ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

Ὁ Μητροπολίτης Σιατίστης Ἀντώνιος
Κοιμήθηκε στὶς 17 Δεκεμβρίου τοῦ 2005

 

.                «Ἐμοὶ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιπ. α΄ 21) ἔλεγε ὁ οὐρανοπολίτης Ἐπίσκοπος, ὁ ἀναπαυόμενος στοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης Ἀντώνιος· ὁ Ἐπίσκοπος ποὺ ζοῦσε γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ἔσπευδε νὰ τὸν συναντήσει, ὅπως ὁ νοσταλγὸς ἀπόδημος σπεύδει νὰ ἐπιστρέψει στὴν πατρίδα, γιὰ νὰ συναντήσει τοὺς δικούς του ἀνθρώπους. Δὲν ἔχουμε καλύτερο   παράδειγμα σύχρονης ἁγιότητος ἀπὸ τὸν ταπεινὸ καὶ ἀφιλοχρήματο, τὸν ἀκτήμονα, νηστευτή, προσευχόμενο π. Ἀντώνιο. 
.                Σήμερα ποὺ ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ βιωματικὴ πίστη, ἀφοῦ ἔχει βαρεθεῖ τὰ πολλὰ λόγια, ὁ Ἐπίσκοπος Ἀντώνιος προβάλλεται ὡς πρότυπο, γιατὶ πραγματικὰ εἶχε βρεῖ «τὴν πρᾶξιν εἰς θεωρίας ἐπίβασιν». Ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔλεγε. Ἦλθε γιὰ νὰ διακονήσει καὶ ὄχι νὰ διακονηθεῖ, ἀφοῦ ἄλλωστε καὶ στὴν Ἐπισκοπὴ ἔμενε μόνος, δὲν δεχόταν βοήθεια οὔτε στὴν καθαριότητα, τὴν ὁποία ἐπιμελοῦνταν ὁ ἴδιος, οὔτε στὴν ἁπλὴ μαγειρική, ὅταν δὲν περιοριζόταν στὰ λίγα λαχανικὰ καὶ τὰ φροῦτα. Ἦταν πραγματικὸς ἀσκητής, ὄχι ὅμως τῆς ἐρήμου, ἀλλὰ τοῦ κόσμου· αὐτοῦ ποὺ διψάει γιὰ ἁγιότητα, διψάει γιὰ παράδειγμα. 
.                Ὅταν ἐπισκεπτόταν τὴν Ἀθήνα, γιὰ νὰ συμμετάσχει στὶς Συνοδικὲς ἐργασίες ὁ Ἅγιος Σισανίου καὶ Σιατίστης χρησιμοποιοῦσε λεωφορεῖα, ἀφοῦ δὲν διέθετε ὁ ἴδιος αὐτοκίνητο, ἂν καὶ ὡς Μητροπολίτης δικαιοῦταν νὰ ἔχει καὶ μάλιστα μὲ ὁδηγό. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ἀποκαλοῦσαν «ὁ Δεσπότης τῶν τρόλεϊ». Τὸ ἴδιο ἔπραττε καὶ κατὰ τὶς περιοδεῖες του στὰ ὀρεινὰ χωριὰ τοῦ Βοΐου καὶ τῆς Σιάτιστας. Χρησιμοποιοῦσε λεωφορεῖα μέχρι κάποιο σημεῖο καὶ μετὰ συνέχιζε μὲ τὰ πόδια, πάντοτε, ὅμως, προσευχόμενος, γιὰ νὰ παίρνει δύναμη ἀπὸ τὸν οὐρανό. Χρυσοποίκιλτα ἄμφια δὲν χρησιμοποιοῦσε λέγοντας: «Ἐγὼ εἶμαι καλόγερος»! Τὴν ἴδια ἀπάντηση ἔδινε καὶ σὲ ὅσους τὸν ρωτοῦσαν γιατὶ δὲν χρησιμοποιεῖ κινητὸ τηλέφωνο. «Τί τὰ θέλει τὰ κινητὰ τηλέφωνα ὁ καλόγερος; Ἡ ἐπικοινωνία μὲ τὸν οὐρανὸ γίνεται δωρεὰν χωρὶς νὰ μᾶς ἐπερηάζουν τὰ βουνὰ καὶ νὰ μὴν ἔχουμε σήματα, καὶ χωρὶς μαγνητικὰ κύματα ποὺ βλάπτουν κιόλας». Ὅταν τὸν συνέκριναν μπροστά του μὲ ἄλλους ἀρχιερεῖς ποτὲ δὲν ἔπεσε σὲ κατάκριση. Μὲ ἁπλότητα καὶ ταπείνωση ἔλεγε ὅτι «πρῶτα γινόμαστε μοναχοὶ καὶ μετὰ ἐπίσκοποι. Ὁ μοναχὸς δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει μέχρι νὰ πεθάνουμε. Καὶ αὐτὸς ζῆ μὲ ἀκτημοσύνη, παρθενία, προσευχὴ καὶ σκληραγωγία». Ἔτσι ἀπέφευγε τὶς περαιτέρω συζητήσεις, γιὰ νὰ καταλήγει αὐτομεμφόμενος: «Ἐγὼ εἶμαι ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἀπὸ ὅλους. Οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς ἔχουν πολλὰ προσόντα, πολλὰ χαρίσματα, εὐαρεστοῦν στὸν Θεὸ καὶ στοὺς συνανθρώπους μας. Ἐγὼ δὲν ξέρω ἂν ἔχω κάτι καταφέρει». 
.                Στὴν Μητρόπολη ἐξυπηρετοῦσε τὸν κόσμο ποὺ ἐρχόταν νὰ τὸν συναντήσει μὲ τὴν προθυμία τοῦ πιὸ εὐπειθοῦς ὑπαλλήλου, γι’ αὐτὸ καὶ πολλοὶ δὲν τὸν ξεχωρίζαν, τὸν νόμιζαν ἕνα ἁπλὸ ἱερέα τῶν γραφείων.
.                Στὸ νὰ βοηθήσει ἦταν πρῶτος, στὸ νὰ δεχθεῖ βοήθεια ἀπὸ ἄλλους τελευταῖος. Θυμᾶμαι μερικοὺς μῆνες πρὶν κοιμηθεῖ, τῆς Παναγίας μὲ τὸ ἁγιορείτικο ἡμερολόγιο, μὲ συνοδεία ἐκλεκτῶν πνευματικῶν του παιδιῶν ἦρθε στὸ Ἅγιον Ὄρος καλεσμένος ἀπὸ τὸν Παπα-Γιάννη στὴν Καλύβη του, στὴν Ἁγία Ἄννα, ποὺ γιόρταζε.Κουβαλοῦσε πάντοτε μιὰ μικρὴ ξύλινη βαλίτσα μὲ τὰ ἀρχιερατικά του ἄμφια. Δύσκολα νὰ τοῦ τὴν πάρουν οἱ συνοδοί του. Μόνος του ἤθελε νὰ σηκώνει τὸ φορτίο του, γιὰ νὰ μὴν γίνεται φορτίο σὲ κανέναν.
.                Στὸν ἀρσανᾶ τῆς Σκήτης τὸν περίμεναν οἱ μοναχοὶ τῆς συνοδείας τοῦ Παπα-Γιάννη ποὺ εἶχαν ἔλθει μὲ ζῶα, νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν καὶ νὰ τὸν ἀνεβάσουν καβάλα σὲ αὐτὰ στὴν δύσκολη ἀνηφόρα πρὸς τὴν Καλύβη τους, ποὺ γινόταν πιὸ δύσκολη λόγῳ τῆς ἀπογευματικῆς καλοκαιριάτης ὥρας ποὺ ὁ ἥλιος ἔπεφτε καυτὸς ἐπάνω τους. Τὸν χαιρέτισαν εὐχόμενοι «καλὴν πανήγυριν» καὶ πῆραν τὴν εὐχή του. Μετὰ ἔσπευσαν στὴν προβλήτα νὰ πάρουν τὴν βαλίτσα τοῦ Δεσπότη μαζὶ μὲ αὐτὲς τῶν συνοδῶν του καὶ νὰ τὶς βάλουν πάνω στὰ ζῶα ἑτοιμάζοντάς τα γιὰ νὰ δεχθοῦν στὴν πλάτη τους τὸν γηραιὸ καὶ πάσχοντα Ἐπίσκοπο καὶ νὰ τὸν ἀνεβάσουν στὸν πανηγυρικὸ προορισμό του. 
.                Ὅταν τακτοποίησαν τὶς ἀποσκευὲς ζήτησαν τὸν Δεσπότη. Κοίταξαν δεξιά, κοίταξαν ἀριστερά, δὲν τὸν ἔβλεπαν πουθενά. Ρώτησαν τότε κάποιους ἄλλους μοναχοὺς καὶ πληροφορήθηκαν ὅτι ὁ Δεσπότης μόνος εἶχε ἤδη πάρει τὸ ἀνηφορικὸ μονοπάτι γιὰ τὴν Καλύβη. Οὔτε τότε, ποὺ ἡ ἀσθένειά του εἶχε ἀρχίσει νὰ τὸν καταβάλει δέχθηκε ἐξυπηρετήσεις ἀπὸ ἄλλους, οὔτε ἤθελε νὰ γίνει βάρος καὶ σὲ αὐτὰ ἀκόμη τὰ τεράποδα ζῶα, τὰ προοριζόμενα γιὰ ἐξυπηρέτηση τῶν ἀνθρώπων. Καὶ τὸ βράδυ στὴν ἀγρυπνία, τὴν πολύωρη καὶ κοπιαστικὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας, δὲν ἔδειχνε τὴν παραμικρὴ κόπωση. Ὡς παρόντες τὸ βεβαιοῦμε καὶ θαυμάζουμε τὸν ἄνδρα, τὸν Ἐπίσκοπο, τὸν ἀγωνιστή, τὸν ὑπὲρ πάντας ἀγαπῶντα τὸν Κύριο. 
.                Ἐφέτος συμπληρώνονται 15 χρόνια ἀπὸ τὴν ὁσιακή του κοίμηση καὶ ἑκατὸ ἀπὸ τὴν γέννησή του. Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀντώνιος ἦταν δῶρο τοῦ οὐρανοῦ στὴν γῆ, δῶρο στὴν πτωχινὴ ἀλλὰ ἁγιοτρόφο Μητρόπολη τοῦ Σισανίου καὶ τῆς Σιάτιστας.   Ἂς ἔχουμε τὴν εὐχή του καὶ ἂς μᾶς γίνει πρότυπο ζωῆς.   

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, Ὑμνογράφος 

πηγή