Ξέρεις πως πεθύμησα βρε παλλλικάρι, να γιορτάσω φέτο την Παναγιά;

Δεν ξέρω το αν είμαι επειρεασμένος από τα γηρατιά μου, αν το μυαλό μου ξεκούτιανε εντελώς ή αν ετοιμάζομαι για το φευγιό παρέα με τον Αρχάγγελο τον Ταξιάρχη τον φουστανελά.
Σάμπως να ‘ναι και τα τρία.

Να ‘χα λέει, μια παρέα και να ‘μαστε κάπου σ΄ένα τραπέζι.
Να καλούσα, λέει όμως, μόνο όσους η καρδιά μου το θέλει.
Μεγάλο τραπέζι θα ‘τανε.
Τεράστιο, με πολλούς προσκεκλημένους.
Μετά την Θεία Λειτουργιά της Παναγιάς.

Σαν σε αρχονταρίκι να γινότανε το σπιτικό μου και να τους χώραγε λέει όλους.
Το καλό το σερβίτσιο από τότε που μου φυγε η κυρά μου, κει που τ΄άφησε στέκει.

Μα άκου να δεις.
Να στα πω τα σοβαρά προτού τα χάσω ολότελα.
Επεθυμία επεθύμησα, που διάβασα κάποτες.
Έχω, που λες, πεθυμήσει να γνωρίσω πως να ‘τανε κάποιοι αγαπημένοι μου με τους δικούς τους μαζί.
Θα΄ρχόντουσαν ο καθείς με την παρέα του.
Στο φτωχικό μου μαθές.

Συλλογίσου λίγο την χαρά μου, το λοιπόν, να υποδέχομαι ας πούμε, τον Άγιο Γέροντα από τα μέρη μου, τον Πορφύρη μαζί με τον Άη Γιάννη του τον Καλυβίτη.

Ο Γιάκωβος πάλι θα ‘ρχότανε μαζί με τον φίλο του Άη Γιάννη τον Ρώσο,
ενώ ο Γέροντάς του, ο Δαυίδ παρέα με την μετέπειτα αγιασμένη ψυχούλα, τον π. Κύριλλο.

Από τους πρώτους κι ο Παΐσιος με το νονό του, τον Άη Αρσένη, να τα λένε με την Αγία Ευφημία κι εκείνονα με το παράξενο όνομα, τον Λουκιλλλιανό.

Όπως και ο Άγιος Νικηφόρος με το πρωτοπαλλίκαρό του τον επίσης άγιο, τον Ευμένιο.

Θα χαιρόμουνα στ’ αλήθεια πολύ να δω και τον Άη Γιώργη της Δράμας τον Καρσλίδη με την αδερφούλα του την 11χρονη την Αννούλα.

Μαζί της θα ‘παιζε και η μικρούλα Ειρήνη (στα ίδια χρόνια πρέπει να ‘τανε),
ενώ παραδίπλα θα τις παρατηράγανε με περηφάνεια Χριστού ο Άγιος Ραφαήλ με τον φίλο του τον Νικόλαο.

Και τα δυο τους μαζί, η Αννούλα και η Ειρηνούλα, θα προσέχανε τον 3χρονο μπόμπιρα, τον Κήρυκο, να πάρει μιαν ανάσα η μάνα του η Ιουλίττα, που θα τα ‘λεγε πρόσωπο με πρόσωπο με τη Σοφία και τις κόρες της, την Πίστη, την Αγάπη και την Ελπίδα.

Σε μια μεριά δυο φρεσκοπαντρεμένοι, που μαρτύρησαν για την αγάπη του Χριστού και δεν πολυπρόλαβαν να ζήσουν στα μέρη μας, ο Άγιος Τιμόθεος με την επίσης αγιασμένη γυναίκα του την Μαύρα, που τους σταυρώσαν για την αγάπη του Χριστού, ο ένας απέναντι από την άλλην.

Παρέα τους δυο κοπελιές, φρεσκομανούλες, φίλες κολλητές από την Αφρική, η Περπέτουα με την Φηλικιτάτη μαζί με την Αγία Σολομονή και τους 7 της Μακκαβαίους και τον δάσκαλό τους τον Ελεάζαρ.

Μαζί τους και τα άλλα 7 παλλλικάρια της Εφέσου που κηνυγήθηκαν για την αγάπη του Χριστού και κοιμήθηκαν και ξύπνησαν κάπου διακόσια χρόνια μετά.

Η φαμίλια ολάκερη του Μεγάλου Βασιλείου, αγιασμένοι όλοι τους από τον μικρότερο μέχρι και τον μεγαλύτερο.

Κάπου πιο πέρα θα ‘τανε όλοι οι λογής Άγιοι Παλλικαράδες.
Ο Γιώργης, ο Δημήτρης, ο Μηνάς, οι Θεόδωροι, ο Μερκούρης, ο Φανούρης, ο Ευστάθιος, ο Ισίδωρος …

Κοντά τους όλες εκείνες, που δεν τους έγινε εμπόδγιο η ομορφιά στο να κερδίσουν τα στεφάνια τους.
Άγιες κι άξιες όλες τους.
Η Αικατερίνα, η Βαρβάρα, η Παρασκευή, η Μαρκέλλα, η Ακυλίνα, η Κυράννα, η Μαρίνα, η Ξένη, η Φιλοθέη, οι Αναστασίες, η Αργυρή, η Φωτεινή, η Κυριακή, η Χριστίνα, η Θέκλα, η Ευφημία…

Παραλίγο να λησμονήσω τους πιο αγιασμένους παππούδες του κόσμου τούτου.
Σε ξεχωριστή μεριά ο Ιωακείμ και η Άννα με τη Μάνα της τη Μαρία, την γιαγιά της Παναγιάς μας.
Μαζί με τα ξαδέρφια τους, τον πατέρα Ζαχαρία και την Ελισάβετ.

Στο ίδιο τραπέζι ο αγαπημένος μαθητής και οι κορυφαίοι, ο Πέτρος και ο Παύλος.

Δίπλα τους ο φίλος του Χριστού, ο Λάζαρος με τις αδερφάδες του, τη Μαρία και τη Μάρθα.

Και ο Ιωσήφ με τη συγχωρεμένη την γυναίκα του, τα εφτά τους παιδιά και τις φαμίλιες τους.

Οι Άγιοι Ανάργυροι με τις μανάδες τους και ο τελευταίος της συνομοταξίας τους μαζί, ο Λουκάς απ’ την Κριμαία.

Και πόσο θα ‘θελα να γνωρίσω έτσι με αυτήν την αφορμή και ολάκερη εκείνη την συνοδεία του Αγίου εκείνου Αγιορείτη ασκητή, του Ιωσήφ του Σπηλαιώτη, με όλο εκείνο το πνευματικό σόι που δημιούργησε.

Στην πόρτα λέει, θα ‘τανε ο Αρχάγγελος ο Μιχαήλ, όχι για να προσέχει μην μπούνε κάποιοι απρόσκλητοι, μα για να τους υποδέχεται και να χαίρεται και τούτος λίγο, που από την αρχή των αιώνων υποδέχεται και συμμμετέχει, κι ας μην το μολογάει, στην αγωνία των ψυχών που αφήσανε τα πρόσκαιρα.Κι όλοι αυτοί κι αμέτρητοι άλλοι τόσοι, οι διαλεχτοί, μα και βασανισμένοι του κόσμου τούτου για την αγάπη του Χριστού, να περιμένανε μαζί μ’ εμένα το σκουπίδι, λέει, -άκου κάτι πράματα- να εμφανιστεί στη μέση όλων η Παναγιά, να γιορτάζει την άνοδό της στα ψηλά διαμερίσματα του Γιου της!

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος στ’ αλήθεια, αν θα ήταν μπορετό να στηθεί στα γήινα.
Tο ξέρω, φιλαράκο.
Τ’ άνοιξα πολύ το τραπέζι τούτο.
Ξέρεις το όμως, πόσην ώρα θα μπόραγα να το συνεχίσω;
Γιατί σαν έχεις καρδιά που τους χωράει όλους, δεν σου πάει ν’ αφήσεις κάποιον από την απ’ όξω.

ΥΓ:
Ξέχασά το.
Το μεγάλο το πανηγύρι θα γινότανε, λέει, όταν ενώ το τραπέζι θα ‘χε απ’ ώρα ξεκινήσει, θα ‘ρχόντανε μια παρέα, καθυστερημένα λιγουλάκι, με πρώτονα απ’ όλους τον ληστή τον δεξιό, που η μεγαλύτερη κλεψιά του ήντονε ο Παράδεισος.
Δίπλα του η Πόρνη, με ξέπλεκα τα μαλλιά της, κείνα που σκούπισε μαζί με τα δάκρυά της τ’ αγιασμένα πόδια του Χριστού μας, αγκαζέ με την Μαρία από την Αίγυπτο, που ‘χει στο πλάι της δγιακριτικά όπως πάντα τον Αββά τον Ζωσιμά.
Κι αμέσως από πίσω τους τελευταίοι, ο άσωτος ο γιος. Μαζί όμως με τον μεγαλύτερο του τον αδερφό (καημό το είχα μια ζωή), που τηνε ξεπέρασε την οργή και την πίκρα και ήρθε μαζί με τους φίλους του να διασκεδάσουν επειτέλους στην χαρά του Πατέρα τους.

Με αγάπη Χριστού (και της Μάνας Του)

ο μπάρμπας σου

πηγή