Γράφουν οἱ μοναχοὶ Γέρων Παΐσιος Καρεώτης καί Ἐπιφάνιος Καψαλιώτης
Ὑπενθυμίζουμε ὅτι στὴ Καταγγελία – διαμαρτυρία Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἐπὶ τῶν ἐπιβληθέντων μέτρων, λόγω τοῦ covid-19, στὴν Αὐτοδιοίκητη Ἁγιορειτικὴ Πολιτεία, πρὸς τὴν σεβαστὴ Ἱερὰ Κοινότητα (ΙΚ) τοῦ Ἁγίου Ὄρους (ΑΟ), ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο (ἀρ. φ. 2319), ἐτέθησαν συγκεκριμένα ἐρωτήματα, ποὺ παρ’ ὅλες τὶς ἀρνητικὲς ἐξελίξεις σ’ αὐτό, παραμένουν ἀναπάντητα…
Εἰδικότερα, τὰ ζητήματα–ἐρωτήματα ποὺ ἔθετε τὸ κοινὰ ὑπογραφὲν κείμενο, παρ’ ὅτι ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὰ ἐπιβληθέντα κυβερνητικὰ μέτρα, καὶ κυρίως αὐτὸ τῆς ὑποχρεωτικῆς χρήσης μάσκας, ἦταν σαφῶς εὐρύτερα καὶ κατ’ οὐσίαν ἀναφέρονταν στὸν χαρακτῆρα τῆς νομιμότητας στὸ ΑΟ, βάσει τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους (ΚΧΑΟ). Ἀτυχῶς, κατόπιν προσπαθειῶν συγκεκριμένων παραγόντων τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας (ΙΕ), ἡ ΙΚ δὲν τὸ ἐξέτασε, παρ’ ὅτι καθ’ ἡμᾶς τὸ κείμενο τῆς Διαμαρτυρίας-Καταγγελίας, ἔχοντας κατατεθεῖ ἁρμοδίως πρὸς τὴν Ἱερὰ Ἐπιστασία (ΙΕ), καὶ ἐνώπιον μαρτύρων, ἀπὸ πλευρᾶς ΚΧΑΟ ἐκκρεμεῖ. Καθῆκον τῆς ΙΕ ἦταν νὰ τὸ προωθήσει ἐνώπιον τῆς Συνάξεως τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος (ΙΚ), ὁπότε καὶ θὰ συνεζητεῖτο.
Ὡς πρὸς τὸ ἀληθὲς διακύβευμα τοῦ τί συμβαίνει στὸν Ἱερὸ ἡμῶν Τόπο, καὶ πρὸς τὰ ποῦ αὐτὸς πορεύεται κατὰ τούτη τὴν κρίσιμη περίοδο, διαφαίνεται ὅτι ὑπάρχουν αὐτοὶ ποὺ δὲν καταλαβαίνουν, αὐτοὶ ποὺ ἀγνοοῦν, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ποὺ συνειδητὰ κάνουν ζημιά, μὲ τὴν μία κατηγορία νὰ εἶναι χειρότερη τῆς ἄλλης… Τὸ τονίζουμε ξανά: Ἅγιον Ὄρος, δίχως Αὐτοδιοίκητο, δὲν νοεῖται. Αὐτοδιοίκητο δὲν εἶναι πχ οἱ ἰσχύουσες φοροαπαλλαγὲς ἢ ἄλλα τινὰ οἰκονομικὰ προνόμια, εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀπαγόρευση ἀνάμιξης τοῦ κοσμικοῦ παράγοντα στὰ τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας. Ἑπομένως, τὸ διακύβευμα μὲ ἀφορμὴ τὰ ἔκτακτα μέτρα εἶναι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἐπέμβαση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους (ΕΚ), ἡ ὁποία –δυστυχῶς– ἔχει βάθος χρόνου, σκοπό, ἐνῷ στὴ παροῦσα συγκυρία ἁπλῶς κλιμακώνεται. Γιὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἐννοοῦν, τὸ διακύβευμα εἶναι ἡ ὁριστικὴ ἀλλοίωση τοῦ ἀρχέγονου πνευματικοῦ χαρακτήρα τοῦ ΑΟ, ἡ καθυπόταξή του, ἡ σιωπή του, μὲ τελικὸ ὁρίζοντα τὴν ἀπώλεια τοῦ πνευματικοῦ χαρακτήρα του καὶ τὴν μετατροπή του σὲ ἕνα μουσειακὸ ἔκθεμα…
Τὸ παλαιὸν ΑΟ καὶ ὁ ἀγών διατηρήσεως τοῦ Αὐτοδιοικήτου
Τὸ ΑΟ εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν τόπος πίστεως καὶ ὀρθοδόξου ὁμολογίας, δικαίως δὲ καλεῖται ὡς ἡ Ἀκρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὡς ἐκ τούτου, κάθε προσπάθεια ἀλλοίωσης ἢ παραχάραξης τῆς ἀποστολῆς του συνιστᾶ –κυριολεκτικὰ– ἔγκλημα καθοσιώσεως. Δὲν εἶναι ἄσχετο λοιπὸν ὅτι, ἡ ἐκκοσμίκευση ἢ ἡ ἐκλαΐκευση ὅπως τὴν ὀνόμαζαν παλαιότερα, ἀποτέλεσε καὶ ἀποτελεῖ τὸν κυριότερο κίνδυνο γιὰ τὴν πνευματική του ὑπόσταση, ποὺ γιὰ τὸ ΑΟ εἶναι καὶ ἡ μόνη αἰτία ὕπαρξής του.
Στοὺς ἐπαΐοντες τῆς Ἁγιορειτικῆς Ἱστορίας, εἶναι γνωστοὶ οἱ ἀγῶνες τῆς ΙΚ ἔναντι τῆς ἐκκοσμικεύσεως καὶ τῆς ἀνατροπῆς τῶν θεμελίων τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας –ποὺ ἑδράζονται πάγια στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὰ Αὐτοκρατορικὰ Βυζαντινὰ Χρυσόβουλλα– κατὰ τὴν περίοδο ποὺ ἀκολούθησε τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ ΑΟ (1912), ἰδιαιτέρως δὲ μετὰ ἀπὸ τὴν ἀπαίτηση τῆς Τσαρικῆς Ρωσίας γιὰ διεθνοποίηση αὐτοῦ (πρὸς ὄφελος αὐτῆς). Ἡ διεθνοποίηση σήμαινε ὅτι τὸ ΑΟ θὰ γινόταν ἀνεξάρτητο κράτος, ὑπὸ τὴν μορφὴ τοῦ προτεκτοράτου, δηλαδὴ ὑπὸ τὴν προστασία τῶν Ὀρθοδόξων Κρατῶν τῆς Βαλκανικῆς, καθὼς καὶ τῆς Ρωσίας. Οἱ τότε Ἁγιορεῖτες προσέγγισαν τὸ πρόβλημα ἔχοντας διττὴ στόχευση: τὴν ἀφ’ ἑνὸς διατήρηση τῆς ἑλληνικότητας τοῦ Ἄθωνα, ἀφ’ ἑτέρου δὲ τὴν διατήρηση τοῦ αὐτοδιοικήτου χαρακτῆρος τοῦ ΑΟ καὶ τὴν προάσπιση τῆς ἰδιοτυπίας τοῦ μοναστικοῦ χαρακτῆρος του.
Τόσο στὰ ἐπίσημα, ὅσο καὶ στὰ ἀνεπίσημα κείμενα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης (1913, ὁπότε καὶ συνῆλθε ἡ πρεσβευτικὴ Διάσκεψη τοῦ Λονδίνου, μὲ σκοπὸ νὰ ἀποφασιστεῖ τὸ μελλοντικὸ καθεστὼς τοῦ ΑΟ), διαφαινόταν ἡ κρισιμότητα τῆς καταστάσεως καὶ τὸ ὑψηλὸ διακύβευμα γιὰ τὸ ΑΟ. Παρήχθη δὲ εἰδικὴ γραμματεία ὑπὸ διαφόρων Ἑλλήνων νομικῶν κατὰ τὶς παραμονὲς τῆς πρεσβευτικῆς Διασκέψεως τοῦ Λονδίνου, στὴν ὁποία ἀντιμετωπιζόταν ὁ κίνδυνος ποὺ συνεπαγόταν γιὰ τὸν Ἱερὸ Τόπο ἐκ τῆς ἐκκοσμικεύσεως–διεθνοποιήσεως τοῦ ΑΟ, νὰ λάβει δηλαδὴ τοῦτο μορφὴ κοσμικοῦ κράτους. Ἐνδεικτικά, σημειωνόταν ἐμφατικά:
Κατὰ τὸν ὁρισμὸν τῆς λέξεως, Μοναχὸς λέγεται ὁ ἀφιερῶν ἑαυτὸν τῷ Θεῷ καὶ δουλεύων αὐτῷ καὶ ὁ ἐγκαταλείπων τὰ ἐγκόσμια καὶ ἀποξενούμενος ὅλως τούτων. Ἕνεκα τῶν τοιούτων κρατουσῶν ἰδεῶν, οὐδεμία ὑφίστατο, οὐδὲ ἠδύνατο νὰ ὑφίσταται ἀνάγκη, οὐδὲ ἥρμοζε νὰ ὑφίστατο ἀνάγκη ὑπάρξεως πολιτικῆς Ἀρχῆς, ἐκπροσωπούσης ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τὴν κοσμικὴν ἐξουσίαν καὶ ἀφορώσης τὴν ἐξωτερικὴν διοίκησιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Συνεπῶς οὐδεμία εὕρηται πολιτικὴ κοσμικὴ Ἀρχὴ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει οὔτε Βυζαντινὴ καθ’ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, οὔτε Τουρκικὴ μετὰ τὴν κατάκτησιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὑπὸ τῶν Τούρκων μέχρι τοῦ 1869.[1]
Ὄντως, μόλις τὸ ἔτος 1869 ἐμφανίζεται –γιὰ πρώτη φορά στὴν ἱστορία τοῦ ΑΟ– Πολιτικὸς Διοικητὴς (τουρκ. Καϊμακάμης), ἀπόρροια καὶ τοῦτο τῆς γενικότερης διοικητικῆς μεταρρύθμισης τοῦ Ὀθωμανικοῦ Κράτους. Τὸ δὲ θεσμικὸ ΑΟ (ἡ ΙΚ), ἀποδέχθηκε τελικῶς τὴν τοποθέτηση τοῦ Καϊμακάμη, ὑπὸ τὸν ὅρο ὅτι δὲν θὰ διοικεῖ οὗτος στὸ ΑΟ, ἀλλὰ ἡ ΙΚ, καθὼς καὶ ὅτι ἡ Τουρκικὴ Κυβέρνηση θὰ συνεχίσει νὰ ἀναγνωρίζει τὰ ἀπ’ αἰῶνος προνόμια τοῦ ΑΟ, πρᾶγμα ποὺ βεβαίως συνέβη.
Τελικῶς, αὐτὸ ποὺ ὑποστηριζόταν –ἀπὸ πλευρᾶς νομικῆς– ὡς πρὸς τὸ ἀπαράδεκτον τῆς ἐκκοσμικεύσεως–διεθνοποιήσεως τοῦ ΑΟ, ἦταν ὅτι:
Αἱ ἐν τῷ Ὄρει τοῦ Ἄθω Μοναὶ καὶ οἱ ἐν αὐτοῖς μονάζοντες καὶ αἱ περιουσίαι τῶν Μονῶν δέον νὰ ἦναι ἐλεύθεροι καὶ ἀκαταζήτητοι καὶ οὐδεμία ἀνάμιξις λαϊκῶν καὶ Ἀρχόντων ἐπιτρέπεται εἰς τὰς σχέσεις καὶ πράξεις τῶν τοιούτων Μονῶν (ἰδὲ Χρυσόβουλλα ἱδρυτῶν Αὐτοκρατόρων ἐν τοῖς Ἀρχείοις τῶν Μονῶν αὐτῶν).[2]
Τὴν νομικὴ βάση τῶν ἀνωτέρω ἔθεταν τὰ Βυζαντινὰ Αὐτοκρατορικὰ Χρυσόβουλλα, τὰ ὁποῖα ὡς γνωστὸν παραμένουν τὸ θεμέλιο τοῦ Αὐτοδιοικήτου τοῦ ΑΟ. Ἐπὶ παραδείγματι, σ’ αὐτὸ τοῦ Ἀλεξίου Κομνηνοῦ (1080), ὁρίζεται ὅτι:
Θεσπίζομεν τοίνυν τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι ἐλεύθερον καὶ μηδεμίαν φορολογίαν ἢ ἐπήρειαν ἔχειν τοὺς ἐν αὐτῷ Μοναχοὺς ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, τοὺς δὲ Ἄρχοντας μηδεμίαν ἔχειν κοινωνίαν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος.
Τὸ ἑπόμενο σημεῖο ποὺ στηρίχθηκε ἡ κριτικὴ κατὰ τῆς ἐκκοσμικεύσεως–διεθνοποιήσεως, ἦταν στὴν ἑτέρα βάση τοῦ Αὐτοδιοικήτου τοῦ ΑΟ, τουτέστιν στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες:
Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἀπαγορεύουσιν εἰς λαϊκοὺς ν’ ἀναμιγνύωνται εἰς τὰ τῶν Ἱερῶν Μονῶν πράγµατα, ὡς γενήσεται διὰ τῆς ἐγκαθιδρύσεως λαϊκῆς διεθνοῦς Ἀρχῆς ἐν Καρυαῖς, διοριζοµένης ὑπὸ Κυβερνήσεων κοσμικῶν καὶ ἐπηρεαζούσης ἀμέσως καὶ ἐμμέσως τὰς Μονάς.[3]
Ἐνδεικτικά, ἀναφέρονται ὁ ΚΔ΄ τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ΙΓ΄ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καθὼς καὶ ὁ Α΄ τῆς Α΄– Β΄ Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τοῦ 861, ἐπὶ Μ. Φωτίου. Σὲ αὐτὰ προσετίθεντο τὰ ἀπ’ αἰῶνος Πατριαρχικὰ Σιγίλλια (ποὺ ἐννοεῖται ὅτι ἐξακολουθοῦν νὰ ἰσχύουν), καθὼς καὶ τὰ Σουλτανικὰ Βεράτια.[4] Καταληκτικὰ δέ, ἐρχόταν ἡ προειδοποίηση ὅτι ἡ παρουσία λαϊκῶν ἀρχόντων –ὅπως ἦταν τὸ ἐπιδιωκόμενο τῆς διεθνοποιήσεως– θὰ ἔφερνε συνεχεῖς προστριβές, οἱ ὁποῖες μὲ τὴν σειρά τους θὰ ὁδηγοῦσαν στὴν κατάλυση τῆς ἱερότητος τοῦ ΑΟ, ὅπου πλέον θὰ κυριαρχοῦσαν:
συγκρούσεις, φιλονεικίαι καὶ ἔριδες, οὕτως ὥστε οἱ μοναχοί, καταφυγόντες εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. ὅπως ὦσι μακρὰν τῶν ἐγκοσμίων, θὰ διατελῶσι διηνεκῶς εἰς μερίμνας καὶ φροντίδας κοσμικὰς καὶ θ’ ἀπομακρύνωσι τὸν νοῦν καὶ τὸ πνεῦμα των ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, παραβιάζοντες τὸν ὅρκον, ὅν ἔδωκαν.[5]
Ἡ θέσις τῆς ΙΚ
Παράλληλα μὲ τὶς εἰδικὲς νομικὲς γνωμοδοτήσεις, ἡ ΙΚ, ὡς ἐκπροσωποῦσα θεσμικὰ τὸ ΑΟ, παρουσίασε σὲ συνεχῆ ὑπομνήματά της πρὸς τοὺς ἰσχυροὺς πολιτικοὺς παράγοντες ἐκείνης τῆς περιόδου, τὶς θέσεις της ὅπου σημειωνόταν ὁ κίνδυνος ἐκ τῆς διεθνοποιήσεως. Ἐπὶ παραδείγματι, στὶς 1/8/1913 στὸ κείμενό της, «Ἐπίκρισις εἰς τὴν κρίσιν, ἥν φέρει τὸ ἐπίσημον ὄργανον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας Ἐκκλησιαστικαὶ Εἰδήσεις εἰς τὴν “περὶ τοῦ Ἄθω καὶ τῆς Διεθνοῦς αὐτοῦ θέσεως” πραγµατείαν τοῦ κ. Α. Δημητριέβσκη», ……. ἀναφέρεται ὅτι ἡ ΙΚ προσπαθεῖ νά:
περιστείλη τὸ κακόν, τοῦ εἰς τὴν ἀναρχίαν καὶ τὴν ἀνατροπὴν τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ τὴν ἐκλαΐκευσιν τοῦ Ἱεροῦ Τόπου… ἀλλ’ ἀτυχῶς αἱ τοιαῦται τῶν Ἱερῶν Μονῶν, τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος καὶ τῶν σεπτῶν Πατριαρχείων νόµιµοι καὶ δίκαιαι ἐνέργειαι, αἱ εἰς τὸ ἠθικὸν ὄφελος τῶν ἀδελφῶν Ρώσσων μοναχῶν ἀποβλέπουσαι, παρεκωλύοντο ὑπὸ τῶν ἐν ΚΠόλει καὶ Θεσσαλονίκῃ Ρώσσων ὑπαλλήλων»[6]
Νωρίτερα δέ, σὲ σχετικό τους ὑπόμνημα (25/1/1913) ποὺ ἀπευθυνόταν πρὸς τὸν τότε πρωθυπουργὸ Ἐλευθέριο Βενιζέλο καθὼς καὶ τοὺς λοιποὺς Ἕλληνες πολιτικοὺς ἡγέτες, καὶ γιὰ τὸ αὐτὸ ζήτημα, οἱ Ἁγιορεῖτες τῆς ΙΚ, καθιστοῦσαν γνωστὸ στοὺς πολιτικοὺς ἡγέτες τὸ ἀπ’ αἰώνων διαµορφωθὲν ἁγιορειτικὸ καθεστώς, βάσει τῶν «Τυπικῶν, τῶν Χρυσοβούλλων, τῶν Σιγιλλίων καὶ Βερατίων», καθεστὼς τὸ ὁποῖο προστάτευαν, ὅπως χαρακτηριστικὰ ὑποστήριξαν, ἀκόμη καὶ οἱ διατάξεις τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου. ὑποστήριξαν ἐπίσης ὅτι µία µόνον καὶ συµφέρουσα θὰ ἦταν ἡ λύση στὸ ἁγιορειτικὸ ζήτηµα: νὰ παραµείνει τὸ ἐκκλησιαστικὸ καθεστὼς αὐτόνομο, ὑπὸ τὴν πνευματικὴ ἐξάρτηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπως ἦταν ἐπὶ Τουρκοκρατίας, «τῆς Ἑλλάδος ἁπλῶς ὑποκαθισταμένης εἰς τὰ δικαιώματα τῆς Τουρκίας»[7].
Ἑπομένως, παρὰ τὸ δεδομένο (ἂν καὶ ἐξαφθέν, λόγω τῶν τότε ἱστορικῶν συνθηκῶν) ἐθνικὸ αἴσθημα, οἱ Ἁγιορεῖτες, ἐκφραζόμενοι μέσῳ τῆς ΙΚ, οὐδέποτε διανοήθηκαν νὰ ἀπεμπολήσουν τὸ αἰωνόβιο καθεστὼς τοῦ Αὐτοδιοικήτου.
Ὁμοίως, ἕνας προκάτοχος τῶν σημερινῶν ἀντιπροσώπων τῆς ΙΚ, ὁ Μεγίστης Λαύρας γέρων Ἡσύχιος (διετέλεσε ἀντιπρόσωπος κατὰ τὰ ἔτη 1911-1914), κατὰ τὴν ἐν λόγῳ –κρίσιμη– περίοδο, τονίζει ὅτι:
«οὐδένα ἄλλο θέλομεν ἠμὴ μόνον τὰ προνόμιά μας νὰ μένουν ἄθικτα ὡς ἔχουν ἀπὸ αἰῶνας καὶ ὅτι οὐδεμίαν λαΐκὴν ἐπέμβασιν θὰ δεχθῶμεν».[8]
Ἡ νέα πραγματικότης
Ἔστω καὶ ἐνδεικτικά, ἐκ τῶν ἀνωτέρω, φάνηκε τὸ πῶς τὸ τότε ΑΟ, διεφύλαξε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὰ δίκαιά του καὶ τὴν ἀνεξαρτησία του. Ἡ ὅποια παρέμβαση τοῦ κοσμικοῦ–λαϊκοῦ παράγοντα ἐθεωρεῖτο ὅτι ἀνέτρεπε τὴν βάση τοῦ Μοναχικοῦ Πολιτεύματος, ἑπομένως ὡς δύναμη καταστρέφουσα τὴν ἐσωτερικὴ πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ΑΟ.
Στὴν σημερινὴ ὅμως συγκυρία, ἡ ἐπέμβαση τοῦ ΕΚ κλιμακώνεται, διαμορφώνοντας ὅρους ἐσωτερικῆς ρήξης τῆς Ἁγιορειτικῆς Ἀδελφότητος, ἀκόμα καὶ μέσα σ΄ αὐτὴν τὴν ΙΚ. Ἐνδεικτικά, κατὰ τὶς παρελθοῦσες ἡμέρες ὁ νῦν Πρωτεπιστάτης (Γέρων Παῦλος Λαυριώτης), προσπάθησε –ἀνεπιτυχῶς– νὰ φέρει τὸ ζήτημα τῶν ἐκτάκτων μέτρων στὴν Σύναξη τῆς ΙΚ. Ἡ ἀκύρωση τῶν προσπαθειῶν του ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἕξι (6) ἀντιπρόσωποι Ἱερῶν Μονῶν ἐπίτηδες δὲν προσῆλθαν δὶς στὶς συνεδρίες τῆς ΙΚ, μὲ ἀποτέλεσμα ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχε κατὰ τὸν ΚΧΑΟ ἀπαρτία τοῦ Σώματος, αὐτὲς νὰ μὴ γίνουν κἄν. Καθίσταται ξεκάθαρο πλέον τὸ κλῖμα διχόνοιας ποὺ ἔχει ἤδη ἐπεισέλθει στὸ ΑΟ, καὶ σ’ αὐτὰ τὰ ἀνώτερα κλιμάκια. Εἶναι ἄλλωστε εὐρύτερα γνωστό, ὅτι ὑπάρχουν συγκεκριμένοι κύκλοι ἐντὸς τῆς ΙΚ ποὺ ἀναμένουν πολλὰ ἀπὸ τὴν κρατικὴ συνδρομὴ στὶς ὑποθέσεις τους, καὶ παρασύρουν τοὺς ὑπολοίπους σὲ περιπέτειες, ἔτσι τὰ πράγματα παραμένουν καθηλωμένα, ἕνεκα ἀκριβῶς τῶν “ἰδιαιτέρων σχέσεων” ὀλίγων τινῶν, ποὺ τὰ ὁδηγοῦν στὴν ἐπιθυμητὴ γι’ αὐτοὺς κατεύθυνση.
Ὅσα σεβάστηκαν κι αὐτοὶ οἱ Τοῦρκοι, ἔρχεται ἑπομένως σήμερα τὸ ΕΚ νὰ τὰ καταστρατηγήσει καὶ ὅπως θὰ δειχθεῖ ἀναλυτικὰ σὲ ἑπόμενο κείμενο, τοῦτο ἀποτελεῖ πάγια καὶ μακροχρόνια προσπάθειά του.
Μικρὴ ἀναφορὰ εἰς τὴν ἔλευσιν Τσιόδρα εἰς τὸ ΑΟ
Γιὰ νὰ φανεῖ τὸ εὖρος τῆς πλήρους ἀπαξίωσης, ἀπὸ πλευρᾶς ΕΚ, τῶν Ἁγιορειτικῶν Ἀρχῶν κι αὐτῆς ταύτης τῆς ΙΚ, τὴν Τρίτη 9/9–22/9, κατέφθασε στὸ ΑΟ ὁ γνωστὸς Λοιμωξιολόγος κ. Σωτήριος Τσιόδρας, ὑπὸ τὴν ἐπίσημη ἰδιότητά του, συνοδευόμενος ἀπὸ κλιμάκιο ἐλέγχου γιὰ τὸν covid–19, ὁ ὁποῖος –νὰ σημειωθεῖ– ἀντὶ νὰ ζητήσει ἄδεια καὶ πρόσκληση ὑπὸ τῆς ΙΚ, ἀντ’ αὐτοῦ προσέγγισε τὸν Πολιτικὸ Διοικητὴ (ΠΔ) κ. Μαρτίνο, ζητώντας τηλεφωνικὰ τὴν συνδρομή του, ὥστε νὰ μπεῖ στὸ ΑΟ. Οἱ Ἁγιορειτικὲς Ἀρχὲς ἐνημερώθηκαν τηλεφωνικὰ τὴν τελευταία στιγμή, μόλις τὴν προηγούμενη τῆς ἐπισκέψεώς τους, ἀπὸ τὸν ΠΔ. Ἀφοῦ κατέφθασαν μὲ ἑλικόπτερο (καὶ ἄνευ διαμονητηρίου, τὸ ὁποῖο ὑπενθυμίζουμε, ὅτι ἀποτελεῖ διαβατηριακοῦ τύπου διαπίστωση εἰσόδου στὸ ΑΟ, καὶ μὲ τὸ ὁποῖο εἶναι ἐφοδιασμένοι ἕως καὶ αὐτοὶ οἱ Ἐπίσκοποι ποὺ τὸ ἐπισκέπτονται), τὸ ἀπολύτως παράτυπο κλιμάκιο ἐλέγχου (ὅπου αὐτὸς ποὺ κυρίως διενεργοῦσε τοὺς ἐλέγχους, ἔφερε πλήρη στολὴ βιολογικοῦ πολέμου!), ξεκίνησε, κατὰ πλήρη παράβαση τοῦ ΚΧΑΟ, δειγματοληπτικοὺς ἐλέγχους (ἀστυιατρικοὺς ἐλέγχους ἀσκεῖ ἀποκλειστικῶς ἡ ΙΕ), προκαλώντας πολλὰ καὶ σημαντικὰ ἐπεισόδια μὲ ὅσους –ὀρθῶς– δὲν τοὺς δεχόντουσαν. Ἂς σημειωθεῖ ἐν τέλει ὅτι ὁ κ. Τσιόδρας κόμισε μετ’ αὐτοῦ τὴν ὁδηγία τῆς Κυβερνήσεως γιὰ ὁλικὴ καραντίνα τοῦ ΑΟ, κάτι ποὺ ἀπολύτως ἀπορρίφθηκε ἀπὸ τὴν ΙΚ. Τὸ τελευταῖο τὸ ἀναφέρουμε ὡς ἐνδεικτικὸ τῶν προθέσεων ἀποϊεροποίησης τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου ὑπὸ τῆς Κυβερνήσεως, κάτι ποὺ παρομοίως ἔχει ἐπιβάλει στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς τῆς λοιπῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικράτειας. Νὰ μὴ διαφύγει πάντως τῆς προσοχῆς ὅτι, ὅπως ἀκριβῶς τονίστηκε καὶ στὸ κοινὸ κείμενο τῆς Καταγγελίας, ἡ ΙΚ εἶναι ἡ μόνη καὶ πλήρης ἐξουσία ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ποὺ δύναται νὰ ἀποφασίζει συνολικὰ σ’ αὐτό, ὅποτε καὶ μπόρεσε νὰ ἀπορρίψει τὴν Κυβερνητικὴ πρόταση γιὰ ὁλικὸ lockdown (εἰδάλλως, ἡ Κυβέρνηση ἁπλῶς θὰ τὸ ἐπέβαλε, δίχως κἄν νὰ ρωτήσει).
Ἐπίλογος
Τὰ πνευματικὰ ὅρια τοῦ προβλήματος, τόσο ὅσον ἀφορᾶ εἰδικῶς τὰ ἔκτακτα μέτρα, ὅσο καὶ εὐρύτερα ὅσα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν ἐπιχειρούμενη κατάλυση τοῦ Αὐτοδιοικήτου τοῦ ΑΟ, μόλις καὶ περιεγράφησαν. Ἐδῶ ἀρκεῖ νὰ σημειωθεῖ –κάτι ποὺ θὰ ἀναλυθεῖ διεξοδικὰ στὸ ἑπόμενο κείμενο– ἡ πρωτοφανὴς εἰσαγωγὴ νομικῆς ἐκφράσεως στὸ συμπληρωματικό τοῦ ΚΧΑΟ Ἁγιορειτικὸ Δίκαιο, ποὺ εἶναι αὐτὸ τῶν Κανονιστικῶν Διατάξεων (ΚΔ), καὶ ποὺ ἀνατρέπει τὰ ἰσχύοντα ἐν Ἁγίῳ Ὄρει. Συγκεκριμένα στὴν ὑπογραφεῖσα ἀπὸ τὴν τότε Ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν κα. Ντόρα Μπακογιάννη, ΚΔ “Περὶ Ἔργων” τοῦ 2007, ὅπου ρυθμίζονται ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν τὰ ἔργα στὸ ΑΟ (καὶ ποὺ συνδέονται μὲ τὸ φλέγον ζήτημα τῶν Εὐρωπαϊκῶν Κονδυλίων ΕΣΠΑ), ἀναφέρεται ἡ φράση “κατὰ τὸ εἰδικὸν καθεστώς του, (ἐνν. Ἁγίου Ὄρους) καὶ πρὸς ἐναρμόνισιν εἰς τὴν κοινὴν ἐθνικὴν νοµοθεσίαν”. Ἡ λέξη κλειδὶ εἶναι ἡ «ἐναρμόνισιν», ποὺ ὅπως γίνεται κατανοητό, καταλύει τὴν ἰδιοτυπία τοῦ Μοναχικοῦ Πολιτεύματος τοῦ ΑΟ, συγκαταλύοντας τὸ Αὐτοδιοίκητό του. Ἁπλῶς ἐδῶ νὰ σημειωθεῖ, ὅτι τὰ Ἐθνικὰ Δίκαια τῶν Χωρῶν μελῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως εἶναι ὑποχρεωμένα νὰ ἐναρμονίζονται μὲ τὸ Ἑνωσιακὸ Δίκαιο. Ὁπότε τὸ Ἁγιορειτικὸ Δίκαιο ἐναρμονιζόμενο πρὸς τὸ Ἐθνικό, τελικῶς ἐναρμονίζεται μὲ τὸ Εὐρωπαϊκό! Στὸ ἑπόμενο κείμενο θὰ καλυφθοῦν οἱ συνέπειες αὐτῶν τῶν ἐξελίξεων.
