Τον Μαλλίτση, τον ακούρευτο, που βρομοκοπούσε κατά πως έλεγαν,
που έσερνε τα βηματα του και η σκόνη απλωνόταν γύρω του, κανείς δεν τον υπολόγιζε.
Τα παιδιά έτρεχαν ξωπίσω του και τον κορόιδευαν.
Κανείς δεν τον έλεγε με το όνομα του.
Γιωργής βαφτίστηκε, Γιωργής, μα και ο ίδιος μόνο σαν άκουγε να τον φωνάζουν Μαλλίτση, ακροαζόταν.
Σαν περνούσε από τα σοκάκια οι γυναίκες άρπαζαν τα μικρά τους και χώνανε στο σώσπιτο.
Κάποιοι νυκοκυραίοι του πετούσαν κανένα ξεροκόμματο.
Μα ο Μαλλίτσης έκανε υπόκλιση και έχωνε το ψωμί στις μέσα τσέπες.
Αγέλαστος, μα τα μάτια του όλο γαλήνη.
Ενα μέτωπο ολοκάθαρο.
Μόνο σαν τον πετροβολούσαν τα παιδιά
αυτός γελούσε και φαίνονταν τα κιτρινισμένα δόντια του.
Τότε φοβισμένα έτρεχαν να κρυφτούν.
Πούποτε δεν καθόταν όλη μέρα γύριζε στα σοκάκια.
Μόνο σαν ξεπροβόδιζαν κάποιο νεκρό πήγαινε
κάτω στα θειούχα νερά του χωριού και έπλενε το προσωπο του.
Κάτι χειρονομούσε, κάτι μονολογούσε, κανείς δεν καταλάβαινε.
Μα εκείνος ο Μαλλίτσης, ο ακούρευτος, που βρομοκοπούσε κατά πως έλεγαν, που έσερνε τα βηματα του και η σκόνη απλωνόταν γύρω του, τρεις μέρες πριν πεθάνει πήγε στον παπα-Λάμπρο πλυμμένος καθαρός.
Παπα-Λάμπρο φεύγω, να πάρε τούτο το μνημονοχάρτι και ανάλαβε το.
Σε τρεις μέρες έφυγε ο Μαλλίτσης.
Νυκοκυραίοι είπε ο Παπα-Λάμπρος απλά, λιτά στον επικήδειο του.
Νυκοκυραίοι τούτος Μαλλίτσης, ο ακούρευτος, που βρομοκοπούσε κατά πως λέγαμε, που έσερνε τα βηματα του και η σκόνη απλωνόταν γύρω του, μνημόνευε όλους τους αποθαμμένους μας.
Να τούτο το κιτρινισμένο μνημονοχάρτι είναι δικό του
με τα ονόματα τους και την ημερομηνία του θανάτου τους.
Ήταν η πρώτη φορά που ένας ένας φίλησαν το χέρι του Μαλλίτση, έκαναν υπόκληση και κάποιοι ξεσπούσαν σε αναφιλητά.
Αναπαυμένος να είσαι έλεγαν, τί είχαμε καθημερινά μπροστά μας και κανείς, μα κανείς δεν τον νοιάστηκε ποτέ.
Ο Θεός να σε αναπαύσει παππού Γιωργή.
Κάποιοι ακόμα τον θυμούνται τον Μαλλίτση, μεγαλώσαμε μα η θύμηση του ακόμα μας δακρύζει.
Μαρία Λαού(Στην Κύπρο είναι καρδιά μου.!
Στο χωριό μου τον
Καλοπαναγιωτη.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου