Η επιλεκτική ευαισθησία του (πρώην) επισκόπου Αβύδου Κύριλλου για τη Θεία Κοινωνία

“Πότε, στην ιστορία της πατριαρχείας του ο π. Βαρθολομαίος υπολόγισε και, πολύ περισσότερο, ζήτησε τον «λογισμόν καί τάς σκέψεις» άλλων Ιεραρχών;”

 

 Γράφει ο Μέτοικος 

Τα «δώρα» φέρνουν αντίδωρα. Ο ανιδιοτελής αγώνας για τα «δίκαια» του π. Βαρθολομαίου που, έως και χθες, μαχόμενος στο «ρωσικό μέτωπο» με το βαθμό του επισκόπου έδινε ο Αβύδου Κύριλλος Κατερέλος, επιτέλους επιβραβεύθηκε με την προαγωγή του σε Μητροπολίτη Κρήνης.

«Κάνε με Μητροπολίτη, έλεγε αρχιμανδρίτης της Μητροπόλεως Σερρών, και ας είναι και Ξηροκαμπίας!».

Ο π. Βαρθολομαίος αποφάσισε, βεβαίως συνοδικά, τόσο συνοδικά όσο «συνοδικά» τα πρόβατα ακολουθούν τον τσομπάνη στο σφαγείο, αφ’ ενός μεν να απολύσει τον Γέροντα Χαλκιδόνος Αθανάσιο, με την κατηγορία της απείθειας! Και ασέβειας! προς το σεπτόν πρόσωπόν του, αφ’ ετέρου δε να προβιβάσει στο βαθμό του Μητροπολίτη Κρήνης τον επίσκοπο Αβύδου Κύριλλο Κατερέλο, για την ευπείθεια και λατρεία προς το πρόσωπο του «νέου Κυρηναίου».

Πάντως, ως επίσκοπος, ο Αβύδου Κύριλλος το έκανε και αυτό! Κατηγόρησε το Ρωσικό Πατριαρχείο για «λανθάνουσα ἀπιστία καί ἀβεβαιότητα» στο θέμα της Θείας Κοινωνίας!

Μάλιστα, ο «άγιος» (πρώην) Αβύδου υποδεικνύει στους Ρώσους, να μη καταφεύγουν στη γνώμη του Αγίου Νικοδήμου περί του τρόπου λήψεως της Θείας Κοινωνίας από αρρώστους σε καιρό πανδημίας* για να κρύψουν, όπως υποστηρίζει, αυτήν ακριβώς τη «λανθάνουσα ἀπιστία καί ἀβεβαιότητα» τους, κατά τη λογική που και ο ίδιος (ο επίσκοπος Αβύδου Κύριλλος) ποτέ δεν καταφεύγει στη δογματική εγκυρότητα του Αγίου Νικοδήμου, του «μεγαλύτερου από τους νεώτερους κανονολόγους», για να μπορεί να παρουσιάσει ως σταθερό το σαθρό οικοδόμημα «τοῦ Πρωτείου τοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως».

«Ὅποιος πραγματικά πιστεύει, ὅτι ἡ λοίμωξη δέν μεταδίδεται μέ τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ δέν ἀπολυμαίνει οὔτε ἀλλάζει λαβίδες…» επισημαίνει ο «άγιος» (πρώην) Αβύδου Κύριλλος στον Ρώσο «άγιο» Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα που, στη συνέντευξή του, υποστήριξε ότι στη Ρωσική Εκκλησία: «υπό τις συνθήκες της επιδημίας απολυμαίνουμε τη λαβίδα και δεν επιτρέπουμε να ασπάζεται [ο πιστός] το Άγιο Ποτήρι μετά την Θεία Κοινωνία»!

Ξιφουλκεί δικαίως ο «άγιος» (πρώην) Αβύδου Κύριλλος, για τη δήλωση αυτή του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα. Ρωτώντας, όμως, ο Μητροπολίτης Κύριλλος αν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως: «Αγνόησε… τούς υποτιθέμενους κινδύνους, όταν απεφάνθη, ότι οφείλει να συνεχισθεί ο ίδιος τρόπος της Θείας Κοινωνίας», περίτρανα αποκάλυψε τη Φαναριώτικη υποκρισία του.

Πότε «άγιε» (πρώην) Αβύδου Κύριλλε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως έλαβε αυτή την απόφαση; Πριν ή μετά το έγγραφο ερώτημά του προς τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, προκειμένου «νά ὑπάρξῃ συντονισμός καί, κατά τό δυνατόν, ὁμοιομορφία μεταξύ τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὡς πρός τό καίριον θέμα τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τοῦ τρόπου μεταδόσεως αὐτῆς εἰς τούς πιστούς»;

Γιατί και, αφού, η Ορθόδοξη Εκκλησία διαπιστωμένα «ζῇἐν τῷ κόσμῳ διά τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ», να ζητήσει ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος τον «λογισμόν καί τάς σκέψεις» από «ἅπαντας τούς Μακαριωτάτους Προκαθημένους τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν», για τον τρόπο μεταδόσεως της Θείας Κοινωνίας;

Τι ήταν αυτό που υπολόγιζε να πετύχει ο π. Βαρθολομαίος με το τάχα ενδιαφέρον του δια τον «λογισμόν καί τάς σκέψεις» υποδεέστερων του «θρόνου» του Πατριαρχών, όπως υποστηρίζετε «άγιε» (πρώην) Αβύδου Κύριλλε;

Πότε, στην ιστορία της πατριαρχείας του ο π. Βαρθολομαίος υπολόγισε και, πολύ περισσότερο, ζήτησε τον «λογισμόν καί τάς σκέψεις» άλλων Ιεραρχών;

Μήπως, ο ανομολόγητος στόχος του ήταν να ανοίξει το διάλογο για τον τρόπο μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας, με στόχο την άμβλυνση μιας ακόμη διαφοράς με τους Λατίνους ή κάλυπτε τον αγαπημένο μαθητή του στον οικουμενισμό που, ανεύθυνα και ασύνετα με τις αποφάσεις και πρακτικές του στο θέμα της Θείας Κοινωνίας, πρόσβαλε την εγκυρότητα της Ορθόδοξης παράδοσης και τις διδασκαλίες των Αγίων;

Θα είχε πάρει ο π. Βαρθολομαίος την απόφαση αυτή «ἐν τῷἐν Σαμπεζύ Γενεύης Ὀρθοδόξῳ Κέντρῳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου», αν η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν του απαντούσε ορθά και κοφτά, όπως απαντά το κλείσιμο της πόρτας στα μούτρα ενός θρασύ, ότι: «το Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας παραμένει αδιαπραγμάτευτο όπως μας παρεδόθη από την περί αυτού διδασκαλία της Ορθοδόξου Παραδόσεως και των αγίων Πατέρων της αγίας μας Εκκλησίας»;

Και εάν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, είναι τόσο απόλυτο στον τρόπο μεταδόσεως της Θείας Ευχαριστίας, γιατί ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος επέτρεψε την απόφαση χρήσης πολλαπλών λαβίδων στη Θεία Κοινωνία στην αρχιεπισκοπή Αμερικής και, όχι μόνο;

Γιατί, «άγιε» (πρώην) Αβύδου Κύριλλε, όταν οι συζητήσεις για το μέγα αυτό σκάνδαλο κυριαρχούσαν στην επικαιρότητα, είχατε το ξιφίδιο του λόγου σας χωμένο στο θηκάρι;

Γιατί επιλέξατε τη σιωπή, όταν Έλληνες θεολόγοι, συνειδητά η ασυνείδητα, επαναφέρανε στο ιστορικό προσκήνιο, τη διαμάχη που κυριάρχησε την εποχή της Δυναστείας των Αγγέλων στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία για το: «εάν το σώμα του Κυρίου, του οποίου μετέχομεν, είναι άφθαρτον όπως έγινε μετά τα πάθη και την Ανάστασιν του Χριστού ή φθαρτόν, όπως ήτο προ των παθών»;

Γιατί δεν απαντήσατε στον «άγιο» Αμερικής Ελπιδοφόρο που, περιχαρής, μετά την ανακοίνωση του Πατριαρχείου δήλωσε ότι: «με τη σοφία της, η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου προσέφερε την ελευθερία στους ιερείς να αντιμετωπίσουν αυτήν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, προσφέροντας προσωρινά την Θεία Κοινωνία χρησιμοποιώντας λαβίδες μιας χρήσης»;

Η επωδός της Συνοδικής αποφάσεως του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως για τη Θεία Κοινωνία, που δηλώνει ότι: «ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, μεριμνῶσα διά τάς ἰδιαιτέρας ἀνάγκας τῶν τέκνων αὐτῆς ἐν τῇ Διασπορᾷ, προτρέπει τούς ἐν αὐτῇ διακονοῦντας Ποιμενάρχας ὅπως, ἐν τῇ ποιμαντικῇ αὐτῶν εὐαισθησίᾳ, εὐθύνῃ καί συνέσει, οἰκονομοῦν προσωρινῶς τά ἀνακύψαντα ἐκ τῶν τοπικῶν νόμων τῆς Πολιτείας προβλήματα, πάντοτε ἐν συντονισμῷ μέ τό ἐν ΦαναρίῳἹερόν Κέντρον, διά τήν μείζονα πνευματικήν ὠφέλειαν τοῦ χριστωνύμου λαοῦ», είναι ή δεν είναι μια ολοκάθαρη και σκανδαλώδης στήριξη στις πρωτοφανείς πρακτικές του αγαπημένου «υιού» του Πατριάρχη Βαρθολομαίου;

Οι εκ των υστέρων ανασκευές της «σοφίας» της Πατριαρχικής Συνόδου «που πρόσφερε την ελευθερία στους ιερείς [να χρησιμοποιήσουν] προσωρινά λαβίδες μιας χρήσης!», περίλαμπρα εμφανίζουν τους φαναριώτες κληρικούς, ως άσοφους και πατριαρχικά πιόνια.

Γιατί δεν ξιφουλκείτε «άγιε» (πρώην) Αβύδου Κύριλλε ενάντια στις οικουμενιστικές ανοησίες του λατινόφρονα «αγίου» Αμερικής Ελπιδοφόρου που υποστηρίζει ότι, τελικά, «δεν είναι ο τρόπος που λαμβάνουμε τη Θεία Κοινωνία, αλλά είναι η Θεία Κοινωνία καθ’ εαυτήν που μας σώζει και μας χαρίζει αιώνια ζωή»;

«άγιε» Αβύδου Κύριλλε «τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς;  
ἢ πῶς ἐρεῖς τῷ ἀδελφῷ σου, ἄφες ἐκβάλω τὸ κάρφος ἀπὸ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ ἰδοὺ ἡ δοκὸς ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σου;
ὑποκριτά ! ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου.

* Η θέση του Αγίου Νικοδήμου για τον τρόπο μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας, σε όσους νοσούν σε περίοδο επιδημίας, καταγράφεται στο «Πηδάλιο» στο σχολιασμό του ΚΗ΄ Κανόνα της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου, σ. 243.

πηγή