Δε θέλω να συνηθίσω ρε
να ζω μ αυτό τον τρόμο
που προσβάλλει τα κύτταρα του μυαλού μου
απ το πρωί μέχρι το βράδυ
και με φτάνει στα όρια της κατάθλιψης
για ν αποκτήσω ξαφνικά υφυπουργό
επί θεμάτων ψυχικής υγείας να ξεπουλάνε τα χαπάκια αυπνίας
μέρος να γίνομαι μιας παρωδίας
Δε θέλω να συνηθίσω ρε να κυκλοφορώ με μηνύματα για να περπατήσω,να ψωνίσω να πάω στη μάνα μου να βγάλω βόλτα το σκυλί μου να μην αγγίζω να μη φιλάω με τους αγκώνες κολλητούς να χαιρετάω
Δε θέλω να συνηθίσω ρε να φοράω φίμωτρο ούτε να το κάνω μόδα με σχεδιάκια και καρτούνς γιατί δίπλα στο φίμωτρο κρέμεται το λουρί κι αυτό μπορεί…να γίνει ενδεχόμενο να είναι το σενάριο το επόμενο
Δε θέλω να συνηθίσω ρε σε διαγγέλματα και απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συναθροίσεων επειδή τα έχει ζήσει ο πατέρας μου…
δεν είναι πια με μας αλλά μου τάχει περιγράψει και ήτανε βραχνάς
Δε θέλω να συνηθίσω ρε να κάθομαι στον καναπέ και να μη μπορώ να δουλέψω αιτούμενος επιδόματα κι αυτά που θέλω νάναι όλα παραπτώματα
Δε θέλω να συνηθίσω ρε να μ εποπτεύετε να μου υπαγορεύετε ποια μέρα να πάω να κουρευτώ να ονειρευτώ τι ώρα θα πρέπει στο σπίτι μου να φτάσω σε λίγο θα μου λέτε ποιο βιβλίο να διαβάσω
Δε θέλω να συνηθίσω ρε τέτοιου είδους κοινωνική συμμόρφωση χτισμένη πάνω στην πλάτη μιας αρρώστιας με οδηγίες και μέτρα παραλογισμού ποινές εκφοβισμού τα νούμερα δε βγαίνουνε του ισολογισμού
Δε θέλω να συνηθίσω ρε να είμαι στα υπόγεια και η ζωή στα ρετιρέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου