Τό ψευδοπρωτεῖο τῶν Οἰκουμενιστῶν καί ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας

 

Μὲ ἀφορμὴ τὴν προσμονὴ τοῦ Καρδινάλιου Kurt Koch τῆς ἀναγνώρισης τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ὡς προϋπόθεση ἑνώσεως μὲ τὸν Παπισμό (ἐδῶ), γεννιέται ἡ ἀνάγκη νὰ ξαναγγίξουμε αὐτὴ τὴν ἀσθένεια ποὺ λυμαίνεται τὴν Ἐκκλησία: τὸ πρωτεῖο. Διότι ὁ γνωστὸς γιὰ τὶς διπλωματικές του ἱκανότητες Καρδινάλιος γνωρίζει σὲ ποιὸν ἐκφράζει αὐτὴ τὴν προσμονή.

Μία ἀπὸ τὶς πάμπολλες κακοδοξίες τῶν παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ποὺ ἔχουν καταλάβει ὅλα τὶς σημαντικὲς θέσεις στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱεραρχία, εἶναι ἡ διδασκαλία περὶ πρωτείου. Ἑνὸς πρωτείου ποὺ δὲν βασίζεται στὴν ἀλήθεια, τὴν ὁμολογία της, τὴν ὑπεράσπισή της, ἀλλὰ σὲ διπλωματικὲς σχέσεις (βλ. Η.Π.Α. καὶ πατριαρχεῖο Κων/πόλεως) τόπους, ἀριθμὸ πιστῶν, δύναμη καὶ ἐξουσία: πρωτεῖο τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως, πρωτεῖο τοῦ Πατριάρχου Μόσχας, πρωτεῖο τῶν Ἐπισκόπων, πρωτεῖο τῶν σπουδαγμένων ἱερέων ἔναντι τῶν μὴ σπουδαγμένων, πρωτεῖο τῶν καθηγητῶν ἔναντι τῶν μὴ πανεπιστημιακῶν, πρωτεῖο τῶν ἀξιωματούχων, πρωτεῖο, πρωτεῖο...

Ἡ κακοδοξία αὐτὴ ὄχι μόνο εἶναι ἀντίθετη στὸν εὐαγγελικὸ λόγο «εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος» (Μαρκ. 9,35), καὶ «ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ῥαββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε» (Ματθ. κγ΄ 8), ἀλλὰ ἀντιτίθεται σὲ ὅλη τὴν φύση καὶ τὴν λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ὡς μόνο πρῶτο ἀναγνωρίζει καὶ ὁμολογεῖ τὸν Χριστό. Διότι ἄλλο τὰ πρωτεῖα τιμῆς καὶ ἡ ἱεραρχικὴ τάξη καὶ ἄλλο τὰ πρωτεῖα ἐξουσίας, κυριαρχίας, ἀσυδοσίας, ὑποτίμησης καὶ ὑποβάθμισης τῶν ἄλλων, καταπάτησης τῶν Κανόνων καὶ τοῦ δικαίου, περιφρόνησης καὶ αὐτοπροβολῆς.

Στὴ σχετικὴ μὲ τὸ παραπάνω εὐαγγελικὸ χωρίο (Μαρκ. 9,35) ὁμιλία τοῦ Ἁγ. Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας (Λόγοι καί Ὁμιλίες τόμος Β΄ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ») διαβάζουμε μεταξὺ ἄλλων:

«Ὅταν θέλει κάποιος νὰ εἶναι πρῶτος, δὲν κάνει αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός· δὲν ὑπηρετεῖ τοὺς ἄλλους ἀλλά θέλει οἱ ἄλλοι νὰ τὸν ὑπηρετοῦν. Δὲν μιλάει ἐδῶ ὁ Κύριος γι’  αὐτοὺς ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν πρώτη θέση καὶ θέλουν νὰ εἶναι πάνω ἀπό τούς ἄλλους συνανθρώπούς τους, ἀλλά γι’  αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ εἶναι πρῶτοι στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Σ’  αὐτοὺς λέει, ὅτι πρέπει νὰ εἶναι τελευταῖοι καὶ ὄχι πρῶτοι, καὶ πρέπει ὅλους νὰ ὑπηρετοῦν. Αὐτὸ δὲν ὑπόκειται στὴν ἀνθρώπινη λογική. Βλέπετε, αὐτὸ ποὺ ζητάει ὁ Κύριος εἶναι ἄγνωστο στοὺς περισσότερους ἀνθρώπους. Ζητάει νὰ εἶναι κανείς τελευταῖος καὶ ὑπηρέτης ὅλων καὶ λέει ὅτι αὐτὸς εἶναι πρῶτος στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ… Καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ τέτοιοι μεταξὺ τῶν χριστιανῶν. Ἁπλὲς γιαγιάδες, φτωχὲς γυναῖκες καὶ παπποῦδες. Εἶναι ἥσυχοι, φτωχοὶ καὶ πολλὲς φορὲς περιφρονοῦνται ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Δὲν σκέφτονται δόξα, τιμή, σεβασμὸ καὶ κοινωνικὴ ἀναγνώριση, ἀλλά ἀθόρυβα κάνουν αὐτὸ ποὺ ζητᾶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ὑπάρχουν πολλοὶ ἄνθρωποι ἀσήμαντοι ποὺ δὲν τοὺς γνωρίζει κανεὶς οἱ ὁποῖοι μὲ ὅλη τους τὴ ζωὴ πραγματοποιοῦν αὐτὴ τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ κάνουν πραγματικὰ μεγάλο καὶ ἱερό ἔργο».

Δυστυχῶς ὅμως φθάσαμε πιὰ στὸ σημεῖο νὰ βλέπουμε τὰ πρωτεῖα καὶ ὄχι ποιος κρατεῖ τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολές, καὶ προπάντων ποιός ὁμολογεῖ καὶ ὑπερασπίζει τὴν ἀλήθεια· τὰ πρωτεῖα ποὺ ἀποδίδουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ὄχι τὰ πρωτεῖα ποὺ ἀποδίδει ὁ Θεός.

Ὁ ἀείμνηστος πατρολόγος Στυλιανὸς Παπαδόπουλος περιγράφοντας τὴν κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀρειανισμοῦ λέει τὰ ἑξῆς περὶ τοῦ ἀληθινοῦ πρωτείου:

«Ὅλοι ἔπρεπε ἀπὸ τὴν ὥρα κείνη νὰ προσέχουμε τί διδάσκει καὶ τί κάνει ὁ Ἀθανάσιος (σσ. ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἐνῶ ἦταν ἀκόμα διάκονος). Ὅποιος τὸν ἀκολουθοῦσε ἦταν ὀρθόδοξος· ὅποιος τὸν ἀπέρριπτε, ἤτανε κακόδοξος. Γι’ αὐτὸ καί, ὅταν ὁ Ἀθανάσιος, τὸ 328, ἔγινε ἐπίσκοπος στὴν Ἀλεξάνδρεια, ὁ Θεὸς τοῦ ’χε δώσει, στὴν πραγματικότητα, τὴν «ἐπιστασία» ὅλης τῆς Οἰκουμένης, ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας.

      —Καὶ τὰ Ἱεροσόλυμα, ἡ Ρώμη, ἡ Ἀντιόχεια, ἡ Κωνσταντινούπολη; ἤρθανε στὸ στόμα πολλῶν. Ἤτανε ὁ Ἀθανάσιος πάνω ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀποστολικοὺς αὐτοὺς θρόνους;

      —Τί σημαίνει πάνω καὶ κάτω, ἀδέλφια μου; Ἐδῶ πρόκειται γιὰ τὴν ἀλήθεια! Ὅποιον ὁ Θεὸς φωτίζει περισσότερο, αὐτὸν πρέπει νὰ ἀκολουθᾶμε. Ὅποιος ἀγωνίζεται περισσότερο, ὅποιος ὑποφέρει περισσότερο γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν Ἐκκλησία, ἐκεῖνος ἔχει τὸ πρωτεῖο. Τ’ ἄλλα εἶναι δευτερεύοντα καὶ γιὰ τὴ τάξη, ποὺ βέβαια πρέπει νὰ ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία. Ὁ Θεὸς ἔκρινε καὶ ἀνέδειξε τὸν Ἀθανάσιο «νομοθέτη» ὅλης τῆς Ἐκκλησίας! Μποροῦμε ἐμεῖς τώρα νὰ συζητᾶμε ποιόν θ’ ἀκολουθᾶμε; Μετὰ πάλι ὁ Θεὸς ἀνέδειξε τὸ Μέγα Βασίλειο στὴν Καισάρεια. Τί σημασία ἔχει ἂν ὁ τόπος εἶναι ἡ Ἀλεξάνδρεια, ἡ Καισάρεια, ἡ Ρώμη ἢ τὰ Ἱεροσόλυμα. Τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνέει. Ὁ Θεὸς κρίνει μόνος του ποῦ, πότε καὶ ποιόν θὰ φωτίσει ἐξαιρετικά, γιὰ ν’ ἀκολουθήσουμε οἱ πολλοὶ πιστοί. Ὁ Θεὸς ἀποφασίζει κάθε φορὰ ποιός θὰ ’χει τὸ πρωτεῖο τῆς ἀλήθειας. Κι ἀφοῦ ἀποφασίζει ὁ Θεός, ἐμεῖς ἀκολουθᾶμε» («Ὁ πληγωμένος ἀετός», ἔκδοση Η΄, 2018, σελ. 170-171).

Ὁ Στυλιανὸς Παπαδόπουλος δὲν ἐκφράζει ἐδῶ δικά του συμπεράσματα, ἀλλὰ ἀποδίδει μὲ δικά του λόγια τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Μὲ αὐτὴν τὴν διδασκαλία συμφωνοῦν φυσικὰ ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Γιὰ τὸν ἅγ. Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο ἡ ἀγάπη τοῦ πρωτείου ἀποτελεῖ εἰδωλολατρεία (εἰς Ματθ. 65, 4, PG 58, 622), δημιουργεῖ παραισθήσεις καὶ ἀλλάζει τὸν ἐσωτερικὸ κόσμο καὶ κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο ἡ φιλαρχία ὁδηγεῖ σὲ μῖσος κατὰ τῶν καλυτέρων καὶ γενικὰ κατὰ ὅσων δὲν τὸ ἀναγνωρίζουν (εἰς Ψαλμ. 33, 14, PG 29, 385b). Οἱ φίλαρχοι ρασοφόροι τότε ἀρνοῦνται τοὺς ἄλλους, ἀρνοῦνται τὸν διάλογο, ἀρνοῦνται τὴν διόρθωση σὲ τυχὸν λάθη τους καὶ γι’ αὐτό, στὸ τέλος, φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ πολεμοῦν τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία. Οἱ πρωτειομανεῖς ὑπηρετοῦν τότε τὸν Διάβολο καὶ ὄχι τὴν Ἐκκλησία, ὅπως τώρα πράττουν οἱ Οἰκουμενιστὲς μὲ πραγματικὰ πρῶτον καὶ καλύτερο τὸν πατρ. Βαρθολομαῖο.

Δυστυχῶς ὅμως ἡ πρωτειομανία φώλιαζε δεκαετίες ὁλόκληρες στὴν Ἐκκλησία καὶ ἔχει προσβάλλει ἀκόμα καὶ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται ἐναντίον της καὶ ἐναντίον τῆς αἱρέσεως ποὺ τὴν προωθεῖ. Ἔτσι ἐμφανίζεται τὸ παράδοξον, αὐτοὶ ποὺ πολεμοῦν τὸ παπικῆς ἐμπνεύσεως πρωτεῖο τοῦ Βαρθολομαίου καὶ τὸν κατηγοροῦν δικαίως ὅτι διχάζει τὴν ἐκκλησία, οἱ ἴδιοι προβάλλουν τίτλους καὶ ἀξιώματα, οἰκειοποιοῦνται ἐμπειρίες καὶ χαρίσματα ἄλλων, ἐπιζητοῦν μορφὲς παρουσίασης μὲ μεγάλο ἀντίκτυπο, θέλουν πρωτοκαθεδρίες, κολακεῖες τύπου: κορυφὴ στὴν παγκόσμια θεολογία, ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ νέος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, παγκόσμια μορφή, ἀκαδημαϊκὸς δάσκαλος, ἁγιορείτης πατέρας κλπ., διχάζουν τὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγῶνα καὶ παράλληλα κατηγοροῦν, συκοφαντοῦν, καταδικάζουν ὅσους δὲν ὑποτάσσονται ἀδιακρίτως στὸ δικό τους «πρωτεῖο». Ἡ ὁμόνοια ἐναντίον τῆς αἱρέσεως θυσιάζεται στὸ βωμὸ τοῦ πρωτείου, ὅπως θυσιάζεται ἡ ὁμόνοια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πίστεως στὸν βωμὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς μᾶς δίνει ὅμως πάντα εὐκαιρίες νὰ διορθωθοῦμε. Ἀκούγοντας τὴν δήλωση τοῦ αἱρετικοῦ Καρδιναλίου, ἂς ἁρπάξουμε αὐτὴ τὴν εὐκαιρία ἀντιπροβάλλοντας τὴν ὑγιὴ εὐαγγελικὴ διδασκαλία, ἂς καταδικάσουμε καὶ ἀπομονώσουμε τοὺς πρωτειομανεῖς καὶ ἂς ἀγωνιστοῦμε ὁ καθένας προσωπικὰ ἐνάντια στὴν προσωπική μας ὑποβόσκουσα ἀνάγκη ἀνάδειξης καὶ πρωτείου ὑποτασσόμενοι στὴν ἀλήθεια καὶ στὴν Ἐκκλησία.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου