Άρθρο – απάντηση στον π. Βασίλειο Ιβηρίτη

Απάντηση του φίλου της Ιστοσελίδας, filoumenos,  στο άρθρο: «Αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης: Εμείς οι μη Άγιοι κάνουμε τους Αγίους γι’ αυτό εξουθενώνουμε τους άλλους».

 

Ο Ο π. Βασίλειος Ιβηρίτις (Γοντικάκης) δείχνει φανερά ενοχλημένος από την στάση κάποιων μελών της Εκκλησίας που θεωρούν ότι τα κρατικά μέτρα πρόληψης έναντι του Κορονοϊού στους Ναούς, προσβάλλουν τον Θεό και συντελούν στην αποϊεροποίηση τους, καθώς και της Λατρείας συνολικά.

Δεν το αναφέρει, είναι πολύ προσεκτικός στην σύνταξη της επιστολής του, αλλά είναι πολύ εύκολο να το διαπιστώσει κάποιος αφού μια παρέμβαση σε μία επικαιρότητα που καθημερινά έχει μόνο "Κορονοϊό" εδώ και ένα χρόνο, δεν μπορεί παρά να αναφέρεται έστω και εμμέσως, στο ζήτημα αυτό.

Βέβαια ο θυμός του π. Βασιλείου αφορά κυρίως, συγκεκριμένα πρόσωπα, και δεν είναι σημερινός, αλλά “συσσωρευμένος” από το πρόσφατο παρελθόν.

Πόσο πρόσφατο; Από τότε που το Άγιον Όρος “ΕΠΕΣΕ” για πρώτη φορά στην ιστορία του, αναγνωρίζοντας μια ληστρική Σύνοδο ως θεόπνευστη (Κολυμπαρίου Κρήτης), και “ΞΑΝΑΕΠΕΣΕ” και πρόπερσι αναγνωρίζοντας το δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριάρχου να απονέμει αυτοκεφαλίες σε αναθεματισμένους, και τώρα, τα ίδια αυτά “ενοχλητικά” σεβάσμια πρόσωπα που εναντιώθηκαν στα παραπάνω, επιλέγουν τον δύσκολο δρόμο της ομολογίας της Πίστεως και στην ”πανδημία” (επιδημία).

Φρονώ ότι εκεί βρίσκεται η “αιτία” του θυμού του Ιερομονάχου.

Στα “πλαίσια” λοιπόν αυτά, παρουσιάζει εδώ, μια ψευδή εικόνα του χαρακτήρα των Αγίων της Εκκλησίας μας.

Θεωρεί ότι οι Άγιοι ποτέ ΔΕΝ ΘΥΜΩΝΟΥΝ και ΟΛΟ ΑΓΑΠΑΝΕ…

Άρα για τον π. Βασίλειο όσοι θυμώνουν δεν είναι δυνατόν να μοιάζουν στους Αγίους.

Παρ’ όλα αυτά, επικαλείται στο κείμενο του έναν Άγιο που είναι “συνάδελφος” του. Τον Αγιορείτη Άγιο Γρηγόριο Παλαμά ο οποίος όμως έπραξε το αντίθετο. ΘΥΜΩΣΕ ΠΟΛΥ. Τόσο με τον πλανεμένο λατινόφρονα μοναχό Βαρλαάμ, όσο και με τον πνευματικό του προϊστάμενο, Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα, του οποίου ο Άγιος ΕΚΟΨΕ το μνημόσυνο.

Που είδατε λοιπόν Πάτερ μου καλέ, ότι οι Άγιοι “Ποτέ δεν θυμώνουν” και “όλο αγαπάνε”;

Αγαπάνε ασφαλώς, αλλά όχι ΧΑΪΔΕΥΟΝΤΑΣ αυτιά. Αγαπάνε ΑΛΛΑ αληθινά. Μια αγάπη την οποία όμως δεν αναπτύξατε στο άρθρο σας.

Αλλά όχι μόνο επί δογματικών θεμάτων πρέπει να αμυνόμαστε με ΘΥΜΟ όταν αυτά διαστρεβλώνονται, αλλά και επί ΜΗ- ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΝ θεμάτων.

Παράδειγμα, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ εναντίον της Αυτοκράτειρας Ευδοξίας, ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ εναντίον του σάπιου πολιτικού συστήματος της εποχής του, ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ και εναντίον εκκοσμικευμένων Επισκόπων τους οποίους αμέσως καθαίρεσε.

Άρα λοιπόν οι Άγιοι όταν πρέπει, ΘΥΜΩΝΟΥΝ. Δεν βρίσκονται σε “ΑΓΑΠΗΤΙΚΗ ΝΙΡΒΑΝΑ” διαρκείας για όλους και για όλα…

Και κάτι ακόμα επάνω σε αυτόν τον εκκλησιαστικό νανουρισμό που φρονεί ότι: “Μόνο οι Άγιοι είναι Άγιοι, και όχι εμείς”.

Πέρα από την παραποίηση που αναλύσαμε, εδώ υποβόσκει και αίρεση, αφού η άποψη αυτή θεωρεί τους “ΑΓΙΟΥΣ” σαν κάτι εξώκοσμο, εξωπραγματικό, σαν οι Άγιοι να μην είναι άνθρωποι, αλλά “εξωγήινοι”.

Σαν να υπάρχει ας πούμε, άλλο Ευαγγέλιο για τους Αγίους και “φτασμένους” και άλλο για τους υπόλοιπους χριστιανούς.

Ο σκοπός κάθε ανθρώπου είναι η Αγιότητα. Στην Βασιλεία των Ουρανών θα υπάρχουν μόνο ΑΓΙΟΙ. Συνεπώς όποιος δεν γίνει Άγιος θα κολαστεί. Μέση κατάσταση ΔΕΝ υπάρχει.

Εφόσον λοιπόν ΥΠΟΧΡΕΟΥΜΑΣΤΕ να γίνουμε Άγιοι για να ΜΗΝ κολαστούμε, πώς μπορούμε να λέμε: “Αυτοί ήταν Άγιοι, ενώ εγώ ο ταλαίπωρος, όχι”; ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΓΙΟΙ ΔΗΛΑΔΗ; ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ;

Η Αγία Γραφή είναι σαφής «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευιτ. 20,7,26 & Α΄ Πέτρ. 1,16).

Ως ένα βαθμό είναι επιτρεπτό και επιβάλλεται να συλλογιζόμαστε την αναξιότητα μας απέναντι στις μορφές των Αγίων, αλλά από το σημείο αυτό μέχρι να χρησιμοποιούμε την εν λόγω άποψη για να δικαιολογήσουμε την ΑΠΡΑΞΙΑ μας και τον ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟ μας απέναντι σε ότι προσβάλλει τον Χριστό, υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Ο Ιερός Χρυσόστομος αναφέρει: «Τιμή αγίου μίμησις αγίου». Τον Χρυσόστομο τον αφόρισε η ΣΥΝΟΔΟΣ του Οικουμενικού Πατριαρχείου που την εποχή εκείνη ήταν φιλικά προκείμενη στην παρακμάζουσα Πολιτεία, στέλνοντας τον στην εξορία.

Και ΕΜΕΙΣ λοιπόν οφείλουμε να γίνουνε μιμητές του Χρυσοστόμου, διότι και οι δικοί μας Κυβερνήτες είναι συν τοις άλλοις και ΒΛΑΣΦΗΜΟΙ, αφού τώρα, διατάζουν το κλείσιμο των Ναών στο όνομα της λοίμωξης του Κορονοϊού.

Δεν θα δείξουμε λοιπόν “ΑΠΡΟΫΠΟΘΕΤΗ ΑΓΑΠΗ” σαν να είναι αλληγορικά, νερό που ξεχειλίζει και χύνεται από έναν κουβά στο πάτωμα και κοντεύουν να γλιστρήσουν οι περαστικοί…

Όχι τέτοια ψευτοαγάπη, αλλά θα εφαρμόσουμε την ΑΓΑΠΗ του Αγίου που ΔΕΝ γαργαλάει αυτάκια και συνειδήσεις. Αυτή είναι η πραγματική ΜΙΜΗΣΗ ενός Αγίου.

Και σήμερα η Εκκλησία τα ίδια κάνει. ΔΙΩΚΕΙ και ΑΦΟΡΙΖΕΙ όσους αντιδρούν σε κάθε τι στρεβλό, όπως έκανε και τότε με τον Ιερό Χρυσόστομο. Θα μιμηθούμε τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο λοιπόν, παθαίνοντας άν χρειαστεί, και εμείς, αφορισμούς και εξορίες όπως εκείνος.

Αν όμως κλείσουμε τα στόματα για να μην γίνουμε μισητοί, και αντ’ αυτού, επιδείξουμε μόνο “ΑΓΑΠΗ” σε όλους και σε όλα, όπως προτείνει ο π. Γοντικάκης, πώς θα υποστούμε εξορίες όπως ο Άγιος Πατήρ της Εκκλησίας, αλλά και τόσοι ακόμα Άγιοι που διώχτηκαν και από την Εκκλησία και από την Πολιτεία της εποχής τους;

Για τον π. Βασίλειο συνεπώς, οι “ψευτοκαλόγεροι” “ψευτοϊεροκήρυκες” και “ψευτοθεολόγοι” δεν είναι παρά όσοι επιλέξουν να μιμηθούν ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ και όχι “επιλεκτικά”, τους Αγίους στους οποίους κάνει αναφορά.

Του ευχόμαστε λοιπόν εκ καρδίας, να γίνει και ο ίδιος ένας “ψευτοκαλόγερος”. 

Είθε.

 Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.