Έπιασε λοιπόν και τον Μόρφου στο στόμα του το θλιβερό τσουτσέκι του Ανάν και των ξένων αφεντικών!

 

Μόνο που δεν τον έπιασε απλώς, αλλά ειδικά αυτός το τερμάτισε. 

«Δεν πρόκειται να μετατρέψω σε ήρωες τους δειλούς» είπε. Το είπε δε για τον μόνο ιεράρχη που αντιστέκεται στη δυστοπική αλητεία, η οποία - μέσω της χυδαίας σπέκουλας της δήθεν πανδημίας - διαλύει τις ζωές μας και διώκει την πίστη μας. 

Και το είπε μάλιστα ποιος; Ο μια ζωή στα τέσσερα ανθυποκακομοίρης. 

Τηρουμένων των αναλογιών, σαν να λέει τώρα ο Εφιάλτης κιοτή τον Λεωνίδα ή προσκυνημένο τον Κολοκοτρώνη ο Νενέκος. Και εντάξει, δεν λέω. Κατανοώ το δράμα του κάθε οινόφλυγα που μπορεί ενίοτε και να χάνει εντελώς την επαφή με την πραγματικότητα. 

Κατανοώ ακόμη και το δράμα του κάθε μηδενικού που παριστάνει τον ηγέτη και φιλοδοξεί να ξαναψηφιστεί, οπότε πρέπει όντως κάτι να πει για να δικαιολογήσει τη ντροπή του και να «απαντήσει» σε όσους απλά αρνούνται να συρθούν μαζί του στις λάσπες, καθιστώντας έτσι εμφανή τα χάλια του. 

Λογικό είναι οι έρποντες να τους θέλουν όλους στο ίδιο επίπεδο, ώστε κανείς να μη ξεχωρίζει πάνω απ’ αυτούς. 

Αλλά να είσαι τώρα η νούμερο δύο κωμικότερη παραδουλεύτρα της ευρωσυμμορίας (με πιο γελοία από σένα μόνο τον λακέ που υποδύεται τον πρωθυπουργεύοντα του ελλαδικού προτεκτοράτου) και να πετάς αυτόν τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό για τον μητροπολίτη Νεόφυτο, δεν δείχνει απλώς ξετσίπωτη εμπάθεια. 

Αποκαλύπτει βαθύ κόμπλεξ και μαζί πραγματικά χαμένο αυτοέλεγχο. 

Είδατε πόσο τους αρρωσταίνει τελικά κάποιους η αλήθεια; 

Πόσο τους παλαβώνει και τους βγάζει εκτός εαυτού;

Νεκτάριος Δαπέργολας

 

σχόλιο:Αν αφαιρέσουμε από τον καθε Αναστασιαδη τον τίτλο του ηγέτη ενός κράτους, θα μείνει το τίποτα... Αν αφαιρέσουμε όμως τον τίτλο του μητροπολίτη Μόρφου από τον Νεοφυτο θα συνεχίσουμε να μιλάμε για ένα φωτισμένο άνθρωπο του Θεού, εναν ηγέτη έναν ρωμιό και ποιμένα. Αυτή είναι η διαφορά και αυτή πολεμούν όλοι οι Αναστασιαδηδες του κόσμου τούτου.