Θὰ βγῶ στὸν κάμπο νὰ μαζέψω
τὰ πεσμένα φύλλα τοῦ ἥλιου,
νὰ πλάσω τὶς ἀκτίδες του -τοῦτο τὸ καλοκαίρι-,
νὰ πλάσω τὶς ἀκτίδες του σὲ φύλλα γιὰ νὰ γράψω
τὸν οὐρανὸ καὶ τὸ τραγούδι σου, Ἑλληνόπουλο!
Γιατὶ τὸ χῶμα δὲ μὲ φτάνει! Δὲ μὲ φτάνει τὸ αἷμα μου!
Γιατὶ τὰ δάκρια μου δὲ φτάνουνε νὰ πλάσω τὸν πηλό μου!
Τί νὰ τὸ κάνω τὸ σπίτι μου; Ἔξω σὲ τραγουδᾶνε!
Ἔξω μιλοῦν γιὰ σένανε! Δέ μου φτάνει ἡ φωνή μου!
Θὰ τρέξω ἐκεῖ ποὺ σ᾿ ἄκουσα νὰ λὲς «Ὄχι» στὸ θάνατο.
Θὰ τρέξω ἐκεῖ ποὺ πήγαινες σφυρίζοντας ἀντίθετα
στ᾿ ἀστροπελέκι,ἀντίθετα στὴ διαταγὴ
καὶ στὸ γλυκὸ ψωμὶ τῆς γῆς! Ἀντίθετα
στὰ γαλανά σου μάτια ποὺ ἦταν γιὰ τὸν ἔρωτα!
Νικηφόρος Βρεττάκος
3 σχόλια:
Μάλλον είμαι οπτικός τύπος.
Είναι και το μυαλό
που... λιγοστό
δεν πιάνει τα μεγάλα
νοήματα...
Αντίθετα, ρομαντικός
-κι ας μην το παραδέχομαι-
μαγνητίζομαι από την
ανάλαφρη κομψότητα...
...η καρδιά μου...!
Μαγνητίζεται η καρδιά των ωρίμων φιλοσοφούντων κυρίων ΠΑΝΤΟΤΕ από τις νεαρές, ανάλαφρες υπάρξεις! Παλιά ιστορία και αυτό.
Και των αμπελοσοφούντων
ως ελόγου μου
-αλλοίμονο-...
...κι όμως ο Θεός,
έχει και σ'αυτά
τον τροπο Του...
Θεός φυλαξει... που έλεγαν κάποτε...οι
παλιότεροι...
Δημοσίευση σχολίου