Η Εκκλησία μας είναι υπέρ της γυμναστικής, αλλά της ιδιωτικής γυμναστικής, αφού κηρύττει να κάνουμε εδαφιαίες μετάνοιες (βασιλικές μετάνοιες).

 

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

 

 Οι εδαφιαίες μετάνοιες - ακουμπώντας το κεφάλι στη γη και προσκυνώντας αοράτως τον Χριστό έχουν μεγάλη θεολογική σημασία, διότι όταν η προσευχή συνοδεύεται με κόπο, είναι πιο ευάρεστη στον Θεό.

Από πλευράς γυμναστικής, οι μετάνοιες είναι η τελειότερη άσκηση που εφευρέθηκε ποτέ, διότι γυμνάζει ταυτόχρονα ψυχή και σώμα. Και γυμνάζεται το σώμα, όχι για να κάνουμε σώμα, αλλά για να καταπολεμήσουμε τα σωματικά μας πάθη και να εξαγιάσουμε το σώμα.

Ο κόπος και ο ιδρώτας των μετανοιών, εξαγιάζουν σιγά - σιγά όλα τα κύτταρα του σώματος. Επομένως εκείνος που δεν κάνει μετάνοιες, στερεί από τον εαυτόν του, τον αγιασμό του σώματός του.

Οι μετάνοιες επίσης βοηθούν να έχουμε ζωηρή τη μνήμη της μετανοίας, η δε μνήμη της μετανοίας βοηθάει, να μην κάνουμε αμαρτίες.

Δεν νοείται να βρισκόμαστε εν μετανοία και να μην κάνουμε μετάνοιες (εκτός και αν έχουμε πρόβλημα υγείας), όπως και οι μετάνοιες χωρίς μετάνοια, είναι άκυρες. Οι μετάνοιες δηλ. είναι υποχρεωτικές, ως έκφρασης αγάπης προς τον Κύριο και αποτελούν βασικό συστατικό της προσευχής. Θέλει όμως διάκριση για το πόσες μετάνοιες θα κάνουμε, σε συνεννόηση φυσικά με τον πνευματικό μας.

Κατά την Ιερά παράδοση, ο Αδάμ διδάχτηκε μετά την πτώση του, από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, να προσκυνάει το Θεό πρηνηδόν, κάνοντας μετάνοιες.