Και τι, τέλος πάντων, είναι πίστη στο Θεό;
Η πίστη μοιάζει, θαρρώ, με την
εμπιστοσύνη των παιδιών στα χέρια των γονιών τους. Μπορεί γύρω το σύμπαν
να φλέγεται, μπορεί ο θάνατος να μαστιγώνει την οικουμένη, ένα μωρό
όμως πάντα θα κοιμάται ήρεμο σε κάποια αγκαλιά. Έτσι κι εμείς,
προσπαθούμε να κλείσουμε τα μάτια για τον κόσμο, και να παραδοθούμε στην
ασφαλή αγκάλη του Πατρός μας.
Σαν τον μικρό Ιορδάνη, ανήμερα των
Θεοφανίων, δίχως κλάμα, δίχως ταραχή, τρεις φορές βυθισμένος στα ρείθρα,
τρεις φορές νεκρός για τον κόσμο και συνάμα συναναστημένος τω Θεω, δεν
άνοιξε ποτέ τα βλέφαρα του, ίσως γιατί το Φως του αντίκριζε στον ύπνο
του να μην έμοιαζε με κανένα ψέμα του κόσμου τούτου.
1 σχόλιο:
Προσκυνούμε την ά κ ρ η από το
πετραχείλι σου
π ά τ ε ρ ...
...
Δι ευχών σου, να
Ν ο ι ώ σ ο υ μ ε
-Νοιώθω...
εκ τού Ν ο ύ ς-
βαθειά στην
Κ α ρ δ ί α μας
-την φυσική ...
κοιτίδα τού Νοός-
αυτήν την
π ν ε υ μ α τ ι κ ή κατάσταση,
έστω ...μιά στάλα
...
γιατί το παραπάνω
έτσι κι αλλιώς,
δεν θα το άντεχε
ο ταλαίπωρος κι
απροετοίμαστος
πνευματικά εαυτός
μας...
Δημοσίευση σχολίου