ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

 

 

Πριν από λίγα χρόνια, μέσα στην κρίση, βρέθηκα για τις καλοκαιρινές μου διακοπές σε ένα νησί των Κυκλάδων που πολύ αγαπώ. Εκεί τελείως συμπτωματικά συνάντησα τον Κωστάκη, τον γιο ενός φίλου μου, που τον ήξερα από παιδάκι και είχε καταγωγή από το συγκεκριμένο νησί. Χάρηκα πολύ για τη συνάντηση αυτή και είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε για λίγο. Ο Κωστάκης ήταν πλέον 24-25 χρονών. Μου είπε τα νέα του. Εξαιρετικό και σεβαστικό παλικάρι, που όμως δεν αγαπούσε πολύ τα γράμματα και έτσι από μικρός ακολούθησε τον πατέρα του στη δουλειά και όταν τελείωσε το σχολείο έγινε και αυτός υδραυλικός. Αποφάσισε, λοιπόν, να αφήσει την Αθήνα και να εγκατασταθεί μόνιμα στο νησί της καταγωγής του. Νυμφεύθηκε την κοπέλα της καρδιάς του και ήταν ήδη πατέρας δύο μικρών παιδιών.

Τον ρώτησα: "Πώς πάει Κωστάκη μου εδώ; Έχεις δουλίτσα;". Μου απάντησε με χαμόγελο: "Δόξα τω Θεώ κύριε Μάκη, έχω αρκετή δουλειά, δεν προλαβαίνω. Φτάνω και τα 3.000 € το μήνα". Η απάντηση του πιο πολύ με χαροποίησε, παρά με ξάφνιασε! Ένα πρακτικό επάγγελμα έχει πάντα περισσότερες διεξόδους και ευκαιρίες. Όταν αποχαιρετιστήκαμε μπήκα σε σκέψεις. Σκέφτηκα όλους αυτούς τους πτυχιούχους των μεγάλων και σπουδαίων επιστημών, που αντί για επίζηλες θέσεις εργασίας, έχουν καταλάβει ως άνεργοι τα καλύτερα τραπέζια στις καφετέριες όπου πίνουν καθημερινά τον φρέντο τους, με χαρτζιλίκι από τον μπαμπά τους. Δικηγόρος! Οικονομολόγος! Φιλόλογος! κλπ. Ποιος ξέρει πότε θα βρουν μια εργασία που θα ανταμείψει τους κόπους της απόκτησης του άνευ αντικρίσματος πτυχίου τους; Από την άλλη, ο ταπεινός, τεχνίτης και χειρώνακτας Κωστάκης, έχει βάλει από νωρίς την ζωή του σε μια τάξη. Εξαρτάται από τα χέρια του και από τη διάθεση του για δουλειά. Ναι, ιδρώνει. Ναι, σπάζει τη μέση του. Ναι, δεν έχει χρόνο για καφέ. Ναι, γυρίζει ψόφιος από τη δουλειά στο σπίτι το απόγευμα, όπου τον περιμένουν οι παιδικές αγκαλιές! Ο Κωστάκης, όμως, στα 50 του μπορεί να έχει γίνει και παππούς, όταν οι συνομήλικοι του πτυχιούχοι το πολύ-πολύ να έχουν υιοθετήσει κάνα σκύλο. Ο Κωστάκης αποδείχθηκε ένας "φιλόσοφος" της πράξης, οι άλλοι θαμώνες των καφέ. Ο Κωστάκης δεν κόλλησε στο πρεστίζ του επαγγέλματος και της κοινωνικής καταξίωσης. Δεν είχαν και οι γονείς του το "ψώνιο". Ήθελε απλά να κερδίσει την ζωή του και το κατάφερε. Καλή σου ώρα Κωστάκη μου, να είσαι πάντα καλά!

 Γ.Γ.Γ.