Ο σαρκικός
άνθρωπος θέλει όλα τα της σαρκός∙ ζητεί την ανάπαυση, αγαπά τους
επαίνους, δεν θέλει να τον υβρίζουν, δεν δέχεται να του κόψουν το θέλημά
του, υπερασπίζει τον εαυτόν του και ζητεί όλα όσα είναι προς ανάπαυσιν
του σαρκίου του.
Ο ψυχικός πάλι δεν θέλει να αδικήση, αλλά ούτε
και να τον αδικήσουν. Δεν κατηγορεί αλλά δεν θέλει και να τον
κατηγορήσουν. Εάν του συμβή μία ύβρις ή αδικία, ή τον περιφρονήσουν δεν
ομιλεί μεν, αλλά θλίβεται και λυπάται πώς να του το κάμουν. Αυτός είναι ο
ψυχικός.
Ο δε πνευματικός άνθρωπος σκέπτεται όλο τα του
πνεύματος∙ αν αδικηθή, χαίρει∙ αν υβρισθή, ευχαριστείται∙ αν του κόψουν
το θέλημά του, ευφραίνεται και ό,τι και αν του συμβή λυπηρόν, θεωρεί τον
εαυτόν του ότι του πρέπουν όλα αυτά, και θέλει όλο να τον περιφρονούν
και να τον εξευτελίζουν.
Ἄγιος Ἄνθιμος τῆς Χίου
9 σχόλια:
Καθαρό χρυσάφι!
Κάτι δέν πάει καλά μέ τόν Πνευματικό τύπο. Άν τού αρέσει νά τόν βρίζουν , νά τόν αδικούν καί νά τόν εξευτελίζουν , νομίζω πώς απέχει από τόν πραγματικά πνευματικό. Πιστεύω πώς ό πνευματικός τύπος απλά έχει καταφέρει τήν απάθεια καί δέν νοιώθει ούτε οργή γιά ότι τού συμβαίνει αλλά ούτε ευχαρίστηση. Διότι γιά όλα έχει μιά απάντηση μέσα του.
Αδερφή μου...
αν βλέπαμε τους γύρω μας
όπως πραγματικά είναι
θα γελάγαμε με το πρώην χάλι μας
(το... παρόν για... τον γράφοντα)
που θέλαμε να μας τιμούν
οι... χαμένοι...
γιά...χαμένους λόγους...
(λένε στό γεροντικό...)
Δυστυχώς μόλις ξεκόψουμε
από τα ρυπαρά και δυσώδη
της σαρκός, θαρρούμε πως
...αγιάσαμε κιόλας
και θέλουμε οι άλλοι
οι πλησιον και..οι μακράν(...)
να μας τιμούν ως αλάνθαστους...
-οι ταλαίπωροι...-
και σ'αυτό το τελευταίο
αλοίμονο.. το βάλτωμα είναι ...
εύκολο...και όλοι νομίζω έχουμε
μία ..."μικρή"...πείρα).
Έχει πολλά...επίπεδα ο
πνευματικός άνθρωπος.
Εσύ Σοφία αναφέρεις κάτι
πολύ μεγάλο.
Ο Άγιος αναφέρει το...άριστο.
Όσο ανεβαίνει το επίπεδο
τόσο κλωτσάει η κοσμική λογική.
Ας πάμε να κάνουμε μια λοβοτομή αδελφοί. ΤΟΤΕ με ένα Απλό χειρουργείο, θα σώσουμε την ψυχούλα μας, θα ηρεμήσουμε εντελώς και ΟΛΑ τα λαμόγια, βεβαίως, θα κάνουν ΤΡΕΛΟ πάρτυ εις υγείαν των κορόιδων που τους άφησαν ασύδοτους. Αυτά που λέει ο άγιος ΙΣΧΥΟΥΝ για ΜΟΝΑΧΟΥΣ. ΆΝ είσαι λαϊκός στον κόσμο με ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΔΕΝ μπορείς να αφήσεις να σε ΠΟΔΟΠΑΤΑΕΙ ο κάθε ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ είτε με ράσα είτε χωρίς. Γι αυτό ΥΠΑΡΧΟΥΝ και οι ΚΑΛΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ εξάλλου. Για να ζητάμε την βοήθειά τους στην περίπτωση Ποδοπατήματος.
Όμως στην Ορθοδοξία η απάθεια δεν είναι να μην αισθάνεσαι τίποτα, αλλά η απουσία των παθών. Η απάθεια-αναισθησία είναι στοιχείο της φιλοσοφίας της Ανατολής! Να προσέχουμε μην τα μπερδεύουμε!
Δεν είναι το ζητουμενο να σου αρέσει να σε βρίζουν (γιατί αυτό θα σήμαινε ότι αγαπάς το κακό) αλλά να βρίσκεις ευκαιρίες μα ταπεινώνεσαι... Η ταπείνωση είναι το πρώτο, που ο ανθρωπος δεν τη φτάνει ποτέ πραγματικά (ταπείνωση πραγματική έχει μόνον ο Θεός, τάδε έφη πνευματικός).
Τα ίδια ισχύουν γιά όλους,
απλά οι μοναχοί
πιάνουν έ ν α... μ ο ν ο π ά τι
πού πάει καρφί
ίσα πάνω στην κορυφή
ενώ οι κοσμικοί
ανεβαίνουμε γύρω γύρω
από δρμάκι πιό βατό
και λιγότερο απότομο
και κατά τό φιλότιμό μας
ο Θεός, στούς πιό τολμηρούς
θ'αποκαλύψει μέσα από
α σ υ μ β ί β α σ τ ο υ ς
π ν ε υ μ α τ ι κ ο ύ ς
μ ο ν ο π ά τ ι α
που θα δείχνουν αδιάβατα,
εφόσον οι πολλοί
συνηθίσανε πιά να τ'αποφεύγουν
και... χορταριάσανε...
όμως,
θα μπορούσε ποτέ ο Θεός,
σ'όποιον πάρει ευλογία
για το τόλμημα...
να μην τού σταθεί
β ο η θ ό ς
και
σ υ μ π α ρ α σ τ ά τ η ς ;
Σας φαίνεται δύσκολο...;
...αδύνατο...;
μα...το δοκιμάσατε;
...συνήθιζε να λέει
ο γέροντας, γιά όσους
-με τα μάτια της ψυχής γουρλωμένα-
τρόμαζαν, στο άκουσμα
μιάς ...πνευματικής συμβουλής...
πού'μοιαζε παράτολμη
στην καρδιά λαγού...
που'χε καλλιεργήσει μεσα μας
το κοσμικό φρόνημα
και πού έκανε τα πνευματικά
να δείχνουν φτιαγμένα
μ ο ν ά χ α
για μια...τάχα...
ελίτ... ιδανικών... αγίων...
ενώ για μας τους υπόλοιπους,
ίσχυε τάχα ...
άλλο... ευαγγέλιο...!
Τό δύσκολο δέν είναι νά σώσεις τήν ψυχή σου στόν μοναχισμό , αλλά μέσα στόν κόσμο. Απάθεια είναι όταν έχεις τόν έλεγχο τών παθών σου καί δέν αφήνεις τά όποια πάθη ν΄ αγγίξουν τήν ψυχή σου. Δύσκολο πράγμα νά είσαι ηνίοχος . Όσο γιά τήν ταπείνωση , πολλοί νομίζουν πώς όσο πιό πολύ σέ εξευτελίζουν καί σκύβεις τό κεφάλι τόσο πιό ψηλά ανεβαίνεις στόν ουρανό , αλλά ή άποψή μου είναι πώς απλά , όσο κατεβάζεις τόν εγωϊσμό σου τόσο εξυψώνεσαι καί βοηθάς καί τούς συνανθρώπους σου... κι άς μήν τό καταλαβαίνεις .
Επειδή γνωρίζουμε όλοι μας...
λίγο πολύ
από κακομοιριά και μιζέρια,
αλλά από ταπείνωση... μόνο
ακουστά έχουμε...
εύκολα παρεξηγούμε,
τα περί
ταπεινώσεως...
αντιλαμβανόμενοι αλλ'αντί άλλων...
Δημοσίευση σχολίου