Πιστεύσατέ με ὅτι τὰ δάκρυα δὲν εἶναι τίποτες ἄλλο, συνήθεια εἶναι.

Ἂν συνηθίσεις νὰ κλαῖς, τὴν ἄλλη μέρα θὰ κλαῖς, καὶ τὴν ἄλλη μέρα θὰ κλαῖς, καὶ θὰ φτάσεις σ᾿ἕνα σημεῖο θὰ πεῖς:
«Γιατί κλαίω; Κι ἐγὼ δὲν ξέρω».

Ναὶ ἀλλὰ μὲ τὰ δάκρυα ξέρεις πόσος καθαρισμὸς γίνεται μέσα;

Πῶς πλένεις τὴ φανέλα σου, τὸ μαντήλι σου μὲ τὸ σαπούνι,
ἔτσι εἶναι καὶ τὰ δάκρυα στὴν προσευχή.

Μέσα σου καθαρίζεται, καθαρίζεται, καθαρίζεται κι ἔρχεται κατόπιν σ᾿ἄλλα ἀνώτερα δάκρυα.

Τὰ δάκρυα,
θὰ σᾶς πονέσει ὁ ἐγκέφαλος μέσα,
τὸ μυαλὸ θὰ σᾶς πονέσει,
διότι εἶναι τὰ πρῶτα δάκρυα,
τὰ ὁποῖα λέγονται «καθαρτικὰ δάκρυα»,
καθαρίζουν τὰ δάκρυα μέσα.

Ὅταν περάσει ὁ βαθμὸς τῶν «καθαρτικῶν»,
ἔρχονται ἄλλα δάκρυα «χαροποιά».

Τὰ ὁποῖα,
καὶ τὸ πρόσωπό σας θὰ γίνει ὡραῖο,
θὰ ὀμορφαίνει,
καὶ ὁ ἄλλος ὁ συνάνθρωπός σου,
ὁ συνάδερφός σου,
ὁ παραδελφός σου,
θὰ τὸν βλέπεις σὲ ἄλλην ὡραιότητα.
Πνευματικῶς ἐννοῶ.

Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης