Διατυμπανίζεις ότι έδωσες και έδωσες...
Ε και;
Και έδωσες και πήρες.
Και το γούσταρες κιόλας.
Αλλιώς δεν θα έδινες...
Ένα αλισβερίσι η ζωή, θα δώσεις για να πάρεις.
Τώρα αν όλα όσα δίνεις δεν έχουν το ίδιο αντίκρυσμα,
τι να κάνουμε.
Δεν μπαίνουν σε ζυγαριά τα πάρε δώσε,για να μετρήσουμε
ποιος έδωσε και ποιος πήρε περισσότερα.
Τώρα βγάλε το σκασμό και μην παραπονιέσαι!
Τι είχαμε, τι χάσαμε!
Δεν χάσαμε, κερδίσαμε!
Κερδίσαμε όμορφες στιγμές.
Γιατί αυτό είναι η ζωή μας.μια αράδα από μικρές
και μεγάλες στιγμές.
Πρέπει να ξέρεις την μυρωδιά της ψυχής, για να σου δώσει το μεγαλείο της.
Πρέπει να ξέρεις την μυρωδιά της θάλασσας, για να σου δώσει την ηδονή της.
Γι αυτό το σ' αγαπώ πρέπει να κυλάει στο αίμα σαν οργή.
Γιατί σ' ένα κόσμο που η ειλικρίνεια
φαντάζει είδος πολυτελείας,
σκέψου τι μπορείς να κάνεις μ' ένα ψέμα.
Να χτίσεις μέχρι κι ολόκληρο κόσμο.
Γι αυτό πρέπει να είσαι αυτό που είσαι, για να 'χεις την τιμή να αλλάζεις δρόμο κάθε φορά που η ζωή σου το ζητάει.
Γιατί ένα αλισβερίσι είναι η ζωή μας____
Ηρώ Αναστασίου
3 σχόλια:
Η μικρή Ελευθερία είναι γύρω στα τέσσερα. Σήμερα γύρισε απ' τη γιαγιά της ποολύ ενθουσιασμένη! Είχε να λέει και να λέει στους γονείς της! Τόσο που η φωνούλα της έσπαγε.
- Αγαπώ πολύ τη γιαγιά μου! Είπε στους γονείς της. Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα και περίμενα να ακούσω τι άλλο θα πει γιατί η έξαρση της ήταν μεγάλη.
- Τους αγαπώ όλους!! Είπε στους γονείς της. Ο μπαμπάς της κρατούσε το κινητό του και η μαμά γκρίνιαζε για το σπασμένο ψυγείο..
Ήθελα πολύ να της φωνάξω ένα μεγάλο Μπράβο αλλά είχα ήδη απλώσει τα ρούχα και επέστρεψα κι εγώ στην πραγματικότητά μου..
Ήταν τόσο νεοι
κι επιθυμούσαν τόσο πολύ
να δοθούν ολοκληρωτικά
ο ένας στον άλλον.
Όταν ηρθε η μικρή Ελευθερία
...συγκλονίστηκαν...
το κοριτσάκι τους,
τους έκανε να είναι πλέον
όχι δύο...αλλά ένας.
Οι τρείς τους, αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες της νέας
οικογένοιας ...
αλλά...ήταν τόσα πολλά ..
και ήταν τόσο νέοι...
τόσο απροετοίμαστοι
γιά όλα τούτα
που τους έπνιγαν...
που τους έκαναν να θέλουν να
κλειστούν στον εαυτό τους
...
για μιάν ανάσα...
λίγο χρόνο...
να ξαποστάσουν
ένα κομματάκι...
...
..και η Ελευθερία και ο Μιχάλης και ο Τάσος..
Αλλά, με σκλάβωσε ο στίχος της:
"Τους αγαπώ όλους!".
Νομίζω πως αν τη ρωτούσα "ποιους όλους;" θα μου έλεγε σίγουρα τη γιαγιά και τον παππού της, τα αδέλφια και τους γονείς της, τη σκυλίτσα της που της έβγαλε την πίστη, τη χελώνα της, τα μυρμηγκάκια που κυνηγά όλη μέρα, μπορεί και τις κατσαρίδες κι ας φωνάζει τον μπαμπά της να τις πατήσει με το παπούτσι, σίγουρα τη θάλασσα, οπωσδήποτε την πλαστική της πισίνα την οποία απολαμβάνει συνήθως μεσημεριάτικα για να μην ησυχάζει η γειτονιά από τις φωνές της, την κόκκινη μηχανή με μπαταρίες που κάθε φορά σκοτώνεται με τον αδερφό της ποιος θα την πάρει και φυσικά τα παγωτά..
Είναι τόσο περίεργο που στα τέσσερά μας αγαπάμε πολλούς και πολλά, ενώ στα..σαραντατέσσερα..ελάχιστους και ελάχιστα..
Δημοσίευση σχολίου