Ση καλομάνα σο κρεβατ, καθέστε τα πουλίαμ Η ώρα εν να λέω σας, εγώ, την ιστορίαμ Τον πόνον ντο επέρασα, εκράτνα σην καρδίαμ Ατά καμίαν κ’ειπα τα, τρόμαζ και η λαλίαμ
Σον Πόντο εγένεθα εγώ, εκεί εν η Πατρίαδαμ Έτανε χρόνια ταραγά, διωγμούς και πείναν είδα Έντρισα και επίκα αγούρ, κ’εχάνα την ελπίδαμ Περήφανα κ’ελεύθεροι, να ζούμε σην Πατρίδαμ
Έμπαιναν νύχτα οι τουρκαντ, κ’εσταύρωναν ποπάδες Έρθαν και σο χωρίο μουν, κι’εγούεψαν μανάδες Έσπαξαν όλια τα μωρά, αντρούδες, γεροντάδες Θάμαν εν πως επέζησα, άϊκα γιεράδες
Σο άιμαν εφουρκίουμνε, ναϊλή το τσικαρόπομ Και εκεί εντούνε άψυχον, τ’αγούριμ σ’εγκαλιώπομ Εβάρκιζα γιατί Θεέμ, ντε ποίκεν το πουλόπομ Θεέμ όλτς εγώ έχασα, έλα έπαρ τον ψόπομ
Την ψυμ ας έδινα εγώ, είδα την Παναϊαν Εσύ θα ζεις είπεν γιαβριμ, εϊς σπόρον σην κοιλίαν Δίδυμα θα τρανίντς εσύ, ρωμεϊκον εϊς καρδίαν Προτού αποθάντς θα ιστοριϊς, για την γενοκτονίαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου