Αν υποθετικά έληγε σήμερα η "πανδημία" όλοι αυτοί που εθίστηκαν στο "μένουμε σπίτι", στην χρήση μάσκας ακόμα και σε περπάτημα στο δάσος, στο να πηγαίνουν να τεστάρονται χωρίς καν συμπτώματα για μια ασθένεια με θνησιμότητα του 0,2%, στην τρομολαγνεία των μέσων εξαπάτησης κτλ κτλ τι θ'απογίνουν;
Δυστυχώς πολλοί συμπολίτες μας έχουν φάει αμάσητο όλο το αφήγημα της παγκόσμιας συμμορίας σε τέτοιο βαθμό που 'χουν πάρει ολοκληρωτικό και φοβάμαι αμετάκλητο διαζύγιο με την πραγματικότητα. Τι θα απογίνουν αυτοί οι συμπολίτες μας; οι πραγματικά ψεκασμένοι δηλαδή από τα δελτία ειδήσεων των 8; θα καταλήξουν στον ψυχίατρο; θα βρουν διέξοδο στην χρήση φαρμάκων/ναρκωτικών/αλκοόλ; ή θα στραφούν εκδικητικά απέναντι σ'αυτούς που τους εξαπάτησαν; ή απλά θα συνεχίσουν να φοράνε την μασκούλα τους για να κρύβονται πίσω από αυτή και να κρύβουν την ντροπή τους για τον βαθμό εξαπάτησης τους;
Ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία δεν υπήρξε στιγμή που να εξαπατηθούν τόσοι πολλοί άνθρωποι για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αργά ή γρήγορα θα τελειώσει όλο αυτό το δυστοπικό παρών που ζούμε.
Τότε θ' αντικρίσουμε την συσσώρευση ανθρώπινων, κοινωνικών και οικονομικών ερειπίων που επετεύχθη μέσω του αόρατου εχθρού/ιού και θα συνειδητοποιήσουμε τον βαθμό του παραμυθιού που κάποιοι συνωμότες "πούλησαν" στην ανθρωπότητα για να μετασχηματίσουν τις κοινωνίες σε σύγχρονες φεουδαρχίες. Και όσο και να θέλουμε, η πραγματικότητα δεν είναι σχετική. Θα την αντιμετωπίσουμε, θέλουμε δεν θέλουμε.
Εύχομαι τότε να θυμόμαστε ποιοι είναι ένοχοι μόνο.
Για να τους τιμωρήσουμε παραδειγματικά κι αποτρεπτικά για να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά τέτοιο μαζικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Ζω γι'αυτή την στιγμή...
16 σχόλια:
αυτοί που ονειρεύονται ότι θα τελειώσει το δυστοπικό παρόν μας ζουν απατηλά
αυτοί που μας κυβερνούν με τρομολαγνεία απλά τώρα ξεκίνησαν
βέβαια δεν είναι κακό να έχουμε ελπίδα
Ότι αυτή η ιστορία αν έληγε αύριο και απότομα θα άφηνε πολλά κουσούρια στην κοινωνία μας, αυτό είναι βέβαιο. Αυτή τη στιγμή οι ψυχές των ανθρώπων νοσούν περισσότερο από τα σώματά τους. Και δεν εννοώ τα "συνηθισμένα", τις αμαρτίες μας. Εννοώ κλινικού τύπου νοσήματα.
Αλλά επειδή δε φαίνεται να λήγει αύριο και το μέλλον είναι πιο απρόβλεπτο από ποτέ, έτσι απρόβλεπτα είναι και τα κουσούρια που θα μας αφήσει ή δε θα μας αφήσει.
Και ποιος φταίει;ο καθένας από αυτούς πους συντηρεί το παραμύθι.
Η... πεσμένη ανθρωπότητα...
πάντοτε αρεσκόταν να βρίσκει
μία ψεύτικη θαλπωρή
πιστεύοντας σε μασκοφόρους...
σαμάνους...μάγους...
και κάθε λογής τσαρλατάνους
αλλά πράγματι,
σε τέτοια έκταση...
-ταυτόχρονα και παντού-
είναι η πρώτη φορά
πού αυτό συμβαίνει!
Το ευαγγέλιο τής Κυριακής
μάς υπενθύμισε πώς όλ'αυτά
μάς έχουν γίνει γνωστά
εδώ και αιώνες
(και οι Πατέρες μάς διευκρινίζουν
πώς... πολλές φορές ο εχθρός
προσπάθησε να τα καταφέρει...
από τα πρώτα χρόνια τής εκκλησίας
-διωγμοί...κλπ...- αλλ'απέτυχε...)
Ας ετοιμαζόμαστε...για ν'αξίζουμε
-έστω και λίγο-
γιά τα όσα θάρθουν στό τέλος...
(τού...επεισοδίου...;)
κι αφού ζήσαμε την έρημο...
τής απατηλής ευμάρειας...
και τής... δυστοπικής κορωνίδας της
να ζήσουμε μιά στάλα
κι από την γή τής επαγγελίας
από φλανθρωπία Θεού...
γατί...από...αξιωσύνη...
χ λ ω μ ό... το βλέπω...!
Έτσι είμαστε οι περισσότεροι...
Ο Θεός να μας χαρίζει...
κατακόμβες...ή... οτι άλλο...
(και σίγουρα... ξέρει καλύτερα...)
και τώρα με την Σαρακοστή,
την δύναμη και τήν φώτιση
ν'ακουμπίσουμε...στό ψαλτήρι
τήν ψυχή μας τήν δουλόφρονα...
την σακατεμένη από την
κάμποση βλακεία και ραθυμία
τουλάχιστον όσον αφορά εμένα...
τον... καμπόσο...!
υπομονή υπακοή και ταπείνωσι
Ναί...ας μπούμε σε νιρβάνα!
Όποιος θεωρεί... νιρβάνα
τον πνευματικό πόλεμο...
είναι ελεύθερος να παλέψει
μέ τους τρόπους
πού νομίζει γιά καλύτερους...
όμως,
με πετροπόλεμο...
και ... αγανακτισμένους
και... με τίς σημαίες στο
Σύνταγμα... και... τα άλλα...
το κάναμε ήδη...το ζήσαμε...
και απλώς... αλλάξαμε
τούς ΝουΔουΠασόκους
με Συριζαιοκαμένους
και μετά πάλι οι ΝουΔουΠασόκοι
γύρισαν...
και ξανακάθισαν... στον σβέρκο μας
μαζεμένοι όλοι μαζί
στό ίδιο -μπλέ- μαγαζί...
...κι όλ'αυτά...γιατί...
ελπίζαμε πώς... με την πολιτική
-το γνωστό παραμύθι-
μπορούμε ν'αλλάξουμε τή ζωή μας...
έτσι,
οι αγώνες... πήγαν χαμένοι...
γιατί μάς έλειπε ...
ο... μ ε γ ά λ ο ς...α γ ώ ν α ς...
πού ευλογεί κι όλες τίς άλλες
προσπάθειες...!
Πόσο δυσκολευόμαστε οι χριστιανοί να αποδεχτούμε το δρόμο του Χριστού... Την υπομονή, την υπακοή και την ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ...
Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα’ νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν»
Γιάννης Μακρυγιάννης
Τότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι:
«Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη».
Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω:
«Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό’ χα, δεν τό’ δινα κανενός.
Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο».
Έφυγαν αυτοί. Κι’ έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα. Μισός άνθρωπος καταστάθηκα από το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις περιστάσεις του αγώνα και κυνηγιέμαι και σήμερον.
Κυνηγιώνται και άλλοι αγωνιστές πολύ καλύτεροί μου, διότι εγώ είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος. Και οι πιο καλύτεροι όλων αφανίστηκαν.
Αυτοί που θυσίασαν αρετή και πατριωτισμόν, για να ειπωθεί ελεύτερη η Ελλάδα κι’ εχάθηκαν φαμελιές ολωσδιόλου, είπαν να ζητήσουν ένα αποδειχτικόν που να λέγει ότι έτρεξαν κι’ αυτοί εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος και Τούρκο δεν άφηκαν αντουφέκιγο.
Πήγε να’ νεργήσει η Κυβέρνηση και βγήκαν κάτι τσασίτες και σπιγούνοι, που δουλεύουν μίσος και ιδιοτέλεια, και είπαν «όχι».
Και είπαν και βρισιές παλιές δια τους αγωνιστές. Για να μην πάρουν το αποδειχτικόν, ένα χαρτί που δεν κάνει τίποτες γρόσια.
Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι’ αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα.
.
Καλά τα λέει ο Κιχ. Με πετροπόλεμο κλπ δε βγαίνει τίποτα. Υπογείως, με όσους ιερείς μας στηρίζουν και προσπαθούν να κάνουν ό,τι μπορούν (υπάρχουν τέτοιοι).
Τώρα κατά πόσο τα ψυχικά νοσήματα είναι αποτέλεσμα των ανεξομολόγητων αμαρτιών, δεν έχω λόγο να επιχειρηματολογήσω περί του αντιθέτου, αλλά όμως έχουν υπάρξει πολλές κοινωνίες στην ιστορία, προ Χριστού και μετά Χριστόν, που και αμαρτωλών ανθρώπων κοινωνίες ήταν, και ανευαγγέλιστων ανθρώπων κοινωνίες ήταν. Αλλά και κανονικών ανθρώπων κοινωνίες ήταν, και πολλά σημαντικά πέτυχαν. Την Ιλιάδα και την Οδύσσεια ανεξομολόγητοι την έγραψαν, και εντούτοις "πάσα η ποίησις τω Ομήρω αρετής εστί έπαινος", κάπως έτσι το λέει ο Μέγας Βασίλειος κάπου. Όταν μετά την Πεντηκοστή ήρθε ο καιρός του ευαγγελισμού των εθνών, αυτό κατέστη δυνατό γιατί υπήρχαν τα έθνη!
Αλλά μια ομάδα ανθρώπων που φοβούνται να δείξουν το πρόσωπό τους, φοβούνται να πλησιάσουν ή να αγγίξουν ο ένας τον άλλο, φοβούνται να πιάσουν πόμολα, απαγορεύεται να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους, φοβούνται να... γελάσουν... αυτή η ομάδα ανθρώπων δεν έχει μέλλον γιατί πρώτα απ' όλα δεν δημιουργεί ανθρώπινες σχέσεις, ούτε ευλογημένες ούτε αμαρτωλές, και ως εκ τούτου δεν τεκνοποιεί καν. Δεν έχει μέλλον λοιπόν, όχι για φιλοσοφικούς ή πνευματικούς λόγους. Ίσως και για τέτοιους, αλλά και για πάρα πολύ πρακτικούς λόγους.
Να το πάρω κι αλλοιώς; Πείτε ότι γίνεται αύριο ένα τζέρτζελο με τους Τούρκους. Και καλούμαστε οι άνδρες που κάναμε φαντάροι να πάμε να επανδρώσουμε τα νησιά. Λοιπόν, τι θα κάνουμε, θα στήσουμε τα ΠΑΟ στο χώρο επάνδρωσης για να αποκρούσουμε τυχόν απόβαση; Ξέρετε τι είναι το ΠΑΟ; Πυροβόλο Άνευ Οπισθοδρομήσεως. Ένας μεγάλος χοντρός μεταλλικός σωλήνας. Φαντάζομαι ακόμα τα έχουν αυτά, γιατί εγώ πάει εικοσαετία και βάλε που υπηρέτησα! Θυμάστε πόσο μας είπανε ότι ζει ο κορωνοϊός στα μέταλλα; Οκτώ ώρες; Μια βδομάδα; Τρία χρόνια; Ούτε θυμάμαι τι αρλούμπες μας έλεγαν πέρσι τέτοια εποχή. Αλλά πώς θα πάει ο έφεδρος να το χειριστεί αυτό, να αποκρούσει την εισβολή, όταν θα φοβάται και να το αγγίξει;! Τι θα κάνουμε, μπάνιο στα αντισηπτικά θα το κάνουμε το ΠΑΟ πριν το χρησιμοποιήσουμε; Με συγχωρείτε, αλλά περίπατο θα κάνουν οι Τούρκοι αν γίνει επί του παρόντος καμιά ιστορία. Όχι σε δώδεκα μέρες στην Αθήνα που είπαν, σε δώδεκα λεπτά θα είναι στην Αθήνα.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, ναι για τον εαυτό μας πνευματική ζωή, ψαλτήρι, μυστηριακή ζωή, με όποιους ιερείς είναι διατεθειμένοι να μας στηρίξουν. Οι υπόλοιποι ας δώσουν λόγο στο Θεό. Ούτως ή άλλως, λίγοι μείναμε, λίγους ιερείς χρειαζόμαστε. Δεν το συζητάω ότι αυτός είναι ο δρόμος μας. Ευρύτερα, πριν κάτσουμε να συζητήσουμε για κοινωνία μετανοημένη και εξομολογημένη, πρέπει πρώτα να έχουμε κοινωνία ανθρώπινη κανονική, έστω και αμαρτωλή.
Το ορατό σενάριο είναι ότι αυτή η ιστορία θα μας βγάλει σε μια κοινωνία μη ανθρώπινη και μη κανονική. Αν ο Θεός έχει άλλα σχέδια, τότε θα τα δούμε και θα Τον δοξάσουμε όλοι μαζί, αγαπητοί φίλοι, και να με συμπαθάτε που πολυλόγησα και σας κούρασα!
Κι εσύ... παοτζής...
αδερφέ μου...;
ά!ρε φίλε τι μού
θύμισες...!
Ειδικά στίς πορείες...
τόσα...χιλιόμετρα...
ώρες...ατέλειωτες
με το ΠΑΟ
να σού κόβει τόν ώμο...
σύν το τυφέκιο...
κι όλα τ'άλλα...
με το κράνος...
και τόν ήλιο, να σού ψήνει το κεφάλι...
όμως, εκεί είναι πού κατάλαβα...
πρώτη φορά
τι...όπλο...
είναι η ε υ χ ή ...
αφού με τήν ευχή,
το ασήκωτο βάρος,
η αίσθηση πώς...
θα σωριαστείς στό
έδαφος,
όχι μόνο
εξαφανιζόταν,
αλλά σαν να έβγαζαν φτερά τα πόδια...
και η πορεία μέσα
στο λιοπύρι
γινόταν περίπατος
...!
Νάσαι πάντα γερός
αδερφέ μου...!
ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ: ΠΑΡΕ ΜΙΑ ΜΑΣΚΑ ΕΚΕΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΟΥ ΚΑΙ ΣΙΩΠΑ!
Αρχιεπισκοπή Αμερικής: Η Θεία Κοινωνία μπορεί να γίνεται με λαβίδες μια χρήσης.
Δεν ήμουνα βαριοπλίτης εγώ αδερφέ. ΛΧ (ΠΖ) 98Α' ΕΣΣΟ ΤΦ. Αλλά είχα κουβαλήσει κι εγώ ΠΑΟ σε πορεία, ξέρω για τι πράμα μιλάς. Στη μονάδα στο νησί οι ειδικότητες και οι βαθμοί πήγαιναν περίπατο.
91Ά στον Έβρο!
Στό ποτάμι...
στά 31 μου...!
91Ά στον Έβρο!
Στό ποτάμι...
στά 31 μου...!
Άντεξα μόνο με τήν ευχή...
αλλά έτσι...
-χάρτι Θεού-
μπήκα γιά τα καλά
στό νόημα...!
Δημοσίευση σχολίου