Περί “ακινησίας”, “προδοσίας” και άλλων “τεράτων”…

  Κυκλοφορεί τελευταία η “πληροφορία” ότι ο πρώην Πρωθυπουργός Σημίτης “δέχθηκε”, λέει, πριν 20 περίπου χρόνια, να συζητήσει με την Τουρκία “μειωμένη επήρεια για κάποια ελληνικά νησιά” του Βορείου Αιγαίου (Σαμοθράκη και Θάσο) καθώς και για την ίδια την… Θράκη!
Όπως “δέχθηκε”, υποτίθεται, να συζητήσει με την Τουρκία και “αποστρατιωτικοποίηση” των Ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου…
Κι όλα αυτά συνέβησαν – υποτίθεται πάντα – στα πλαίσια των “διερευνητικών συνομιλιών” που είχαν ξεκινήσει από το 2000, μετά τις Συμφωνίες του Ελσίνκι τον Ιούλιο του 1997, ενάμιση χρόνο μετά την κρίση των Ιμίων, και μετά τη Συμφωνία της Μαδρίτης, το Δεκέμβριο του 1999.
–Να σημειωθεί ότι στο Ελσίνκι η Ελλάδα είχε υπογράψει τον “αμοιβαίο  Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους”.
–Ενώ στο Ελσίνκι η ΕΕ καλούσε την Τουρκία (και τις άλλες υποψήφιες τότε χώρες προς ένταξη) “να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για την επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς και άλλων συναφών θεμάτων”. Κι είχε επίσης ζητήσει όποια “διαφορά” δεν επιλύονταν ως το 2004, να παραπεμφθεί στο Διεθνές Δικαστήριο.
Στην Μαδρίτη πράγματι, η Ελλάδα αναγνώρισε ότι υπάρχουν “νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα” της Τουρκίας στο Αιγαίου.
Ατυχέστατη διατύπωση!
–Τι θα πει “νόμιμα” (και) “ζωτικά” συμφέροντα;
Νόμιμα όλοι ξέρουμε τι είναι. Όσα αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο.
–Όμως τι θα πει “ζωτικά”; Ό,τι κάθε χώρα ισχυρίζεται η ίδια πως είναι “ζωτικό” για την Ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία της. Δυνητικά τουλάχιστον… τα πάντα όλα!
–Κι ύστερα στο Ελσίνκι η Ελλάδα αναγνώρισε – πολύ εμμέσως, αφού προσυπέγραψε το κοινό ανακοινωθέν της ΕΕ – ότι υπάρχουν “συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα” με την Τουρκία”.
Δηλαδή – πολύ εμμέσως, το επαναλαμβάνω – τα Ίμια και το γκριζάρισμα του Αιγαίου, αναγνωρίστηκαν ως θέματα που έπρεπε να συζητηθούν και να “επιλυθούν”.
Να σημειωθεί ότι ΔΕΝ είναι κανονική πρακτική στις διεθνείς σχέσεις να αναγνωρίζονται ως “διμερή” θέματα, ζητήματα που μονομερώς εγείρει μια χώρα – και μάλιστα με απειλή χρήσης βίας – κατά παράβασιν διεθνώς Συμβάσεων και του Διεθνούς Δικαίου.
Αυτά έγιναν τότε! Και δεν οδήγησαν… πουθενά!
“Δέσμευση” να πάμε στη Χάγη ΔΕΝ υπήρξε τότε! Η ΕΕ ανακοίνωσε ότι αν δεν είχαν λυθεί οι διαφορές Ελλάδας Τουρκίας ως το 2004 το αργότερο, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο… “θα επανεξέταζε την κατάσταση ως προς κάθε εκκρεμή διαφορά”.
Η διορία παρήλθε, επίλυση προβλημάτων ΔΕΝ υπήρξε, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συνήλθε αλλά ΔΕΝ αποφάσισε τίποτε το συγκεκριμένο! Η Τουρκία πήρε το καθεστώς “υποψήφιου κράτους μέλους”, και πέραν τούτου ουδέν. Στη συνέχεια η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας κόλλησε και ήδη θεωρείται “κλινικώς νεκρή”….
Τώρα βγαίνουν κάποιοι και προσπαθούν να εμφανίσουν την… “πλήρη συνθηκολόγηση” της Ελλάδας ως κάτι έχει ήδη γίνει!
Πράγμα που είναι ψέμα!
Προσπαθούν να εμφανίσουν το ότι θα συρθεί η Ελλάδα σε “εφ’ όλης της ύλης διάλογο” με την Τουρκία, όπως ακριβώς επιθυμεί και επιδιώκει η Τουρκία, γιατί τάχα αυτό είναι ήδη “τετελεσμένο”.
Πρόκειται για χονδροειδές ψέμα!
Επικαλούνται ένα τηλεγράφημα του Αμερικανού διπλωμάτη Νικολας Μπέρνς (πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα) ότι ο Σημίτης έχει δεχθεί διάφορα πράγματα.
Αλλά το τι “δέχθηκε” ο οποιοσδήποτε, ακόμα και ο τότε Πρωθυπουργός, ιδιωτικά και παρασκηνιακά, ΔΕΝ  δεσμεύει τη χώρα, ΔΕΝ έχει καμία απολύτως νομική ισχύ, ΔΕΝ έχει την παραμικρή πολιτική βαρύτητα. Δεν αποτελεί απόφαση ελληνικής κυβέρνησης, δεν κυρώθηκε από πουθενά. Απλά ΔΕΝ υπάρχει!
Για κανένα σοβαρό κράτος δεν υπάρχει κάτι τέτοιο…
Υποτίθεται ότι ασκούν “κριτική στο Σημίτη” εκ των υστέρων. Αλλά στην πραγματικότητα προσπαθούν να εκβιάσουν να περάσει σήμερα και επισήμως εκείνο που – υποτίθεται ότι – “είχε δεχθεί” τότε ο Σημίτης!
–Δεν μας λένε: κοιτάτε τι είχε αποδεχθεί ο Σημίτης…
— Μας λένε ουσιαστικά: Θα γίνει τώρα κι επισήμως αυτό που ο Σημίτης είχε αποδεχθεί τότε ανεπισήμως…
Θα γίνει τώρα αναγκαστικά, αυτό που δεν τόλμησε να περάσει τότε ο Σημίτης…
[Δεν μπαίνω καν στη συζήτηση αν όλα αυτά τα είχε, πράγματι, αποδεχθεί τότε ο Σημίτης. Είναι παγίδα και να το συζητάμε. Αφού δεν προχώρησε τίποτε τότε και δεν τόλμησε κανείς να τα περάσει στην Ελλάδα τότε, είναι πλήρως ανυπόστατα. Αφορούν τους ιστορικούς. Είτε αληθεύουν είτε όχι, ΔΕΝ αποτελούν σήμερα κανενός είδους “δέσμευση“ για τη χώρα! Για όνομα, πια…]
Θυμίζω ότι η Ελλάδα είχε δεχθεί επισήμως (και ο Σημίτης και η Ντόρα και πάμπολλοι ακόμα) το Σχέδιο Ανάν για την επίλυση του Κυπριακού, αν θυμάστε, το 2004.
Αυτό το είχαν δεχθεί αληθινά! Η Ντόρα έβγαλε και…απόφαση του Δημοτικού Συμβούλιου Αθήνας τότε υπέρ του Σχεδίου Ανάν.
Δεν το μαθαίνουμε σήμερα, αναδιφώντας παλαιά απόρρητα τηλεγραφήματα ξένων πρεσβειών. Το ξέραμε ανοιχτά από τότε.
Το Σχέδιο Ανάν, όμως ΔΕΝ πέρασε! Τέλειωσε. Πάει…
Και ενώ το Σχέδιο Ανάν πήγε στον κάλαθο των αχρήστων, σήμερα μας εμφανίζουν ως “τετελεσμένη” και δεσμευτική για τη χώρα, μια “υποχώρηση” που, στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ!
Τελικά πάνε να παγιδεύσουν την Ελλάδα όσοι τα λένε αυτά.
Ίσως δεν το καταλαβαίνουν.
Ίσως πάλι, κάποιοι τουλάχιστον, το καταλαβαίνουν πολύ καλά…
Πείτε τους, μη ψάχνουν για κορόϊδα…
 Θανάσης Κ.

ΥΓ.1 Παρεμπιπτόντως, δεν υπήρξαν 46 χρόνια “ακινησίας” στα ελληνοτουρκικά!
Άλλα διεθνή προβλήματα έχουν χρονίσει πολύ περισσότερο. Το πρόβλημα Ισραήλ-Αιγύπτου (η Κατάκτηση από το Ισραήλ της Χερσονήσου του Σινά), προέκυψε μετά από ένα Πόλεμο (του 1967). Όμως χρειάστηκε να γίνει ακόμα ένας πόλεμος (του Γιόμ Κιπούρ, το 1973), για να καταλάβει και η Αίγυπτος ότι δεν μπορεί να νικήσει το Ισραήλ με τα όπλα, αλλά για να καταλάβει και το Ισραήλ ότι δεν μπορεί να κρατά για πάντα το Σινά με τα όπλα), ώστε να λυθεί ειδικά το θέμα αυτό το 1978 με τις Συνθήκες του Κάμπ Ντέηβιντ.
Λύθηκε επειδή μεσολάβησε ένας ακόμα Πόλεμος, πολύ “διδακτικός” για αμφότερα τα μέρη. Όχι γιατί τους έπιασε ξαφνικά… “οίστρος διπλωματικής κινητικότητας”….
Όμως άλλα μεγάλα ή μικρότερα ζητήματα δεν λύθηκαν. Το Παλαιστινιακό δεν λύθηκε (από το 1948). Το Κουρδικό δεν λύθηκε (από το 1919). Το Κυπριακό δεν λύθηκε (από το 1974). Ακόμα και η διαμάχη Αγγλίας-Ισπανίας για το Γιβραλτάρ (που παραμένει ανοιχτό από το…1704!)
Δεν λύθηκαν όλα αυτά, παρ’ όλο που ο κόσμος αλλάζει συνεχώς, όχι γιατί υπήρξε “διπλωματική ακινησία”. Αλλά γιατί κυριάρχησαν απαγορευτικοί συσχετισμοί ισχύος.
Αυτό που μεσολάβησε επί 46 χρόνια σε μάς ήταν ψευδαισθήσεις, ότι μπορεί κάποτε η Τουρκία να γίνει “φυσιολογικό κράτος” με σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο, ή ότι μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να “τιθασεύσει” την επεκτατική Τουρκία!
Αυτές οι ψευδαισθήσεις όντως τελείωσαν! Και ο κατευνασμός που είχε εμπράκτως υιοθετήσει η Ελλάδα για μεγάλο διάστημα, χρεοκόπησε πλήρως.
Τώρα δημιουργείται η μεγάλη ευκαιρία μιας πολιτικής αντίθετης προς τον Κατευνασμό. Μιας αποτρεπτικής πολιτικής, απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.
Αυτή η πολιτική είναι απολύτως ρεαλιστική σήμερα, γιατί δημιουργούνται πολλοί εχθροί της Τουρκίας που συνασπίζονται εναντίον της.
Αν χρειάζεται μια “κινητικότητα” σήμερα, είναι να μπούμε σε αυτόν τον συνασπισμό κατά της Τουρκίας! Και να παίξουμε ενεργό ρόλο…
Όχι να σπεύσουμε να συνθηκολογήσουμε μαζί της! Συρόμενοι σε “διάλογο εφ’ όλης της ύλης”…
Πάντα αυτή η πολιτική ήταν λάθος.
Ειδικά τώρα, είναι αδιανόητη. Και ασυγχώρητη…
ΥΓ.2 Δεν λέω ότι επιλέγει η κυβέρνηση να συρθεί σε διάλογο
“εφ’ όλης της ύλης”! Το ακριβώς αντίθετο διακηρύσσει. Ότι το μόνο θέμα προς διαπραγμάτευσιν είναι η υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ.
Όμως κάποιοι αυτό αφήνουν να εννοηθεί. Και δεν καταλαβαίνουν ούτε τι λένε, ούτε τι κάνουν, ούτε ποιούς εξυπηρετούν.
Ή μήπως καταλαβαίνουν;
Εν πάση περιπτώσει, να έχουμε το νου μας.
Γιατί αυτά που κυοφορούνται είναι δραματικά.
Κι ίσως απρόβλεπτα. Για όλους…