Άγιος Νικόλαος ο Κορίνθιος

Γεννήθηκε μετά το 1500 από φτωχούς, αλλά ευσεβείς γονείς. Καταγόταν από το χωριό Ιχθύς (σήμερα λέγεται Ψάρι) της Κορινθίας. Όταν όμως έγινε δώδεκα χρονών, κοιμήθηκαν οι γονείς του και έμεινε ορφανός και για να ζήσει αναγκάστηκε τότε να ξενιτευτεί. Έτσι έφυγε στη Σηλυβρία, όπου αργότερα νυμφεύθηκε και απέκτησε παιδιά.
Από εκεί μετέβη στην Κωνσταντινούπολη και ασκούσε το επάγγελμα του πλανόδιου παντοπώλη.
Είχε ανοίξει μαγαζί τροφίμων και έβγαζε χρήματα πολλά. Όμως κάποιοι Τούρκοι τον φθόνησαν, διότι ήτανε τίμιος και τον συκοφάντησαν στις Αρχές, ότι ύβρισε τον Μωάμεθ. Όταν τον έφεραν μπροστά στον Βεζύρη, εκείνος τον ρώτησε:
- Ώστε είναι αλήθεια, αυτό που μου είπανε για σένα, ότι δηλαδή παραδέχεσαι τον Χριστό ως Θεό, αντίθετα από το Κοράνιό μας; Είναι αλήθεια, ότι τον αρχηγό της πίστεώς μας, τον αληθινό Προφήτη τον αποκαλείς, αθεόφοβε, παιδί του διαβόλου;
- Μάλιστα, Έπαρχε, του αποκρίθηκε ο Άγιος. Εγώ δεν μπορώ να πω τον ήλιο, ότι είναι σκοτεινός. Ούτε την νύκτα, ότι είναι φωτεινή. Έτσι και τον Χριστό μου. Είναι - και το λέω παντού - Ήλιος της δικαιοσύνης. Είναι φως και φωτίζει πάντα άνθρωπο ερχόμενο εις τον κόσμο. Ενώ ο δικός σας Μωάμεθ είναι σκότος αφεγγές και όσους τον ακολουθούν τους γκρεμίζει σε βάραθρα απώλειας. Αυτό άλλωστε το είπε και ο Χριστός μου: «Τυφλός τυφλόν, εάν οδηγή αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται». Και εσείς επομένως, όσοι ακολουθείτε ένα τυφλόν άνθρωπο, τον Μωάμεθ, θα πέσετε εις βυθό απωλείας. Αλλοίμονό σας, δύστυχοι!
Σαν τα άκουσε αυτά ο Έπαρχος, έγινε έξω φρενών και έτριζε τα δόντια του. Διέταξε να πετάξουν κάτω τον Νικόλαο και με σκληρά ραβδιά να τον χτυπήσουν αλύπητα στα πόδια, ώσπου να τα ματώσουν και να μη μπορεί να βαδίσει.
Ήταν πράγματι οδυνηρό το μαρτύριο. Πονούσε ο Μάρτυς. Για να του προξενήσουν ακόμη περισσοτέρους πόνους, βάζανε στα νύχια των ποδιών του αγγίδες. Έτρεχε το αίμα σαν αυλάκι.
Αλλά ο Άγιος παρόλο τον πόνο, που υπέφερε, δεν έβγαζε μιλιά. Μόνο προσευχότανε. Έτσι και ο Άγιος Νικόλαος, δεν εκάμθη καθόλου, αλλά έμεινε σταθερός στην πίστη και ακλόνητος.
Ο σκληρός Έπαρχος διέταξε κατόπιν και τον κλείσανε στη φυλακή. Εκεί μέσα στο σκοτάδι, με τις χειροπέδες στα χέρια και στα πόδια, τον άφησαν 4 ημέρες.
Στη φυλακή προσευχόταν και ευχαριστούσε και δοξολογούσε τον Θεό, που τον αξίωνε να πάθη γι’ Αυτόν.
Ξαφνικά έλαμψε το κελί της φυλακής, από υπέρλαμπρο φως. Μέσα στο εξαίσιο αυτό φως, βλέπει, που παρουσιάστηκε ο Χριστός
- Νικόλαε, έχε θάρρος, του είπε. Παρακολουθώ τον αγώνα σου. Να υποφέρεις μέχρι τέλος. Μετά από τα λόγια αυτά εξαφανίστηκε ο Χριστός.
Ο Άγιος πήρε μεγάλο θάρρος από την επίσκεψη του Χριστού! Πετούσε από τη χαρά του και αναγάλλιαζε η καρδιά του...
Τότε διέταξε ο Τούρκος Έπαρχος να τον παρουσιάσουν μπροστά του στο δικαστήριο. Αλλά ο άγριος και αιμοβόρος Έπαρχος, άλλαξε όψη και παρουσιάσθηκε με γλυκύτητα και καλοσύνη με υποσχέσεις και αξιώματα να κάμψει τον Άγιο.
Όμως ο Νικόλαος κατατρόπωσε τον Έπαρχο. Δεν φανταζότανε ποτέ, ότι βρισκόντανε άνθρωπος με τόσο θάρρος και γενναιότητα να του τα πει κατά πρόσωπο. Έφριξε από το κακό του.
Γι’ αυτό διέταξε τους δήμιους να τον γδύσουν τα ρούχα του και να τον ντύσουν μια φόρμα κατάσαρκα. Του κρέμασαν κατόπιν και δύο βαριές αλυσίδες στο λαιμό και τον περιέφεραν σε όλη την λεωφόρο. Φώναζαν δε και έλεγαν:
- Αυτά παθαίνει, οποίος βρίζει τον Μωάμεθ.
Ο Άγιος πήγαινε χαρούμενος σ’ αυτήν την διαπόμπευσή του. Στη συνέχεια βγάλανε γι' αυτόν την καταδικαστική απόφαση: θάνατος δια πυρός.
Άναψαν τότε στον Ιππόδρομο μεγάλη φωτιά και τον κάψανε. Ήταν η 14 Φεβρουαρίου του 1554. Ήταν ημέρα Πέμπτη και ώρα 12 το μεσημέρι....

Δοξαστικό: “Τάδε λέγει Κύριος τῷ ἀθλοφόρω: γενναῖε, τί ἐποίησαν σοί, ἀδίκως οἱ παράνομοι· ταῖς πληγαῖς σέ κατέστιξαν, τή φρουρά, ἐπανέκλεισαν, ὥσπερ θύμα ἐπί φλόγα ὠλοκαυτώθης, γενναῖε, νῦν ἐγώ σοί ταῦτα πλουσίως ἀνταμείψομαι· ἀντί τῶν πόνων τρυφήν, ἀντί τῶν ἄθλων σου στέφος, ἀντί τῶν ἐπικήρων, τά ἄφθαρτα δωρήσομαι, καί χαίρων ἴθι λοιπόν, εἰς δόξαν τήν ἀγείρω· κάκει μέ ἀνευφήμησον, ἐν τῷ Πατρί καί Πνεύματι γνώθι μοί τοῖς ἔργοις μου Θεόν ἀληθέστατον.”

Άγιε Νικόλαε εξ Κορίνθου πρέσβευε υπέρ ημών