Από
τις διακόσιες περίπου εκκλησίες του χωριού [Γκέλβερι της Καππαδοκίας]
ξεχώριζαν εκείνες των Αγίων Αναργύρων και του Αγίου Γρηγορίου του
Θεολόγου, για την ιδιαίτερη ευλάβεια που έτρεφαν προς τους αγίους αυτούς
οι Γκελβεριώτες.
Ειδικότερα
κατά την εορτή των Αγίων Αναργύρων, την 1η Νοεμβρίου, στο Γκέλβερι
γινόταν μεγάλο πανηγύρι, που το παρακολουθούσε ολόκληρο το χωριό. Οι
Άγιοι Ανάργυροι, οι «γιατροί χωρίς παράδες», ήταν οι προστάτες τους.
Ακόμα
και οι ελάχιστοι Τούρκοι που ζούσαν στο Γκέλβερι πίστευαν στη
θαυματουργική δύναμη των αγίων. Υπάρχουν πολλά περιστατικά του
αποδείχνουν την πίστη που έτρεφαν οι Τούρκοι προς τους Αγίους Αναργύρους
και τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο.
Αναφέρουμε ενδεικτικά δύο περιπτώσεις:
Κατά
τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1914, ένας Γκελβεριώτης
Τούρκος πήρε μέρος σε μια μεγάλη μάχη, που κράτησε δυο μέρες. Η μάχη
ήταν φοβερή κι η ζωή του κινδύνευε.
Σ’ αυτές τις
δύσκολες ώρες δε βρήκε πού αλλού να καταφύγει παρά στους Αγίους
Αναργύρους, που ήξερε πόσο θαυματουργοί ήταν. Τους παρακάλεσε να τον
σώσουν και κείνος θα ‘δινε ό,τι του ζητούσαν.
Σε κάποια ανάπαυλα της μάχης, που τον πήρε για λίγο ο ύπνος, είδε τους Αγίους Αναργύρους, που του είπαν:
– Θα σε σώσουμε, αλλά μόλις γυρίσεις στο Γκέλβερι θα προσφέρεις στην εκκλησία μας ένα δοχείο σπορέλαιο.
Ο Τούρκος πραγματικά σώθηκε κι αμέσως ειδοποίησε τη γυναίκα του να προσφέρει το τάμα τον στην εκκλησία.
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Ένας
άλλος Τούρκος διηγόταν πως, πριν την ανταλλαγή, μια κοπέλα έπεσε από το
σπίτι της στο κενό και δεν έπαθε τίποτα. Την ώρα που έπεφτε την κράτησε
ο Άγιος Γρηγόριος απ’ το χέρι και την έσωσε.
Μετά την ανταλλαγή έπεσε απ’ το ίδιο σπίτι στο κενό η κόρη ενός Τούρκου πρόσφυγα και σκοτώθηκε.
Κατά τα λεγόμενα του Τούρκου, «ο Άγιος Γρηγόριος είχε προσφυγέψει στη Μακεδονία και δεν ήταν εκεί για να την σώσει».
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση, “Γέροντας Ιερώνυμος ο Ησυχαστής της Αίγινας”, Αθήνα, 1999.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου