Δεν είναι διαβατάρικο πουλί, που για μια μέρα
σχίζει τα νέφη και περνά γοργό σαν τον αγέρα,
ούτε κισσός, π’ αναίσθητος την πέτρα περιπλέκει
ούτ’ αστραπή, που σβήνεται χωρίς αστροπελέκι,
δεν είναι νεκροθάλασσα, βοή χωρίς σεισμό,
νιώθω για σε, πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό.
Αρ. Βαλαωρίτης
1 σχόλιο:
Δεξιά κι αριστερά
δύο δείγματα
τού..."προσώπου" τής
-βορβορώδους και
όζουσας-
κοσμικής εξουσίας...
(που υποδύονται
τάχα
την τάξη).
Στο μέσον
το γαλανό
το λευκό
και το φωτεινό πορφυρό,
να στεφανώνει το πρόσωπο
τού Ελληνισμού που έρχεται...
Άν και στριμωγμένο, εκκολάπτεται ήρεμο
μη φοβούμενο την
στενή
και
τεθλιμμένη ο δ ό !
Δημοσίευση σχολίου