγκυμονούσες και γέροι,

άρρωστοι κι όσοι δεν μπορούν

στις Εκκλησιές να μαζωχτούν.

 

Καμπάνες να σημάνουνε,

τώρα πρέπει, γιατί θρήνος,

πένθιμα να χτυπήσουνε,

όλη καίγεται η υφήλιος!

Τώρα που καίνε Δάση μας,

χάνεται τ’ οξυγόνο μας

και τα νερά τα δροσερά,

χάνονται, δυστυχία μας!

 

Ελέγχουνε τα νεύρα μας,

και τ’ αντανακλαστικά μας,

ζούμε, υπάρχουμε άραγε

ή σβήσανε λογικά μας!

 

Βάζουν φωτιές και θέλουνε

να δούνε τί θ’ απογίνει,

είμαστε ξύπνιοι, τρέχουμε

ή ο ύπνος μας τυλίγει;

 

Εμπρός, ξυπνήστε, τρέξετε,

τ’ άρματα σας φορτωθείτε,

την Φύση αν θα σώσουμε

και την ζωή μας σώζουμε!

 

Των Δέντρων η αναπνοή

είναι δροσιά και ζωή μας,

των Δέντρων η καταστροφή

είναι και καταστροφή μας!

 

Γυναίκες και μανάδες σας

μαύρα πείτε να βάλουνε

και θρήνο, μοιρολογητό

ν’ αρχίσουν δίχως δισταγμό!

 

Αχ να ’ταν το κλεφτόπουλο,

σαν τότε, το θυμόσαστε;

Να ξύπναγε, προχώραγε

κι όλους να κατατρόπωνε!

 

Στο έμπα του να ’ταν σαν αετός,

στο ξέβγα του σαν πετρίτης

και στον καλό τον γυρισμό

ο νικητής μας ο χρυσός!

 

Δάση σαν καίγουν, κόλαση,

μαυρίζεται έρμη ζωή μας,

μα δεν πρέπει να ‘φήνουμε

να σβήνουν την ύπαρξη μας!

 

Εμπρός να μην χαρίσουμε

τίποτα απ’ τα χώματα μας

τα πράσινα και ζωντανά,

τον αέρα τα νερά μας!

 

Τίποτα απ’ τα Δάση μας

να μην χαθεί προσέξετε,

κόλαση διαφορετικά,

έρχεται και δεν κρατιέται!

 

Εμπρός, γοργά να τρέξουμε,

στην μάχη εκεί να βρεθούμε,

προδότες να μην γίνουμε,

κάστρα μην παραδίνουμε!

 

Δάση θέλουμε πράσινα,

καθόλου πυρπολημένα,

άνθη θέλουμε, λούλουδα,

κι όχι τα βουνά καμένα!

 

Στην μάχη ας ορμήσουμε,

στον πόλεμο κι ας βρεθούμε,

τίποτα άλλο, φτάνει πια,

να σώσουμε όσα μπορούμε.

Θέλουμε Δάση πράσινα,

με γάργαρα τα νερά μας,

και το οξυγόνο καθαρό

για ’μας και για τα παιδιά μας!

 

Φονιάδες να θερίσουμε,

στο μέτωπο ‘κει ας ‘βγούμε,

στα όπλα για να σώσουμε

αυτά που μας διατηρούνε!

 

Που μας κρατούνε στη ζωή

την πρέπουσα, την ωραία,

που μας στηρίζουν ικανά,

φυλάγουν στέρεα, σταθερά!