Ταγοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας – πιο χαμηλά και από την άλογη κτίση.

Ο κορωνοϊός έβγαλε τις μάσκες αρκετών Ιεραρχών και μας αποκάλυψε ότι πνευματικά βρίσκονται πιο χαμηλά και από αυτήν την άλογη κτίση. Ενώ η άλογη κτίση στέκεται με δέος και δοξολογία μπροστά στον Άκτιστο Δημιουργό, εκείνοι που έχουν ενδυθεί την χάρη της ιεροσύνης ντύνονται μασκαράδες και στέκονται ασεβώς μπροστά Του.

Ας θυμηθούμε την σαύρα του Αγίου Παΐσίου. Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης είπε κάποτε σε έναν πανεπιστημιακό που δεν πίστευε στην ύπαρξη του Θεού ότι είναι πιο ανόητος και από μία σαύρα, και για να του το αποδείξει φώναξε μία που ήταν εκεί κοντά. «Το ερπετό έτρεξε αμέσως και ο Γέροντας το ρώτησε αν υπάρχει Θεός. Η σαύρα τότε σηκώθηκε στα δυο της πόδια και σκύβοντας το κεφάλι προς τα κάτω, έδωσε καταφατική απάντηση.» 

Ας θυμηθούμε το αηδονάκι του Αγίου Πορφυρίου. Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης μια μέρα βρέθηκε σε ένα δάσος και θαύμασε ένα μικρό αηδονάκι που κελαηδούσε με όλη τη δύναμή του. Κατάλαβε τότε ότι το αηδονάκι έψαλλε και λάτρευε με τον τρόπο του τον Θεό. «Αηδονάκι μου, ποιός σου είπε ότι εγώ θα περνούσα από δώ; Εδώ κανείς δεν πλησιάζει. Είναι τόσο απρόσιτο το μέρος. Πόσο ωραία κάνεις χωρίς διακοπή το καθήκον σου, την προσευχή σου στον Θεό! Πόσα μου λες, αηδονάκι μου, πόσα με διδάσκεις! Θεέ μου, συγκινούμαι. Αηδόνι μου, μου δείχνεις με το κελάηδημά σου πώς να υμνώ τον Θεό, μου λες χίλια, πολλά, πάρα πολλά…».

Ας θυμηθούμε τον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη. Αναφέρεται στο περιοδικὸ «Άγιος Μάμας» της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου ένα συγκλονιστικό γεγονός. Ήταν Χριστούγεννα στη Μονή του Οσίου Δαυίδ λίγο μετά την αγρυπνία. Δύο φοιτητές / προσκυνητές βγήκαν να περπατήσουν προς το δάσος και αναγνώρισαν την φωνή του τότε Γέροντος Ιακώβου να ψάλλει. Τον είδαν να ψάλλει μέσα στο κουφάρι ενός γέρικου πλάτανου και από πάνω είχαν μαζευτεί όλα τα πουλιά του δάσους. Εκείνος ο πλάτανος νόμιζε κανείς ότι είχε φύλλα με τόσα πουλιά πάνω του. Μόλις τους είδε ο Γέροντας Ιάκωβος και σταμάτησε την δοξολογία για να τους μιλήσει τα πουλάκια άρχισαν να φεύγουν. «– Νά, καλά μου παιδιά ! Ἦταν τόση ἡ χαρά μου ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν ἄντεχα νὰ τὴν ἔχω μό­νος μου καὶ εἶπα, δὲν πηγαίνεις, χαζὲ Ἰάκωβε, μέσα στὸ δάσος νὰ ψάλλῃς «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε»; Καὶ ὅπως ἔψελνα, ἦλθαν ὅλα αὐτὰ τὰ πουλιὰ καὶ ἔψελναν καὶ αὐτὰ μαζί μου! Γιορτάζουν κι αὐτὰ τὴ γέννηση τοῦ Θε­ανθρώπου· γιορτάζουν καὶ δείχνουν τὴ χαρά τους μὲ τὰ γλυκόλαλα κελαηδήματά τους.»

Υπάρχει όμως και ένα πρόσφατο περιστατικό που μου μετέφερε μία ψυχή που γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια. Τον Αύγουστο του 2020, λίγο πριν ή λίγο μετά της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, βρισκόταν σε Ναό της Μητροπόλεως Πατρών. Λόγω της ζέστης (ίσως και των μέτρων της κυβερνήσεως) είχαν ανοίξει τις πλαϊνές πόρτες για να αερίζεται το εσωτερικό του Ναού. Λίγο μετά τον Όρθρο ένα πουλάκι μπήκε μέσα στο Ναό και δεν μπορούσε να βγει. Η ψυχή που μου ανέφερε το γεγονός αυτό βρισκόταν πάνω στον γυκαικωνίτη και δεν μπορούσε να αγνοήσει το πουλάκι, το οποίο πετούσε πολύ νευρικά πάνω και από το κεφάλι της για να βρει μια διέξοδο. Έλεγε συνέχεια μέσα της, βρε χαμήλωσε λίγο για να βγεις απ’ τις πόρτες. Τίποτε όμως. Το πουλάκι παρέμενε συνέχεια ψηλά και πετούσε νευρικά γύρω-γύρω στο πάνω μέρος του Ναού. Πόση ώρα κράτησε αυτό; Όλη την ώρα, συνέχεια, μέχρι τον Χερουβικό ύμνο. Κάποια στιγμή στον Χερουβικό ύμνο το πουλάκι κάτι έπαθε και άλλαξε εντελώς συμπεριφορά. Χαμήλωσε απότομα την πτήση του και λίγα δευτερόλεπτα πριν ακουστεί ο ψάλτης να λέει «ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι…» είχε κάτσει στον μεγάλο πολυέλαιο, όσο πιο μπροστά και αριστερά γινότανε για να είναι όσο πιο πλησιέστερα στην αριστερή πύλη απ’ όπου βγήκε ο Ιερεύς με τα Τίμια Δώρα. Το πουλάκι έμεινε εκεί ακίνητο μέχρι ο Ιερεύς να κάνει τον γύρο και να εισέλθει στο Ιερό από την Ωραία Πύλη. Με το που μπήκε ο Ιερεύς στην Ωραία Πύλη το πουλάκι υψώθηκε πάλι στην κορυφή του Ναού και πετούσε όπως πριν μέχρι το τέλος της Θείας Λειτουργίας. Σημειωτέον, ουδείς στο Ναό φορούσε μάσκες.

Στους ορθολογιστές όλα αυτά μπορεί να φαντάζουν ασήμαντα και βαρετά. Η κοπέλα όμως που βίωσε αυτό το γεγονός μου λέει ότι κάθε φορά που γίνεται η Μεγάλη Είσοδος και περνάει από μπροστά της ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός νοιώθει σαν την αιμορροούσα γυναίκα και ίσα που κρατιέται εκείνη την ώρα να μην πέσει στα γόνατα, να ακουμπήσει λίγο τον χιτώνα Του και να Τον παρακαλέσει να θεραπεύσει την ψυχή της.

Η αγιότητα και η Θεία Χάρη υποτάσσουν την άλογη κτίση, η οποία μας δείχνει και σήμερα με ζωντανά παραδείγματα ότι είναι πάντα έτοιμη να αναγνωρίσει και να αποδεχθεί πρόθυμα τον Έναν Τριαδικό Θεό και Δημιουργό. Ποιός είναι αυτός που δεν θέλει; Ο άνθρωπος με το αυτεξούσιό του. Αυτό που μας αποκαλύπτει σήμερα ο κορωνοϊός με τον πιο κραυγαλέο τρόπο είναι ότι το εωσφορικό πνεύμα που ανέτρεψε την παραδεισένια κατάσταση που ζούσαν οι Πρωτόπλαστοι ΣΗΜΕΡΑ ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΑΓΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Την θέση του ΟΦΕΩΣ την πήραν οι ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ που διαφθείρουν τον αμπελώνα του Κυρίου.

Είναι τόσο αποκαρδιωτικά αυτά που βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε. Τόσο συγχρονισμένη επίθεση δεν την περίμενε κανείς. ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ και ΧΛΕΥΑΖΟΥΝ μπροστά στα μάτια μας τον Ιησού Χριστό κι εμείς τους ανεχόμαστε.

***

ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