Η θερμαινόμενη βιτρίνα του μαγαζιού, που φέρει τον τίτλο "Μαϊστράλι", γεμίζει κάθε πρωί με τυρόπιτες, μπουγάτσες, λουκανικόπιτες, πιροσκί, πίτσες, κατημέρια, πεϊνιρλί, λουκουμάδες και καθε λογής λιχουδιά που φτιάχνεται με ζύμη. Μέχρι το μεσημέρι μάλιστα δεν έχει μείνει ούτε δείγμα! Για τις πωλήσεις δεν ευθύνονται μόνο οι απίστευτες γεύσεις αλλά και οι... προλεταριακές τιμές, όπως λέει χαριτολογώντας η Λίτσα.
Όταν κάποια στιγμή τη ρώτησα πόσο πουλάει τις τυρόπιτες που φτιάχνει και μου απάντησε 1 ευρώ, νόμισα πως με κοροϊδεύει! Τόσος κόπος, τόση μαεστρία (ήμουν μπροστά άλλωστε και τη βιντεοσκόπησα), τόσο τυρί (και τι τυρί!) για 1 μόλις ευρώ; Στην Αθήνα αυτή η τυρόπιτα θα πουλιόταν τουλάχιστον στη διπλάσια τιμή και δεν θα ήταν βεβαίως η ίδια!
"Να σου πω κάτι;", μου είπε όταν εξέφρασα την απορία και την έκπληξή μου για τη χαμηλή τιμή. "Το μαγαζί είναι δικό μας, δεν πληρώνουμε νοίκι, Μου αρέσει που έρχεται ο κόσμος και αγοράζει αυτά που φτιάχνουμε και διαδίδει και σε άλλους πόσο γευστικά είναι. Τι θα γίνει δηλαδή αν πουλήσουμε την τυρόπιτα 1,5 ευρώ; Θα γίνουμε πλούσιοι;"
Πιο ευχάριστα πάντως δεν έχω περάσει μέχρι σήμερα κρατώντας την κάμερα και συζητώντας με τον καλεσμένο μου. Και τι δεν είπαμε με τη Λίτσα καθώς εκείνη, πότε "κτυπούσε" τη σφολιάτα με τον πλάστη, και πότε άνοιγε τη ζύμη για να τη γεμίσει με τυρί, χόρτα, κοτόπουλο, λουκάνικο ή κρέμα. Ευδιάθετη και ομιλητική, με έκανε να ξεχάσω πως βιντεοσκοπούσα. Η χαρά του δημοσιογράφου και του εικονολήπτη!
Η κουβέντα πάντως δεν περιορίστηκε στα στενά πλαίσια της ζύμης αλλά επεκτάθηκε, χάρις στο πηγαίο ταλέντο της Λίτσας, και σε άλλους τομείς, όπως στην πολιτική. Και εκεί η απίστευτη αυτή γυναίκα είχε να πει πολλά και ακόμη περισσότερα να φυλάξει μέσα της.
1 σχόλιο:
η ευγένεια τών ανθρώπων
που επιμένουν
να είναι...απλά...
φυσιολογικοί άνθρωποι...!
Δημοσίευση σχολίου