ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Σας αποστέλλω κάποια βιογραφικά στοιχεία, περιστατικά και διδαχές που αναφέρονται σε μια ταπεινή, αγνή και ολόκαρδα αφιερωμένη στον Θεό και τον άνθρωπο ψυχή, στον αείμνηστο Δημήτριο Σπυρόπουλο και παρακαλώ για την δημοσίευση προκειμένου να ωφεληθούν ενδεχομένως πνευματικά κάποιοι αδελφοί από το παράδειγμα -εκτός λογικής για τα δικά μας μέτρα-ευλογημένου αυτού ανθρώπου.
'...εσκόρπισεν,έδωκεν τοις πένησιν η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα του αιώνος...'' (ψαλμός 111.9).
Δεν είναι πολλές οι εκλεκτές εκείνες ψυχές στις οποίες επαληθεύεται στην πληρότητά της και υπό τις δύο μορφές,δηλαδή την υλική και την πολυδιάστατη πνευματική,η ανωτέρω αξιομακάριστη ελεημοσύνη. Μια τέτοια εκλεκτή φυσιογνωμία υπήρξε και ο αείμνηστος Δημήτρης ο αγαπημένος Μήτσος για φίλους και πνευματικούς αδελφούς στον οποίον αφιερώνονται ως ένα πτωχό μνημόσυνο ευγνωμοσύνης οι παρακάτω λίγες γραμμές.
Ο Δημήτρης γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1939 στο Άνω Καστρίτσι Αχαίας ,δευτερότοκο παιδί του Γεωργίου και της Παρασκευής και είχε ακόμη τέσσερα αδέλφια (δύο αγόρια-δύο κορίτσια) σε μία οικογένεια διακρινόμενη για το ήθος και την χριστιανική της βιοτή όπου η μητέρα κυρίως, '' η μανούλα μας'', όπως τρυφερά πάντα την αποκαλούσε ο Δημήτρης αναφέροντάς την,είχε θέσει την ανεξίτηλη σφραγίδα της. Από τον πατέρα του είχε κληρονομήσει μια υπέρτατη αίσθηση του δικαίου που του υπαγόρευε μαθητής του Δημοτικού αλλά και στον στρατό αργότερα να υπερασπίζεται ακόμη και δυναμικά οποιοδήποτε θύμα bullying (κατά την ορολογία της εποχής μας ), καθώς από τον πατέρα του είχε επίσης κληρονομήσει ασυνήθιστη σωματική δύναμη , μολονότι μετρίου αναστήματος και κανονικής σωματοδομής. Αυτή η αυτοπροσφορά τον διέκρινε για όλη την υπόλοιπη ζωή του εκδηλούμενη βέβαια με πιο... ήπια μέσα αλλά το ίδιο φλογερά όπως θα φανεί και στην συνέχεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι η υπέρ των αδυνάμων ανησυχία και συναισθηματική ταύτιση επεκτεινόταν ακόμη και ... στο ποδόσφαιρο-αν και δεν ήταν ποδοσφαιρόφιλος- όπου με πραγματικό πόνο εξέφραζε την αντίθεσή του στα μεγάλα σκορ των ισχυρών κατά των ανίσχυρων λέγοντας ''να νικάνε αλλά να μην ταπεινώνουν τους μικρούς''. Ο Δημήτρης από νεαρής ηλικίας εγκατεστάθη μόνιμα στην Αθήνα -εκτός από ένα χρονικό διάστημα στα μέσα της δεκαετίας του 70 που σε ώριμη ηλικία εφοίτησε επιτυχώς στην τότε λειτουργούσα Ιερατική σχολή Πατρών-και εξάσκησε το επάγγελμα του ελαιοχρωματιστή αρχικά ως βοηθός ενός θείου του και αργότερα μόνος μέχρι σχεδόν το τέλος της επίγειας ζωής του,δίχως να δημιουργήσει δική του οικογένεια. Άνθρωπος ακλόνητης πίστεως απέραντης, αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον ανεξαρτήτως εθνικότητος, συγχωρητικός, ευαίσθητος με ποιητικό ταλέντο (με έκδηλη συγκίνηση κάποτε μας εξιστορούσε τις αγωνιώδεις αναζητήσεις μιας ... γάτας για να ασφαλίσει τα νεογέννητά της) και ελεήμων εις το έπακρον, θεωρούσε το χρήμα ο,τι ακριβώς μαρτυρεί το όνομα,δηλαδή χρηστικό μέσον ανακουφίσεως του συνανθρώπου.
Έλεγε ότι του ήταν αδύνατον να παραμείνει μακρυά από κάθε χειμαζόμενο και ενδεή μη μετέχοντας, κατά το δυνατόν άμεσα, στους πόνους και τις αγωνίες του. Ούτως ή άλλως όμως αγαπούσε και επιζητούσε την συντροφικότητα εκ χαρακτήρος. Τελικά ,έλεγε, άλλο ήταν το σχέδιο του Θεού γι΄αυτόν και όχι να Τον υπηρετήσει ως Ιερομόναχος όπως σχεδίαζε όταν απεφάσιζε να φοιτήσει στην Ιερατική σχολή. Στις προτροπές των φίλων του να κοιτάξει και λίγο τον εαυτό του εν όψει γηρατειών σιωπούσε και απαντούσε μόνο με το χαμόγελο. Ναι αυτός τελικά είχε δίκιο όπως απέδειξε και εδίδαξε και εμάς η τελευτή του. Εγνώριζε ότι ο Κύριος στον οποίον εκ νεότητος και ολοκληρωτικά, αν και λαϊκός, είχε αφοσιωθεί δεν θα τον εγκατέλειπε. Συνήθιζε να λέει ''εσείς οι παντρεμένοι είστε απόλυτα δεσμευμένοι στον ζυγό του γάμου ενώ εμένα ο Κύριος με άφησε''αμολυτό''για να Τον υπηρετώ και θα μου ζητήσει λόγο'',κατέληγε δε γελώντας ''τρέχα Μήτσο''.
Ζούσε αυτήν την καλή ανησυχία και γι΄αυτό αξιοποίησε την τέχνη του καθιστώντας την ιεραποστολικό βήμα και εργαλείο ανακουφίσεως πνευματικών και βιωτικών αναγκών πονεμένων συνανθρώπων.Έντεχνα μεν,άδολα δε κατά την εργασία του ή στο διάλειμμά της (τεχνίτης παλαιάς κοπής δούλευε με μεράκι τουλάχιστον δωδεκάωρο έως που γέρασε) διαθέτοντας το χάρισμα του λόγου εύκολα ξεκίναγε την σχετική συζήτηση την οποίαν επεξέτεινε δίχως χρονικά όρια εάν διεπίστωνε ενδιαφέρον και ανταπόκριση. Ακόμη και το autostop χρησιμοποιούσε ως ιεραποστολική μέθοδο και μπορούσε έτσι να περιπλανηθεί ξεχνώντας τον προορισμό του εάν συναντούσε ''γη αγαθή''. Κάποτε ξεκινώντας από την Πάτρα έφθασε στην Αθήνα μέσω Θεσσαλονίκης. Το ιεραποστολικό του πάθος δεν υπολόγιζε πείνα, κούραση,αγρύπνια, καθώς όπως έλεγε διέκρινε και στις περιπέτειες του αυτές το χέρι του Θεού. Ο πόθος που τον πυρπολούσε ήταν να βρουν και να επιστρέψουν στον Χριστό όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχούλες όπως συγκινημένος ανέφερε. Όλα τα υπόλοιπα ήταν γι΄αυτόν εντελώς δευτερεύοντα. Στην διακονία αυτή της αλίευσης και επιστροφής στον Χριστό ψυχών, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ αναλώθηκε μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής του. Με αδύναμη-τρεμάμενη φωνή και αναπνέοντας δύσκολα μετέδιδε με αυταπάρνηση στον (φαινομενικά) θρησκευτικά αδιάφορο συνασθενή του δίκλινου θαλάμου το χαρμόσυνο άγγελμα και την ελπίδα του ευαγγελίου, υποσχόμενος παράλληλα ότι εφεξής θα συμπεριλαμβανόταν και αυτός με την οικογένειά του στην ατέλειωτη λίστα όσων αποτελούσαν το αντικείμενο της προσευχής του. Θυσιαστική αγάπη στην οποία υποκύπτοντας, όπως τόσοι άλλοι πρωτύτερα, και ο συγκεκριμένος συνάνθρωπός του δήλωνε συγκινημένος λαμβάνοντας εξιτήριο '' από σήμερα έχω έναν αδελφό''. Eκεί όμως όπου πραγματικά η επέμβασή του ήταν όχι καταλυτική και ευεργετική αλλά κυριολεκτικά σωτήρια ήταν σε περιπτώσεις ψυχολογικών προβλημάτων,κάποτε και σοβαρών,ακόμη και με τάσεις αυτοχειρίας.Εκεί εδίδετο ολοκληρωτικά,αναλώνονταν κυριολεκτικά και εξαφανίζετο επί μήνες από φίλους και γνωστούς.Παράλληλα προσευχόταν συνεχώς με θέρμη και δεν αποχωρούσε παρά μόνον όταν διεπίστωνε ότι είχε δρομολογηθεί -τουλάχιστον- η λύση που γι΄αυτόν ήταν σε τελική ανάλυση η αποκατάσταση και σύσφιγξη των σχέσεων με τον Χριστό και την Εκκλησία.
Η προσφορά του τελείως ανιδιοτελής,καθώς όχι μόνο δεν περίμενε ούτε ευχαριστώ για τις ευεργεσίες του αλλά αποχωρούσε σιωπηλά και αθόρυβα όταν έκρινε ότι δεν ήταν πλέον απαραίτητος. Εξ΄άλλου όπως ο ίδιος πίστευε οι περισσότεροι άνθρωποι δεν διαθέτουν επαρκές απόθεμα ψυχής για να λάβουν και να καταθέσουν μια περίπου ανάλογη ανταπόδοση αναγνώρισης. Λοιπόν-έλεγε- ας δεχόμαστε με κατανόηση ό,τι μπορούν (αν μπορούν) να μας αντιπροσφέρουν. Όταν επληροφορείτο ή διαισθάνετο οικονομική στενότητα η αμοιβή του ήταν συμβολική. Διηγείτο μάλιστα με χαμόγελο ότι κάποτε όταν είχε μεταβεί σε σπίτι για να εισπράξει την συμφωνηθείσα με την σύζυγο αμοιβή και ξεκίνησε καυγάς μεταξύ του ζευγαριού επειδή ο σύζυγος είχε θεωρήσει το τίμημα υψηλό, αποχώρησε ήσυχα δίχως να εισπράξει τίποτα λέγοντας μόνο''εγώ μπήκα στο σπίτι σας για καλό''.Πρόθυμα δάνειζε σε όσους του ζητούσαν και δεν έλειψαν οι περιπτώσεις που τα δανεικά έγιναν και αγύριστα. Με μισόλογα-συμφραζόμενα και κατόπιν πιέσεων πνευματικών του αδελφών είχε διαφανεί ότι σε περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης δεν ήταν ασυνήθιστο να βοηθά οικονομικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Άλλωστε η σχέση του ανθρώπου αυτού με την ελεημοσύνη ήταν χωρίς υπερβολή ερωτική. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν κάποτε έχασε ή του έκλεψαν από την τσέπη ένα σημαντικό ποσόν προϊόν της εργασίας του, τούτο θεώρησε ως θεόθεν τιμωρία γιατί λόγω εκτάκτων αναγκών είχε αμελήσει την συγκεκριμένη περίοδο την ελεημοσύνη και λυπόταν περισσότερο για την παράλειψή του αυτήν παρά για την απώλεια. Στερημένος μεν της κατά κόσμον σοφίας πλήρης όμως αγιοπνευματικού φωτισμού δεν δίσταζε ως σύγχρονος ομολογητής να αντιπαρατίθεται και να αποστομώνει ''πάντα αντιτιθέμενον'',έστω και αν αυτός εθεωρείτο πλήρης αντιθέου γνώσεως. Πράγματι είχαμε θαυμάσει τα συντριπτικά επιχειρήματά του σε διάλογο που μας είχε μεταφέρει με κάποιον οπαδό του διάσημου γκουρού Σάϊ Μπάμπα στις αρχές της δεκαετίας του 90 όταν άρχισαν να εισβάλλουν και στην πατρίδα μας- ιδιαίτερα στους κύκλους των λεγομένων ''διανοουμένων - τα θανατηφόρα πνευματικά δηλητήρια της Ανατολής. Θερμός εραστής της προσευχής την θεωρούσε το ισχυρότερο όπλο του κόσμου, διεκήρυττε δε ότι το δράμα των Χριστιανών σήμερα είναι ότι δεν χορταίνουν,ότι υποσιτίζεται ο πνευματικός τους οργανισμός και ο άνθρωπος με τυπική θρησκευτικότητα ''ψευτοζεί''. Ο ίδιος δεν περιοριζόταν μόνο στην προσευχή υπέρ του εαυτού του, των αδελφών-ανηψιών (τους οποίους σημειωτέον υπεραγαπούσε), φίλων και γνωστών ακόμη και από την στρατιωτική του θητεία, αλλά χωρίς υπερβολή προσευχόταν υπέρ του σύμπαντος κόσμου, υπέρ όποιου είχε μόλις γνωρίσει και είχε είτε πληροφορηθεί είτε διαισθανθεί κάποιο πρόβλημα. Προσευχόταν πρόθυμα υπέρ όποιου του ζητούσες, υπέρ αναπαύσεως γνωστών και αγνώστων. Σχεδόν απαιτούσε να του δώσεις ονόματα για ποικίλα προβλήματα και περιστάσεις. Ώρες ατέλειωτες θερμής προσευχής. ΄Ελεγε, φανερώνοντας την αγάπη που τον φλόγιζε, ''περισσότερο αναπαύομαι προσευχόμενος για τον συνάνθρωπο παρά για τον εαυτό μου''. Άλλωστε την δύναμη της προσευχής δεν την είχε μόνο βιώσει πνευματικά και μυστικά αλλά σε μία περίπτωση-τουλάχιστον αυτή είχε εκμυστηρευτεί αλλά σίγουρα δεν ήταν μοναδική- έζησε την εμπειρία της αισθητά και χειροπιαστά. Ήταν μια περίοδος που προκειμένου να ''εκβιάσει''την Θεία προστασία και την αίσια έκβαση κάποιων μεγάλων προβλημάτων που αντιμετώπιζε, διανυκτέρευε σε έρημοκλήσι προσευχόμενος θερμά και συγκλονίστηκε όταν μετά από σαράντα νύκτες ευωδίασαν οι εικόνες του Χριστού και της Παναγίας στο τέμπλο προαναγγέλλοντας την επελθούσα τελικά διέξοδο. Θεία παρόρμηση εξ΄ άλλου ήταν εκείνη που τον οδήγησε στις αρχές της δεκαετίας του 90 σε αγροτική περιοχή του Μαλανδρίνου Φωκίδας-με το οποίο μέχρι τότε δεν είχε κάποια ιδιαίτερη σχέση- όπου με την συνδρομή των φιλότιμων και ευσεβών κατοίκων αλλά κυρίως με την απίστευτη προσωπική του εργασία και δαπάνη ανέγειρε το όμορφο εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής. Και εδώ ο Δημήτρης στα διάφορα στάδια του εγχειρήματός του έλαβε πλούσια την άνωθεν βοήθεια και ενίσχυση. Βαθύτατα ταπεινόφρων θεωρούσε τον εαυτό του παντελώς ανάξιο για κάποιο προσωπικό επίτευγμα και οποιαδήποτε προσφορά ή επιτυχία την απέδιδε στον Θεό, στο χέρι Του όπως έλεγε που τον καθοδηγούσε.Επειδή όμως η ταπεινοφροσύνη δεν είναι μόνον έμφυτο χάρισμα και Θεία δωρεά αλλά πρωτίστως καρπός έμπονης προσπάθειας και ανυποχώρητου αγώνα κατά του παλαιού έσω ανθρώπου,δεν ήταν δυνατόν ο Δημήτρης να αποτελέσει εξαίρεση αποκτώντας και κυρίως διατηρώντας άκοπα το θεμέλιο αυτό όλων των αρετών. Και τούτο απέδειξε με μια επώδυνη για τον ίδιον απόφαση υπό τις ακόλουθες περιστάσεις: Νεώτερος, καθώς διέθετε ωραία φωνή και εγνώριζε την ψαλτική,ανέβαινε συχνά στο αναλόγιο. Όμως όταν σε κάποια περίοδο και παρά τις φιλοφρονήσεις των εκκλησιαζομένων άρχισε να κατεβαίνει,όπως έλεγε, κενός εξετάζοντας τον εαυτό του διεπίστωσε ότι είχε προσβληθεί από έναν λεπτό δυσδιάκριτο εγωισμό, βοηθούσης δε και κάποιας βραχνάδας που τότε τον επισκέφθηκε, δεν ανέβηκε ποτέ πλέον στο αναλόγιο. Μάλιστα αυτήν την ανυπέρβλητη ταπεινοφροσύνη επρόβαλε ιδιαίτερα στον εμπνευσμένο επικήδειο αποχαιρετισμό του ο καλός Ιερέας που προεξήρχε της νεκρώσιμης Ακολουθίας και φίλος του μεταστάντος. Αφού εξέφρασε ευγνωμοσύνη γιατί υπήρξαν φίλοι και ο ίδιος γευθηκε στις αρχές της ιερατικής του διακονίας την αγαπητική φροντίδα του Δημήτρη, ετόνισε ότι αυτός ως άνθρωπος βεβαίως είχε αδυναμίες και ελαττώματα αλλά ως βαθιά ταπεινόφρων και ειρηνικός εγνώριζε μετά από την παραμικρή ένταση να ζητά αμέσως συγγνώμη και να αποκαθιστά τις σχέσεις. Μια και ο λόγος για ταπεινοφροσύνη πρέπει να αναφερθεί η όντως αγιοπνευματικής εμπνεύσεως εξήγηση που έδινε ο Δημήτρης για την πραγματική και όχι υποκριτική βέβαια αυτομεμψία των Αγίων που θεωρούσαν τον εαυτό τους αμαρτωλότερον όλων, μολονότι ζώντας οι περισσότεροι στον κόσμο σίγουρα έβλεπαν ή και βίωναν τον κατακλυσμό της αμαρτίας και την κακότητα της πλειοψηφίας. Τόνιζε εν προκειμένω ο αείμνηστος ότι όπως ακριβώς ο χειρωνακτικά εργαζόμενος δεν δοκιμάζει κάποια θλίψη επειδή στην ήδη λερωμένη φόρμα εργασίας του προστεθεί ακόμη μια μουτζούρα εν αντιθέσει με εκείνον που αισθάνεται μεγάλη στενοχώρια και κατακρίνει τον εαυτό του όταν από απροσεξία λερώσει με μια ανεπαίσθητη έστω κηλίδα το κατάλευκο και πεντακάθαρο ρούχο του χωρίς να παρηγορείται και να συγκρίνεται με τους παραπάνω χειρώνακτες, έτσι ακριβώς εμείς μεν ελάχιστα (και αν) θα στενοχωρηθούμε προσθέτοντας άλλη μια κηλίδα στον κατάστικτο μανδύα της ψυχής μας, οι Άγιοι όμως θα δοκιμάσουν μια ανυπόφορη αίσθηση ηθικής πτώσεως και απομάκρυνσης από τον αγαπημένο Ιησού ακόμη και με μια αδιόρατη για εμάς ανθρώπινη αστοχία. Ανεξίκακος και ειρηνικός συμβούλευε ''μη δίνετε σημασία και συνέχεια σε κάτι που σε στιγμή οργής εκστόμισε εναντίον σας κάποιος. Να θεωρείτε ότι δεν το εννοούσε,του ξέφυγε και ίσως μετανόησε στο επόμενο δευτερόλεπτο''. Τύπος αυτής της ανεξικακίας ο ίδιος ουδέποτε παραπονέθηκε ή πολύ περισσότερο μνησικάκησε κατ΄ανθρώπων που τον είχαν πικράνει και διαβάλει αλλ΄αντιθέτως είχε και γι΄αυτούς μια καλή κουβέντα ή μια έμμεση δικαιολογία για την συμπεριφορά τους ανατρέχοντας ακόμη και στην παιδική τους ηλικία. ΝΟΣΗΛΕΙΑ-ΕΚΔΗΜΙΑ Σε έναν άνθρωπο αφιερωμένο στον Χριστό, κατά κανόνα η ευαρέσκεια του Κυρίου προς αυτόν εκδηλώνεται πιο άμεσα πιο οφθαλμοφανώς πιο διδακτικά για τους πέριξ κατά την ολοκλήρωσή του έμβιου κύκλου του στον παρόντα αυτόν κόσμο. Δεν απετέλεσε λοιπόν εξαίρεση και ο ευλογημένος Δημήτρης. Προσβεβλημένος από τον καρκίνο εισήχθη αρχές Μαρτίου στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών και έγινε αμέσως το επίκεντρο του ανύστακτου ενδιαφέροντος ιατρών και νοσηλευτών επί τους οποίους ασκούσε την ίδια ανερμήνευτη λογικά έλξη την οποία τόσοι άνθρωποι προηγουμένως είχαν δοκιμάσει. Από την πρώτη στιγμή της νοσηλείας του πνευματικά του παιδιά-έστω και αν ο όρος για λαϊκούς φαίνεται αδόκιμος- και εν Χριστώ αγαπημένοι αδελφοί τον περιστοίχιζαν έτοιμοι να ικανοποιήσουν κάθε έλλειψη και ανάγκη αναπληρώνοντας την απουσία των συγγενών καθώς αρχικά η θέληση του Δημήτρη να μην ειδοποιηθούν και κατόπιν η επιβληθείσα λόγω covid απαγόρευση μετακινήσεων από νομό σε νομό κατέστησαν αδύνατη τη παρουσία τους. Πνευματική του θυγατέρα που είχε πολλαπλώς ευεργετηθεί ανταπέδιδε τώρα με νυχθημερόν παρουσία και φροντίδα. Η ίδια μετά το πρώτο εξιτήριο και μέχρι την επανεισαγωγή του τον φιλοξένησε στο μικρό διαμέρισμά της ως αγαπημένο πατέρα όπως άλλωστε τον αισθανόταν. Επιστέγασμα της μέριμνας του Κυρίου προς τον πιστό δούλο Του υπήρξε η διάθεση από εύπορο Χριστιανό, σε ανταπόδοση άγνωστης σε εμάς ευεργεσίας, ιδιωτικού ασθενοφόρου για να μεταφερθεί - όταν πλέον πλησίαζε ο θάνατος και κατόπιν αδείας των γιατρών- στο χωριό και στην θαλπωρή των καλών αδελφών και ανηψιών του όπως αυτοί απαιτούσαν και ο ίδιος πλέον επιθυμούσε. Τα ξημερώματα της Τρίτης 19/5/2020 ο ευλογημένος Δημήτρης ο αγαπημένος μας Μήτσος έκλεινε τα μάτια και παρέδιδε την όμορφη ψυχή του στα χέρια Εκείνου που εκ νεότητος με ακλόνητη πίστη και αγαπητική αφοσίωση αφιέρωσε την ύπαρξή του, υπηρετώντας παράλληλα τον συνάνθρωπο με θυσιαστικό φρόνημα δίχως υπολογισμούς και προαπαιτούμενα με αγάπη αγνή και αδελφική, εν τέλει ''γενόμενος τοις πάσιν τα πάντα ίνα πάντως τινές σωθώσιν''. Αιωνία σου η μνήμη αγαπημένε αδελφέ και ελπίζουμε ότι τώρα θα απολαμβάνουμε τους καρπούς των υπέρ ημών προσευχών σου πιο άμεσα πιο αποτελεσματικά δηλαδή σωτήρια.
Γιώργος Λουκάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου