Αφέθηκα στα παραμύθια σου...
Σε εκείνα που έκλειναν οι πληγές με τη φωνή σου...
Θυμάσαι Μάνα;;
-"Φυλάξου(μου έλεγες)...
Θα έρθει ο μπαμπούλας..."
Μα ποτέ δεν μου τον έδειξες...
Μου έλεγες:
-"Μη φοβάσαι, εγώ εδώ είμαι..."
Τη Νεράιδα Μάνα τη θυμάσαι;;
Αυτή που το δόντι θα μου έπαιρνε...
Ποτέ μου Μάνα δεν την είδα...
-"Γιατί;; (Σε ρώτησα)
-"Θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις(μου έλεγες)"...
Όχι ρε Μάνα...
Δεν κατάλαβα...
Ακόμα προσπαθώ...
Μαζί περίμενα να μεγαλώσουμε...
Πλάι σου να καταλάβω...
Η πόρτα μας δεν χτυπά συχνά Μάνα...
Παιδιά πια δεν παίζουν έξω από αυτή...
Και στον καθρέφτη χθες η απουσία σου με κέρασε μια άσπρη τρίχα...
Δεν τις θέλω τις αλήθειες άλλο ρε Μάνα...
Θέλω πίσω των παραμυθιών την αγκαλιά σου...
Είναι κι εκείνος ο γιατρός που κάπως μου τα είπε...
Δεν θυμάμαι...
Φοβάμαι ρε Μάνα όταν λείπεις...
Γαμωτο ρε Μάνα...
Έλα να το φιλήσεις να περάσει...
2 σχόλια:
Νισάφι βρε μαμάκια.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα όταν γαλουχείς τα παιδιά με παραμύθια και ουτοπίες από μικρά. Υποσυνείδητα πιστεύουν οτι και ο πραγματικός κόσμος είναι παραμυθένιος με αποτέλεσμα να συσσωρεύουν συμπλέγματα, ψυχικές αστάθειες και απωθημένα μεγαλώνοντας.
Όλοι οι Άγιοι διδάσκουν οτι πρέπει να λέμε αλήθειες στα παιδιά απο τα πρώτα τους χρόνια.
Την έκφραση "ποιητική αδεία" προφανώς δεν την έχετε ακουστά...
Δημοσίευση σχολίου