Μια σταγόνα από αίμα ήρωα……αξίζει χίλιες φορές περισσότερο από το μελάνι που έχουν χαλάσει όλοι οι σοφοί του κόσμου για τα βιβλία τους

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Με το χαμόγελο στα χείλη πάει κάποιος στο μέτωπο γνωρίζοντας ότι εκεί θα αφήσει -σαν τάμα για την ελευθερία του Γένους και την τιμή της πατρίδας- την υγεία του, την αρτιμέλειά του, τα λογικά του, τα νιάτα του και τη ζωή του. Ενα έθνος σύσσωμο τινάζεται σαν μαστίγιο στα καπούλια του -όσο αλαζόνα άλλο τόσο ανθέλληνα και γελοίου- εχθρού. Ένας λαός ευλαβής με εικονίσματα στα χέρια σταυρώνει τα παλικάρια που φεύγουν παρακαλώντας την Παναγιά να τα προστατεύει.

Αληθινό αίμα, σε αληθινό πόλεμο, από έναν αληθινό ελληνικό κόσμο. Το 1940 τα καταφέραμε γιατί ήμασταν ο εαυτός μας. Δεν υποκρινόμασταν κάτι που δεν είμαστε. Δεν είπαμε ότι είμαστε Ευρωπαίοι, σύγχρονοι, φιλελεύθεροι, ιδεοπλανεμένοι από το ένα ή το άλλο τοξικό νέφος, που εισαγάγαμε από Ανατολή ή Δύση. Δεν ήταν η πίστη σε ένα σύστημα εξουσίας που μας φτέρωσε τα πόδια στον πόλεμο εναντίον της Ιταλίας – γιατί τη χώρα και τους στρατιώτες της πολεμήσαμε, όχι τον φασισμό. Και δημοκράτες να ήταν οι Ιταλοί, ποσώς μας ενδιέφερε. Παραβίασαν τα σύνορα κι έφαγαν κατάμουτρα ελληνικό μολύβι και κατάσαρκα το ατσάλι από τις λόγχες μας. Αυτό ήταν όλο.

Πρέπει να είναι κάποιος παλικάρι αλλά και να έχει ήθος στη ζωή του. Ο γενναίος* πρέπει να έχει και ήθος, αλλιώς θα γίνει εγκληματίας άσπλαχνος, άδικος. Από την άλλη, ο δειλός δεν μπορεί να είναι ενάρετος – ακόμα και αν το επιδιώκει. Κάποια στιγμή στη ζωή του η αντίπερα όχθη του σωστού θα θέσει στον δειλό το διαχρονικό δίλημμα: ξεστράτισμα και ασφάλεια ή ορθοπραξία και κίνδυνος, φτώχεια, βάσανα, θάνατος;

Σ’ αυτά, λοιπόν, τα παλικάρια, τους στρατιωτικούς ηγέτες τους, τον Μεταξά, τον βασιλέα, τον λαό μας και -πάνω απ’ όλους και όλα- τον Θεό κάθε δόξα και τιμή πρέπει.

ΥΓ.: Καλά κάνει και δεν πάει η κυβέρνηση στη δοξολογία για το ’40. Έτσι που πολιτεύεται, είναι αταίριαστη με το μήνυμα του ΟΧΙ.

* Γενναίος δεν είναι αυτός που δεν νιώθει φόβο, αλλά εκείνος που νιώθει, αλλά επιλέγει να αγνοήσει τον φόβο και να επιδείξει γενναία συμπεριφορά, επειδή αυτό θεωρεί σωστό.