Κλείνοντας, ἴσως κάποιοι νὰ παρατηρήσουν ὅτι κατὰ τὴν τρέχουσα περίοδο καὶ ἐν μέσῳ γενικῆς ἐπίθεσης πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὅποια συζήτηση περὶ Αὐτοδιοικήτου τοῦ ΑΟ συνιστᾶ περιττὴ πολυτέλεια. Τοὺς διαφεύγει ὅμως τὸ σημαντικότερο: ὅτι ἡ διατήρηση τοῦ Αὐτοδιοικήτου ἀποτελεῖ τὴν μόνη ἀσφαλιστικὴ δικλεῖδα, ὥστε ὁ Ἄθωνας νὰ παραμείνει Ἱερὸς Τόπος ἀσκήσεως καὶ Ὀρθοδόξου ὁμολογίας. Ἄλλωστε ἡ ἐπίθεση δὲν περιορίζεται μόνον στὸν ἔξω-ἁγιορειτικὸ χῶρο. Ἐνημερωτικά, μόλις πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἀπεστάλει πρὸς τὸν ΠΔ, ἀπὸ τὸν “ἁρμόδιο” Εἰσαγγελέα διαταγὴ πρὸς συμμόρφωσιν βάσει τοῦ νέου Νόμου, ποὺ ἀναφέρεται στὶς ποινικὲς εὐθύνες ὅσων ἀσκοῦν κριτικὴ στὰ Κυβερνητικὰ μέτρα, καὶ ἰδίως στὸ ἐμβληματικό–συμβολικὸ γιὰ τὴν νέα κανονικότητα ποὺ ἐπιβάλλεται, αὐτὸ τῆς ὑποχρεωτικῆς μασκοφορίας. Περιττὸ εἶναι νὰ ἀναφέρουμε ὅτι καὶ ἡ συγκεκριμένη ἐνέργεια (κατὰ πλήρη παράβαση τῶν ἰσχυόντων στὸν ΚΧΑΟ), συνιστᾶ ἐπέμβαση καὶ περιφρόνηση τοῦ Καθεστῶτος τοῦ ΑΟ ἀπὸ πλευρᾶς τοῦ ΕΚ, ποὺ πλέον ἀντιμετωπίζεται ὡς νὰ εἶναι κάποια Νομαρχία του…
Βιβλιογραφία:
Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης, “Διοίκηση καὶ Ὀργάνωση τοῦ Ἁγίου Ὄρους”, Ἱερὰ Μονὴ Κουτλουμουσίου. 2007.
Καραβοκύρης Μ., “Τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὰ Δίκαια καὶ Προνόμια”. 1913.
Καραγιαννακίδης Δ., “Ραβάσια Μεγίστης Λαύρας 1912-1913”. Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας. 2018.
Σημειώσεις:
[1] Καραβοκύρης 1913, σ.16. [2] Καραβοκύρης 1913, σ.20. [3] Καραβοκύρης 1913, σ.22. [4] Δὲν τὰ παραθέτουμε, πρὸς συντομίαν. [5] Καραβοκύρης 1913, σ.28. [6] Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης 2007, σ.145. [7] Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης 2007, σ.139. [8] (Καραγιαννακίδης 2018, σ.119 Διατηρεῖται ἡ ὀρθρογραφία τοῦ πρωτοτύπου.
Ορθόδοξος Τύπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου