Παλαιόν και Νέον Άγιον Όρος: Η ανατροπή των αυτονοήτων

Γέρων Παΐσιος Μοναχός Καρεώτης και Επιφάνιος Μοναχός Καψαλιώτης

Υπενθυμίζουμε ότι στη Καταγγελία – διαμαρτυρία Αγιορειτών Πατέρων επί των επιβληθέντων μέτρων, λόγω του covid-19, στην Αυτοδιοίκητη Αγιορετική Πολιτεία, προς την σεβαστή Ιερά Κοινότητα (ΙΚ) του Αγίου Όρους (ΑΟ), η οποία δημοσιεύθηκε στον Ορθόδοξο Τύπο (αρ. φ. 2319), ετέθησαν συγκεκριμένα ερωτήματα, που παρ΄ όλες τις αρνητικές εξελίξεις σ΄ αυτό, παραμένουν αναπάντητα…

Ειδικότερα, τα ζητήματα–ερωτήματα που έθετε το κοινά υπογραφέν κείμενο, παρ΄ ότι έχουν να κάνουν με τα επιβληθέντα κυβερνητικά μέτρα, και κυρίως αυτό της υποχρεωτικής χρήσης μάσκας, ήταν σαφώς ευρύτερα και κατ΄ουσίαν αναφέρονταν στον χαρακτήρα της νομιμότητας στο ΑΟ, βάσει του Καταστατικού Χάρτου του Αγίου Όρους (ΚΧΑΟ). Ατυχώς, κατόπιν προσπαθειών συγκεκριμένων παραγόντων της Ιεράς Επιστασίας (ΙΕ), η ΙΚ δεν το εξέτασε, παρ΄ ότι καθ΄ ημάς το κείμενο της Διαμαρτυρίας-Καταγγελίας, έχοντας κατατεθεί αρμοδίως προς την Ιερά Επιστασία (ΙΕ), και ενώπιον μαρτύρων, από πλευράς ΚΧΑΟ εκρεμμεί. Καθήκον της ΙΕ ήταν να το προωθήσει ενώπιον της Συνάξεως της Ιεράς Κοινότητος (ΙΚ), οπότε και θα συζητήτο.

Ως προς το αληθές διακύβευμα του τι συμβαίνει στον Ιερό ημών Τόπο, και προς τα πού αυτός πορεύεται κατά τούτη την κρίσιμη περίοδο, διαφαίνεται ότι υπάρχουν αυτοί που δεν καταλαβαίνουν, αυτοί που αγνοούν αλλά και αυτοί που συνειδητά κάνουν ζημιά, με την μία κατηγορία να είναι χειρότερη της άλλης… Το τονίζουμε ξανά: Άγιον Όρος, δίχως Αυτοδιοίκητο, δεν νοείται. Αυτοδιοίκητο δεν είναι πχ οι ισχύουσες φοροαπαλλαγές ή άλλα τινά οικονομικά προνόμια, είναι η απόλυτη απαγόρευση ανάμιξης του κοσμικού παράγοντα στα της Μοναχικής Πολιτείας. Επομένως, το διακύβευμα με αφορμή τα έκτακτα μέτρα είναι ακριβώς αυτή η επέμβαση του Ελληνικού Κράτους (ΕΚ), η οποία –δυστυχώς– έχει βάθος χρόνου, σκοπό, ενώ στη παρούσα συγκυρία απλώς κλιμακώνεται. Γι αυτούς που δεν εννοούν, το διακύβευμα είναι η οριστική αλλοίωση του αρχέγονου πνευματικού χαρακτήρα του ΑΟ, η καθυπόταξή του, η σιωπή του, με τελικό ορίζοντα την απώλεια του πνευματικού χαρακτήρα του και την μετατροπή του σε ένα μουσειακό έκθεμα…

Το παλαιόν ΑΟ και ο αγώνας διατηρήσεως του Αυτοδιοικήτου

Το ΑΟ είναι ο κατ΄ εξοχήν τόπος πίστεως και ορθοδόξου ομολογίας, δικαίως δε καλείται ως η Ακρόπολις της Ορθοδοξίας. Ως εκ τούτου, κάθε προσπάθεια αλλοίωσης ή παραχάραξης της αποστολής του συνιστά –κυριολεκτικά– έγκλημα καθοσιώσεως. Δεν είναι άσχετο λοιπόν ότι, η εκκοσμίκευση, ή η εκλαΐκευση όπως την ονόμαζαν παλαιότερα, αποτέλεσε και αποτελεί τον κυριότερο κίνδυνο για την πνευματική του υπόσταση, που για το ΑΟ είναι και η μόνη αιτία ύπαρξής του.

Στους επαΐοντες της Αγιορειτικής Ιστορίας, είναι γνωστοί οι αγώνες της ΙΚ έναντι της εκκοσμικεύσεως και της ανατροπής των θεμελίων της Μοναχικής Πολιτείας –που εδράζονται πάγια στους Ιερούς Κανόνες και τα Αυτοκρατορικά Βυζαντινά Χρυσόβουλλα– κατά την περίοδο που ακολούθησε της απελευθερώσεως του ΑΟ (1912), ιδιαιτέρως δε μετά από την απαίτηση της Τσαρικής Ρωσίας για διεθνοποίηση αυτού (προς όφελος αυτής). Η διεθνοποίηση σήμαινε ότι το ΑΟ θα γινόταν ανεξάρτητο κράτος, υπό την μορφή του προτεκτοράτου, δηλαδή υπό την προστασία των Ορθοδόξων Κρατών της Βαλκανικής, καθώς και της Ρωσίας. Οι τότε Αγιορείτες προσέγγισαν το πρόβλημα έχοντας διττή στόχευση: την αφ΄ ενός διατήρηση της ελληνικότητας του Άθωνα, αφ΄ ετέρου δε την διατήρηση του αυτοδιοικήτου χαρακτήρος του ΑΟ και την προάσπιση της ιδιοτυπίας του μοναστικού χαρακτήρος του.

Τόσο στα επίσημα, όσο και στα ανεπίσημα κείμενα της εποχής εκείνης (1913, οπότε και συνήλθε η πρεσβευτική Διάσκεψη του Λονδίνου, με σκοπό να αποφασιστεί το μελλοντικό καθεστώς του ΑΟ), διαφαινόταν η κρισιμότητα της καταστάσεως και το υψηλό διακύβευμα για το ΑΟ. Παρήχθη δε ειδική γραμματεία υπό διαφόρων Ελλήνων νομικών κατά τις παραμονές της πρεσβευτικής Διασκέψεως του Λονδίνου, στην οποία αντιμετωπιζόταν ο κίνδυνος που συνεπαγόταν για τον Ιερό Τόπο εκ της εκκοσμικεύσεως–διεθνοποιήσεως του ΑΟ, να λάβει δηλαδή τούτο μορφή κοσμικού κράτους. Ενδεικτικά, σημειωνόταν εμφατικά:

Κατὰ τὸν ὁρισμὸν τῆς λέξεως, Μοναχὸς λέγεται ὁ ἀφιερῶν ἑαυτὸν τῷ Θεῷ καὶ δουλεύων αὐτῷ καὶ ὁ ἐγκαταλείπων τὰ ἐγκόσμια καὶ ἀποξενούμενος ὅλως τούτων. Ἔνεκα τῶν τοιούτων κρατουσῶν ἰδεῶν, οὐδεμία ὑφίστατο, οὐδὲ ἠδύνατο νὰ ὑφίσταται ἀνάγκη, οὐδὲ ἥρμοζε νὰ ὑφίστατο ἀνάγκη ὑπάρξεως πολιτικῆς ᾿Αρχῆς, ἐκπροσωπούσης ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τὴν κοσμικὴν ἐξουσίαν καὶ ἀφορώσης τὴν ἐξωτερικὴν διοίκησιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Συνεπῶς οὐδεμία εὕρηται πολιτικὴ κοσμικὴ Ἀρχὴ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει οὔτε Βυζαντινὴ καθ’ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, οὔτε Τουρκικὴ μετὰ τὴν κατάκτησιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὑπὸ τῶν Τούρκων μέχρι τοῦ 1869.[1]

Όντως, μόλις το έτος 1869 εμφανίζεται –για πρώτη φορά στην ιστορία του ΑΟ– Πολιτικός Διοικητής (τουρκ. Καϊμακάμης), απόρροια και τούτο της γενικότερης διοικητικής μεταρρύθμισης του Οθωμανικού Κράτους. Το δε θεσμικό ΑΟ (η ΙΚ), αποδέχθηκε τελικώς την τοποθέτηση του Καϊμακάμη, υπό τον όρο ότι δεν θα διοικεί ούτος στο ΑΟ, αλλά η ΙΚ, καθώς και ότι η Τουρκική Κυβέρνηση θα συνεχίσει ν΄ αναγνωρίζει τα απ΄ αιώνος προνόμια του ΑΟ, πράγμα που βεβαίως συνέβει.

Τελικώς, αυτό που υποστηριζόταν –από πλευράς νομικής– ως προς το απαράδεκτον της εκκοσμικεύσεως–διεθνοποιήσεως του ΑΟ, ήταν ότι:

Αἱ ἐν τῷ Ὄρει τοῦ Ἄθω Μοναὶ καὶ οἱ ἐν αὐτοῖς μονάζοντες καὶ αἱ περιουσίαι τῶν Μονῶν δέον νὰ ἦναι ἐλεύθεροι καὶ ἀκαταζήτητοι καὶ οὐδεμία ἀνάμιξις λαϊκῶν καὶ Ἀρχόντων ἐπιτρέπεται εἰς τὰς σχέσεις καὶ πράξεις τῶν τοιούτων Μονῶν (ἰδὲ Χρυσόβουλλα ἰδρυτῶν Αὐτοκρατόρων ἐν τοῖς ᾿Αρχείοις τῶν Μονῶν αὐτῶν).[2]

Την νομική βάση των ανωτέρω έθεταν τα Βυζαντινά Αυτοκρατορικά Χρυσόβουλλα, τα οποία ως γνωστόν παραμένουν το θεμέλιο του Αυτοδιοικήτου του ΑΟ. Επί παραδείγματι, σ΄ αυτό του Αλεξίου Κομνηνού (1080), ορίζεται ότι:

Θεσπίζομεν τοίνυν τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι ἐλεύθερον καὶ μηδεμίαν φορολογίαν ἢ ἐπήρειαν ἔχειν τοὺς ἐν αὐτῷ Μοναχοὺς ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, τοὺς δὲ Ἄρχοντας μηδεμίαν ἔχειν κοινωνίαν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος.

Το επόμενο σημείο που στηρίχθηκε η κριτική κατά της εκκοσμικεύσεως–διεθνοποιήσεως, ήταν στην ετέρα βάση του Αυτοδιοικήτου του ΑΟ, τουτέστιν στους Ιερούς Κανόνες:

Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἀπαγορεύουσιν εἰς λαϊκοὺς ν᾿ ἀναμιγνύωνται εἰς τὰ τῶν Ἱερῶν Μονῶν πράγµατα, ὡς γενήσεται διὰ τῆς ἐγκαθιδρύσεως λαϊκῆς διεθνοῦς ᾿Αρχῆς ἐν Καρυαῖς, διοριζοµένης ὑπὸ Κυβερνήσεων κοσμικῶν καὶ ἐπηρεαζούσης ἀμέσως καὶ ἐμμέσως τὰς Μονάς.[3]

Ενδεικτικά, αναφέρονται ο ΚΔ΄ της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο ΙΓ΄ της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, καθώς και ο Α΄ της Α΄– Β΄ Αγίας και Μεγάλης Συνόδου του 861, επί Μ. Φωτίου. Σε αυτά προσετίθεντο τα απ΄ αιώνος Πατριαρχικά Σιγγίλια (που εννοείται ότι εξακολουθούν να ισχύουν), καθώς και τα Σουλτανικά Βεράτια.[4] Καταληκτικά δε, ερχόταν η προειδοποίηση ότι η παρουσία λαϊκών αρχόντων –όπως ήταν το επιδιωκόμενο της διεθνοποιήσεως– θα έφερνε συνεχείς προστριβές, οι οποίες με την σειρά τους θα οδηγούσαν στην κατάλυση της ιερότητος του ΑΟ, όπου πλέον θα κυριαρχούσαν:

συγκρούσεις, φιλονεικίαι καὶ ἔριδες, οὕτως ὥστε οἵ μοναχοί, καταφυγόντες εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. ὅπως ὦσι μακρὰν τῶν ἐγκοσμίων, θὰ διατελῶσι διηνεκῶς εἰς μερίμνας καὶ φροντίδας κοσμικὰς καὶ θ᾽ ἀπομακρύνωσι τὸν νοῦν καὶ τὸ πνεῦμά των ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, παραβιάζοντες τὸν ὅρκον, ὂν ἔδωκαν.[5]

Η θέση της ΙΚ

Παράλληλα με τις ειδικές νομικές γνωμοδοτήσεις, η ΙΚ, ως εκπροσωπούσα θεσμικά το ΑΟ, παρουσίασε σε συνεχή υπομνήματά της προς τους ισχυρούς πολιτικούς παράγοντες εκείνης της περιόδου, τις θέσεις της όπου σημειωνόταν ο κίνδυνος εκ της διεθνοποιήσεως. Επί παραδείγματι, στις 1/8/1913 στο κείμενό της, «Ἐπίκρισις εἰς τήν κρίσιν, ἥν φέρει τό ἐπίσημον ὄργανον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Εκκλησίας τῆς Ρωσσίας Ἐκκλησιαστικαί Εἰδήσεις εἰς τήν “περί τοῦ Ἄθω καί τῆς Διεθνοῦς αὐτοῦ θέσεως" πραγµατείαν τοῦ κ. Α. Δημητριέβσκη», αναφέρεται ότι η ΙΚ προσπαθεί να:

περιστείλη τό κακόν, τοῦ εἰς τήν ἀναρχίαν καί τήν ἀνατροπήν τῶν ἱερῶν κανόνων καί τήν ἐκλαΐκευσιν τοῦ Ἱεροῦ Τόπου… ἀλλ' ἀτυχῶς αἱ τοιαῦται τῶν Ἱερῶν Μονῶν, τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος καί τῶν σεπτῶν Πατριαρχείων νόµιµοι καί δίκαιαι ἐνέργειαι, αἱ εἰς τό ἠθικόν ὄφελος τῶν ἀδελφῶν Ρώσσων μοναχῶν ἀποβλέπουσαι, παρεκωλύοντο ὑπό τῶν ἐν ΚΠόλει καί Θεσσαλονίκῃ Ρώσσων ὑπαλλήλων»[6]

Νωρίτερα δε, σε σχετικό τους υπόμνημα (25/1/1913) που απευθυνόταν προς τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο καθώς και τους λοιπούς Έλληνες πολιτικούς ηγέτες, και για το αυτό ζήτημα, οι Αγιορείτες της ΙΚ,

καθιστούσαν γνωστό στούς πολιτικούς ἡγέτες τό ἀπ᾿ αἰώνων διαµορφωθέν ἁγιορειτικό καθεστώς, βάσει τῶν «Τυπικῶν, τῶν Χρυσοβούλλων, τῶν Σιγιλλίων καί Βερατίων», καθεστώς τό ὁποῖο προστάτευαν, ὅπως χαρακτηριστικά ὑποστήριξαν, ἀκόμη καί οἱ διατάξεις τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου. ὑποστήριξαν ἐπίσης ὅτι µία µόνον καί συµφέρουσα θά ἧταν ἡ λύση στό ἁγιορειτικό ζήτηµα: νά παραµείνει τό ἐκκλησιαστικό καθεστώς αὐτόνομο, ὑπό τὴν πνευματική ἐξάρτηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπως ἧταν ἐπί Τουρκοκρατίας, «τῆς Ελλάδος ἁπλῶς ὑποκαθισταμένης εἰς τά δικαιώματα τῆς Τουρκίας»[7]

επομένως, παρά το δεδομένο (αν και εξαφθέν, λόγω των τότε ιστορικών συνθηκών) εθνικό αίσθημα, οι Αγιορείτες, εκφραζόμενοι μέσω της ΙΚ, ουδέποτε διανοήθηκαν να απεμπολήσουν το αιωνόβιο καθεστώς του Αυτοδιοικήτου.

Ομοίως, ένας προκάτοχος των σημερινών αντιπροσώπων της ΙΚ, ο Μεγίστης Λαύρας γέρων Ησύχιος (διετέλεσε αντιπρόσωπος κατά τα έτη 1911-1914), κατά την εν λόγω –κρίσιμη– περίοδο, τονίζει ότι:

οὐδένα ἄλλο θέλομεν ἠμή μόνον τά προνόμια μας νά μένουν ἄθικτα ὡς ἔχουν ἀπό αἰῶνας καἰ ὅτι οὐδεμίαν λαΐκήν ἐπέμβασιν θά δεχθῶμεν[8]

Η νέα πραγματικότητα

Έστω και ενδεικτικά, εκ των ανωτέρω, φάνηκε το πώς το τότε ΑΟ, διεφύλαξε ως κόρην οφθαλμού τα δίκαιά του και την ανεξαρτησία του. Η όποια παρέμβαση του κοσμικού–λαϊκού παράγοντα θεωρείτο ότι ανέτρεπε αυτήν τούτη τη βάση του Μοναχικού Πολιτεύματος, επομένως ως δύναμη καταστρέφουσα την εσωτερική πνευματική κατάσταση του ΑΟ.

Στην σημερινή όμως συγκυρία, η επέμβαση του ΕΚ κλιμακώνεται, διαμορφώνοντας όρους εσωτερικής ρήξης της Αγιορειτικής Αδελφότητος, ακόμα και μέσα σ΄ αυτήν την ΙΚ. Ενδεικτικά, κατά τις παρελθούσες ημέρες ο νυν Πρωτεπιστάτης (Γέρων Παύλος Λαυριώτης), προσπάθησε –ανεπιτυχώς– να φέρει το ζήτημα των εκτάκτων μέτρων στην Σύναξη της ΙΚ. Η ακύρωση των προσπαθειών του οφείλεται στο γεγονός ότι έξι (6) αντιπρόσωποι Ιερών Μονών επίτηδες δεν προσήλθαν δις στις συνεδρίες της ΙΚ, με αποτέλεσμα αφού δεν υπήρχε κατά τον ΚΧΑΟ απαρτία του Σώματος, αυτές να μη γίνουν καν. Καθίσταται ξεκάθαρο πλέον το κλίμα διχόνοιας που έχει ήδη επεισέλθη στο ΑΟ, και σ΄ αυτά τα ανώτερα κλιμάκια. Είναι άλλωστε ευρύτερα γνωστό, ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι κύκλοι εντός της ΙΚ που αναμένουν πολλά από την κρατική συνδρομή στις υποθέσεις τους, και παρασέρνουν τους υπολοίπους σε περιπέτειες, έτσι τα πράγματα παραμένουν καθηλωμένα, ένεκα ακριβώς των "ιδιαιτέρων σχέσεων” ολίγων τινών, που τα οδηγούν στην επιθυμητή γι΄ αυτούς κατεύθυνση.

Όσα σεβάστηκαν κι αυτοί οι Τούρκοι, έρχεται επομένως σήμερα το ΕΚ να τα καταστρατηγήσει και όπως θα δειχθεί αναλυτικά σε επόμενο κείμενο, τούτο αποτελεί πάγια και μακροχρόνια προσπάθειά του.

Μικρή αναφορά στην έλευση Τσιόδρα στο ΑΟ

Για να φανεί το εύρος της πλήρους απαξίωσης, από πλευράς ΕΚ, των Αγιορειτικών Αρχών κι αυτής τούτης της ΙΚ, την Τρίτη 9/9–22/9, κατέφθασε στο ΑΟ ο γνωστός Λοιμωξιολόγος κ. Σωτήριος Τσιόδρας, υπό την επίσημη ιδιότητά του, συνοδευόμενος από κλιμάκιο ελέγχου για τον covid–19, ο οποίος –να σημειωθεί– αντί να ζητήσει άδεια και πρόσκληση υπό της ΙΚ, αντ΄ αυτού προσέγγισε τον Πολιτικό Διοικητή (ΠΔ) κ. Μαρτίνο, ζητώντας τηλεφωνικά την συνδρομή του, ώστε να μπει στο ΑΟ. Οι Αγιορειτικές Αρχές ενημερώθηκαν τηλεφωνικά την τελευταία στιγμή, μόλις την προηγούμενη της επισκέψεώς τους, από τον ΠΔ. Αφού κατέφθασαν με ελικόπτερο (και άνευ διαμονητηρίου, το οποίο υπενθυμίζουμε, ότι αποτελεί διαβατηριακού τύπου διαπίστωση εισόδου στο ΑΟ, και με το οποίο είναι εφοδιασμένοι έως και αυτοί οι Επίσκοποι που το επισκέπτονται), το απολύτως παράτυπο κλιμάκιο ελέγχου (όπου αυτός που κυρίως διενεργούσε τους ελέγχους, έφερε πλήρη στολή βιολογικού πολέμου!), ξεκίνησε, κατά πλήρη παράβαση του ΚΧΑΟ, δειγματοληπτικούς ελέγχους (αστυιατρικούς ελέγχους ασκεί αποκλειστικώς η ΙΕ), προκαλώντας πολλά και σημαντικά επεισόδια με όσους –ορθώς– δεν τους δεχόντουσαν. Ας σημειωθεί εν τέλει ότι ο κ. Τσιόδρας κόμισε μετ΄ αυτού την οδηγία της Κυβερνήσεως για ολική καραντίνα του ΑΟ, κάτι που απολύτως απορρίφθηκε από την ΙΚ. Το τελευταίο το αναφέρουμε ως ενδεικτικό των προθέσεων αποϊεροποίησης του Ιερού ημών Τόπου υπό της Κυβερνήσεως, κάτι που παρομοίως έχει επιβάλλει στους Ιερούς Ναούς της λοιπής Ελληνικής Επικράτειας. Να μην διαφύγει πάντως της προσοχής ότι, όπως ακριβώς τονίστηκε και στο κοινό κείμενο της Καταγγελίας, η ΙΚ είναι η μόνη και πλήρης εξουσία εν Αγίω Όρει που δύναται ν΄ αποφασίζει συνολικά σ΄ αυτό, οπότε και μπόρεσε ν΄ απορρίψει την Κυβερνητική πρόταση για ολικό lockdown (ειδάλλως, η Κυβέρνηση απλώς θα το επέβαλλε, δίχως καν να ρωτήσει).

Επίλογος

Τα πνευματικά όρια του προβλήματος, τόσο όσον αφορά ειδικώς τα έκτακτα μέτρα, όσο και ευρύτερα όσα έχουν να κάνουν με την επιχειρούμενη κατάλυση του Αυτοδιοικήτου του ΑΟ, μόλις και περιεγράφησαν. Εδώ αρκεί να σημειωθεί –κάτι που θα αναλυθεί διεξοδικά στο επόμενο κείμενο– η πρωτοφανής εισαγωγή νομικής εκφράσεως στο συμπληρωματικό του ΚΧΑΟ Αγιορειτικό Δίκαιο, που είναι αυτό των Κανονιστικών Διατάξεων (ΚΔ), και που ανατρέπει τα ισχύοντα εν Αγίω Όρει. Συγκεκριμένα στην υπογραφείσα από την τότε Υπουργό Εξωτερικών κα. Ντόρα Μπακογιάννη, ΚΔ “Περί Έργων” του 2007, όπου ρυθμίζονται ζητήματα που αφορούν τα έργα στο ΑΟ (και που συνδέονται με το φλέγον ζήτημα των Ευρωπαϊκών Κονδυλίων ΕΣΠΑ), αναφέρεται η φράση “κατὰ τὸ εἰδικὸν καθεστώς του (ενν. Αγίου Όρους) καὶ πρὸς ἐναρμόνισιν εἰς τὴν κοινὴν ἐθνικὴν νοµοθεσίαν ”. Η λέξη κλειδί είναι η εναρμόνισιν, που όπως γίνεται κατανοητό, καταλύει την ιδιοτυπία του Μοναχικού Πολιτεύματος του ΑΟ, συγκαταλύοντας το Αυτοδιοίκητό του. Απλώς εδώ να σημειωθεί, ότι τα Εθνικά Δίκαια των Χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως είναι υποχρεωμένα να τα εναρμονίζονται με το Ενωσιακό Δίκαιο. Οπότε το Αγιορειτικό Δίκαιο εναρμονιζόμενο προς το Εθνικό, τελικώς εναρμονίζεται με το Ευρωπαϊκό! Στο επόμενο κείμενο θα καλυφθούν οι συνέπειες αυτών των εξελίξεων.

Κλείνοντας, ίσως κάποιοι να παρατηρήσουν ότι κατά την τρέχουσα περίοδο και εν μέσω γενικής επίθεσης προς την Εκκλησία, η όποια συζήτηση περί Αυτοδιοικήτου του ΑΟ συνιστά περιττή πολυτέλεια. Τους διαφεύγει όμως το σημαντικότερο: ότι η διατήρηση του Αυτοδιοικήτου αποτελεί την μόνη ασφαλιστική δικλείδα, ώστε ο Άθωνας να παραμείνει Ιερός Τόπος ασκήσεως και Ορθοδόξου ομολογίας. Άλλωστε η επίθεση δεν περιορίζεται μόνον στον εξω-αγιορειτικό χώρο. Ενημερωτικά, μόλις προ ολίγων ημερών απεστάλλει προς τον ΠΔ, από τον “αρμόδιο” Εισαγγελέα διαταγή προς συμμόρφωσιν βάσει του νέου Νόμου, που αναφέρεται στις ποινικές ευθύνες όσων ασκούν κριτική στα Κυβερνητικά μέτρα, και ιδίως στο εμβληματικό–συμβολικό για την νέα κανονικότητα που επιβάλλεται, αυτό της υποχρεωτικής μασκοφορίας. Περιττό είναι να αναφέρουμε ότι και η συγκεκριμένη ενέργεια (κατά πλήρη παράβαση των ισχυόντων στον ΚΧΑΟ), συνιστά επέμβαση και περιφρόνηση του Καθεστώτος του ΑΟ από πλευράς του ΕΚ, που πλέον αντιμετωπίζεται ως να είναι κάποια Νομαρχία του…

Βιβλιογραφία

Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης. 2007. Διοίκηση καί Ὀργάνωση τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἱερά Μονή Κουτλουμουσίου.

Καραβοκυρός, Μ. 1913. Τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τά Δίκαια καί Προνόμια.

Καραγιαννακίδης, Δ. 2018. Ραβάσια Μεγίστης Λαύρας 1912-1913. Ἱερά Μονή Μεγίστης Λαύρας.

---

[1] Καραβοκυρός 1913, σ.16

[2] Καραβοκυρός 1913, σ.20

[3] Καραβοκυρός 1913, σ.22

[4] Δεν τα παραθέτουμε, προς συντομίαν

[5] Καραβοκυρός 1913, σ.28

[6] Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης 2007, σ.145

[7] Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης 2007, σ.139

[8] Καραγιαννακίδης 2018, σ.119. Διατηρείται η ορθρογραφία του πρωτοτύπου.