"Ψυχή"

Να σε ρωτήσω, βρε ψυχή:

Tι κάνεις μες στο σώμα;

Aν γεύεσαι Κολάσεως

ή Παραδείσου χώμα;

Τα βράδια όταν κοιμηθώ,

πού πας και με αφήνεις;

Ρωτώ αν βγαίνεις για ποτό,

τον πόνο ν' απαλύνεις.

Οι μέρες είναι βρόμικες,

χωρίς λουτρό περνάνε,

πολλοί πλασάρουν ψέματα˙

υπόλοιποι ξεχνάνε.

Αντάμα ανταμώνουμε

στημένα πανηγύρια,

αθώο -πια- τον ένοχο...

τον κρίνουν δικαστήρια.

Συνωμοσίες, αρπαγές,

θωρούμε και θανάτους,

το κέρατο μάς το πουλούν

με τίτλους πιπεράτους.

Συναίσθημα αφαίμαξε...

απ' όλους η εικόνα,

σαράντα μέρες είν' πολλές...

βαριέται η λεχώνα.

Αναρωτιέμαι, βρε ψυχή,

πώς λύτρωση θα βρούμε;

Στα πάντα, σαν κροκόδειλοι...

δακρύζουμε, πονούμε.

Και σα θα έρθει η στιγμή...

διαλέγουμε: ΣΥΜΦΕΡΟΝ,

τα όσα προκηρύτταμε,

στ' ανάθεμα αιθέρων.

Στο θέατρο που παίζουμε,

οι ρόλοι μας πλεκτάνες,

σε πεζοδρόμια τής ντροπής...

γυρνάμε σαν πουτάνες˙

σαν κίναιδοι μ' αχρείαστο...

στα σκέλη μαραφέτι,

το σάλιο μας: βενζίνη μας

κι αμάξι το ρουσφέτι.

Γι' αυτό σου λέω, βρε ψυχή:

Bρε ΑΙ-ΣΙΧΤΙΡ, γα@ήσου!

Aυτή που ζεις, για χέσιμο,

βρε είναι η ζωή σου.

Σε όσα παρακολουθείς,

πρωταγωνίστρια είσαι,

βρε άιντε και παράτα μας˙

το ξέρεις: ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΣΑΙ!