Είναι από τις στιγμές που κάποια πράγματα ξεπερνούν τον αρχικό σκοπό τους. Έτσι κι εγώ όταν συνάντησα στο Ρέθυμνο τον πατέρα του αδικοχαμένου Βαγγέλη Γιακουμακη, Ανδρέα, σταμάτησα να είμαι δημοσιογράφος. Δεν τον ρώτησα τίποτα για τον γιο του. Τον άφησα να με πάει όπου ήθελε. Και με πήγε. Στην ψηλή κορφή του βουνού οπου κάθεται και προσέχει τα πρόβατα του. Εκεί όπου συλλογαται. Ελεύθερα. Και συλλογαται με όλες τις ανθρώπινες αξίες ψηλά, παρόλο που οι άνθρωποι τον πληγωσαν και του πήραν ο, τι πολυτιμότερο είχε. Συγκλονιστηκα από τη δύναμη του, τη στωικότητα του, την απλή αλλά τόσο καθαρή σκέψη του. Αλλά και ένιωσα. Όσο μου μιλούσε, ένιωθα. Τον βαθύ, βουβό πόνο του.
Ίνα Ταράντου
ολόκληρη η εκπομπή εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου